Ochtendspits: Waarom lijkt het alsof ik een marathon loop vóór 9 uur ‘s ochtends?

Iedere ochtend start ik met goede bedoelingen.

Vandaag wordt een rustige ochtend.
Vandaag gaan we zonder haast de deur uit.
Vandaag…

“MAMAAAAAA!” 🥴

Oké. Dat duurde precies 0,3 seconden.

Welkom in mijn ochtendroutine

🛏️ Opstarten (of poging daartoe)

Mijn 11-jarige is al wakker, aangekleed en praktisch klaar om de dag te beginnen.

“Mam, wist je dat het menselijk lichaam meer dan 600 spieren heeft?”

Mijn hersenen?

0 spieren geactiveerd.

Mijn 9-jarige is ook wakker, maar haar definitie van “wakker zijn” betekent zo lang mogelijk in bed blijven liggen zonder daadwerkelijk iets te doen.

“Schat, tijd om op te staan.”

“Hmmmm… straks.”

Ik weet inmiddels dat “straks” betekent: zolang mogelijk rekken tot de laatste seconde.

Ondertussen is mijn 7-jarige klaarwakker en filosofeert hardop.

“Mama, als je moest kiezen tussen de snelheid van een cheeta of de kracht van een olifant, wat zou je dan kiezen?”

Ik probeer me te focussen op het insmeren van tandpasta op zijn tandenborstel en mompel iets over cheeta’s.

Mijn 4-jarige?

Die heeft de grootste moeite met opstaan.
Hij wil niet.

“Nee, ik ben nog moe.”

Maar zodra hij zijn ogen opent, is hij aan.

En dan begint het.

Zijn vragenronde.

“Mama, kan een giraf achteruit lopen?”
“Waarom hebben vogels geen tanden?”
“Als vissen slapen, dromen ze dan ook?”

Ik poets ondertussen de tanden van mijn 7- en 4-jarige, knik af en toe en doe alsof mijn brein deze quiz kan bijhouden.

Op een gegeven moment hoor ik mezelf “uh-huh” mompelen zonder te weten op welke vraag.

Mijn 4-jarige kijkt me achterdochtig aan.

“Dus jij zegt dat vissen dromen?”

Het is 07:10 uur.

Ik heb nu al het gevoel dat ik een pauze nodig heb. 🙈

🍽️ Het ontbijt (waar altijd iets gebeurt)

Aan tafel begint iedereen aan zijn eigen ritueel.

Mijn 4-jarige eet terwijl hij tussen elke hap door een vraag stelt.

“Mama, waarom heet het eigenlijk een vork en niet een prikker?”

Mijn 7-jarige eet alsof hij in een wedstrijd zit – hoe sneller hij klaar is, hoe meer tijd hij heeft om te spelen.

Mijn 9-jarige eet op haar gemak en ziet eruit alsof ze mentaal nog in bed ligt.

En dan…

Mijn 11-jarige, die officieel in haar ik-let-op-alles-fase zit, start haar dagelijkse controle.

Mijn 7-jarige neemt een hap.

Het gebeurt.

SMAK.

Mijn 11-jarige bevriest midden in haar beweging. Haar lepel blijft halverwege hangen terwijl haar ogen als een roofvogel op haar broertje afschieten.

“Serieus?” vraagt ze, met een blik die geen enkele twijfel laat over haar ergernis.

Mijn 7-jarige kijkt haar onschuldig aan, terwijl hij langzaam een volgende hap neemt.

En nog harder smakt.

Ik voel de spanning stijgen.

Mijn 11-jarige rolt overdreven met haar ogen, zucht dramatisch en zegt:

“Wow, echt geweldig. Dit is precies wat mijn ochtend nog miste. Een live-uitzending van ‘Eten met een Koe’.”*

Mijn 7-jarige moet zich inhouden om niet te lachen.

Maar hij weet dat dit haar ergert.

Dus?

Hij pakt expres een extra groot stuk brood, stopt het in zijn mond, kauwt overdreven langzaam en SMAK.

Mijn 11-jarige klapt haar handen op tafel.

“Ik zweer het, als smakken een olympische sport was, dan had jij GOUD.”

Mijn 7-jarige grijnst breed en zegt met volle mond:

“Dank je, ik wil eerst mijn familie bedanken voor hun steun.”

Ik kijk naar dit schouwspel en neem een slok van mijn inmiddels koude thee.

Sommige moeders krijgen ochtenden met rustige klassieke muziek en kinderen die in harmonie ontbijten.

Ik?

Ik krijg real-life stand-up comedy om half acht ‘s ochtends.

Welkom bij mijn gezin. 🫣

🏃‍♀️ Onderweg (oftewel: de laatste uitdaging van de ochtend)

We lopen richting school en alles lijkt goed te gaan.

Totdat mijn 4-jarige bedenkt dat hij er veel sneller kan zijn als hij rent.

En ja hoor.

Voor ik iets kan zeggen, gaat hij ervandoor.

Mijn 7-jarige vindt dit geweldig en sprint er enthousiast achteraan.

Ik?

Ik zet een halve sprint in, maar met mijn 18-weken zwangere buik voelt dit eerder als een poging tot overleven.

Ik hijg als een oma die een berg op moet met tegenwind, terwijl mijn 9-jarige op haar gemak verder wandelt alsof ze in een park loopt.

Mijn 11-jarige?

Die rolt nog net niet van vermoeidheid over de stoep van het vele oogrollen.

Eindelijk, bij school aangekomen, blijft mijn 4-jarige hijgend staan.

“Zo. Ik was snel!”

Ja schat, ik ook… in mijn hoofd.

Ik stap hijgend de school binnen, half zwetend, half herstellend van mijn ‘workout’.

Een andere moeder kijkt me meelevend aan.

“Zo, jij hebt ook een drukke ochtend gehad?” zegt ze zachtjes.

Ik glimlach en knik.

Maar in mijn hoofd?

“Nee hoor, ik vond het gewoon een leuk idee om zwetend en hijgend hier aan te komen alsof ik een marathonloopster ben.” 😑

💛 Mijn gezin, mijn chaos, mijn geluk

Op weg naar huis voel ik mijn ademhaling langzaam weer normaal worden. Mijn spieren, die dachten dat ze op bootcamp waren, ontspannen een beetje.

En terwijl ik daar loop, half moe maar ook opgelucht, besef ik iets:

Ja, het is druk.
Ja, het is soms pure chaos.

Maar ergens in die chaos zit iets moois.
De grapjes aan de ontbijttafel, de gekke vragen, het teamwork (en het tegenwerken) tussen broers en zussen het is precies dit wat het leven kleurrijk maakt.

Soms denk ik: Hoe dan?!
En andere keren denk ik: Wat een geluk!

Hoe je dag er ook uitziet met kinderen, zonder kinderen, in alle rust of met een snufje chaos ik hoop dat er altijd momenten zijn die je laten lachen. ❣️