Het Lijkt Zo Simpel: Even Fietsen Met De Kids

Fietsen Met Kinderen In De Winter: Waarom Ik Eigenlijk Applaus Verdien” ❄️🚲

Fietsen met kinderen. Op zich al een uitdaging.

Maar fietsen met kinderen in de winter?

Dat is geen sport. Dat is een ijskoude overlevingstocht.

Het is koud, mijn vingers zijn gevoelloos, mijn gezicht bevroren…
En mijn 4-jarige achterop?

Die zit er heerlijk warm bij, volledig ingepakt, leunt ontspannen tegen mijn rug en denkt dat dit het perfecte moment is om de ene vraag na de andere te stellen, alsof ik een wandelende Google ben.

🚴‍♀️ De Start: Waarom Vertrekken Alleen Al Een Missie Is

Voordat we überhaupt bewegen, moet er eerst een heel ritueel plaatsvinden.
• “Waar zijn mijn handschoenen?”
• “Mijn band is zacht!”
• “Mama, ik moet plassen.”
• “Mijn rits zit vast!”
• “Kunnen we niet gewoon met de auto?”

Ondertussen zit mijn 4-jarige al lang en breed achterop, compleet relaxed, en vraagt met de rust van iemand die geen haast heeft:

“Waarom duurt het zo lang?”

Goeie vraag. Vraag dat even aan je broers en zussen.

Eindelijk. Iedereen klaar.

“Oké, we gaan!” roep ik.

En precies op dat moment…

“Mama, mijn sok zit dubbel.” 😒

💨 De Vragenronde Begint

We zijn nog geen honderd meter onderweg of het vragenbombardement start.
• “Mama, als een ijsbeer en een dino zouden vechten, wie wint er dan?”
• “Waarom heet een sneeuwpop ‘sneeuwpop’ en niet ‘sneeuwman’?”
• “Waarom heet het winter en niet ‘sneeuwtijd’?”

Ik trap. Ik hijg. Ik voel mijn tenen niet meer.

En mijn 4-jarige?

Die zit warm en comfortabel en blijft maar vragen stellen, alsof hij een radioshow host en ik zijn enige gast ben.

Ik doe mijn best om antwoorden te geven, maar ondertussen… heb ik wind tegen.

Mijn kinderen voelen er niks van. Ze trappen vrolijk door.
Ik?

Ik ben een menselijke windvanger met een 4-jarige als extra gewicht.

En hij?
Hij leunt achterover, kijkt naar de lucht en zegt:

“Mama, je fietst langzaam.”

Ja, lieverd. Dat komt omdat ik tegen een ijzige storm in trap terwijl jij geniet van je luxe rit.

⛔ Obstakels: De Stilte Voor De Crash

We naderen een kruispunt. Ik roep instructies, terwijl ik me afvraag waarom ik mijn wenkbrauwen niet meer voel.
• “Stoppen bij het fietspad!”
• “Pas op voor ijs!”
• “NIET RACEN!”

Mijn 7-jarige hoort me wel.

Hij kiest er gewoon voor om het te negeren.

Hij ziet een bevroren plas.

Hij kijkt. Hij denkt.

En hij neemt een beslissing.

“Volgens mij kan ik daar overheen.”

Voor ik kan roepen “DOE HET NIET!”

BENG.

Zijn wiel slipt weg. Zijn fiets glijdt. Hij maakt een sierlijke draai en belandt half in een sneeuwhoop.

Mijn 9-jarige stopt naast hem en kijkt naar de schade.

“Oef. Dat zag er koud uit.” zegt ze.

Mijn 7-jarige komt overeind, klopt de sneeuw van zijn jas en knikt droog:
“Ja, maar het was het proberen waard.”

Tuurlijk. Je moet de grenzen opzoeken in het leven. 🫠

🎤 Het Winterse Entertainment Van Achterop

Net als ik mijn benen niet meer voel en denk dat de ellende voorbij is…

begint mijn 4-jarige te zingen.

Hard.

“DE WIELEN VAN DE BUS GAAN ROND EN ROND, ROND EN ROND, ROND EN ROND!”

En alsof dat nog niet genoeg is, begint hij mee te bewegen alsof hij de buschauffeur zelf is.

Mijn 9-jarige lacht.
“Wow, hij gaat er echt voor!”

“Ja.” zeg ik, terwijl de vrieskou dwars door mijn botten snijdt.

“Jij niet?” vraagt ze.

Ik schud mijn hoofd.
“Nee, lieverd. Mama heeft het op dit moment echt even te koud om een rijdende kinderdisco te zijn.”

🏡 De Laatste Meters: Ik Kan Niet Meer

Nog een paar straten. Mijn benen zijn gevoelloos.

Mijn kinderen?
Nog vol energie.

Mijn 4-jarige achterop?

“Mama, kunnen we straks een sneeuwballengevecht doen?”

Ik haal diep adem.

“Lieverd… laten we dat morgen doen.”

We komen thuis. Mijn kinderen parkeren hun fietsen keurig (of nou ja, ongeveer) en sprinten naar binnen, nog vol energie.

Mijn 4-jarige klimt soepel van de fiets, rekt zich uit en zegt tevreden:

“Zo, dat was leuk!”

Ik niet.

Ik loop half bevroren naar binnen en concludeer:

Dit was niet zomaar fietsen. Dit was een ijskoude overlevingstocht.

En toch… doen we het morgen gewoon weer. 😅❄️