Help, We Moeten Naar Een Familiefeest! – Overleven Met Kinderen

Familieverjaardagen: Sommige Wil Je Niet Overslaan, Andere… Nou Ja”

Ik hou van familieverjaardagen. Echt waar.

Tenminste, de meeste.

Sommige verjaardagen zijn gezellig, met mensen die je écht graag weer eens ziet, een leuke sfeer en lekkere taart.
En sommige… nou ja, daar wil je liever onderuit komen.

Dit was zo’n verjaardag.

Ik had nog even gedacht: Kan ik hier onderuit komen?

Maar mijn kinderen hadden het gehoord.

“Gaan we?! Wanneer gaan we?! Is er taart? Zijn er cadeautjes? Zijn er SPELLETJES?!”

En toen wist ik: ontsnappen was geen optie meer.

🚪 Het Binnenkomen: Het Punt Van Geen Terugkeer

De deurbel rinkelt.

“Oké, gewoon rustig blijven. Het is maar een paar uur,” denk ik, terwijl mijn kinderen als een kudde losgelaten paarden richting de voordeur stormen.

“Heeeee! Jullie zijn er!”

Nog voor ik goed en wel mijn jas uit heb, zijn mijn kinderen verzwolgen door de menigte.

Mijn dochters verdwijnen in een kring van nichtjes alsof ze er al uren zitten.
Mijn zoon speurt rond en detecteert direct een activiteit die hij kan overnemen.
Mijn 4-jarige kijkt even rond, ziet een paar kinderen spelen en sluit zich daar zonder enige twijfel bij aan.

Ik kijk even rond en besef dat ik hier niet meer wegkom.

Overal kinderen.
• Ze rennen, springen en gillen. De energie in deze ruimte is hoger dan bij een gemiddeld kinderfeestje met een suikeroverdosis.
• Mijn 7-jarige is al in onderhandeling over een plek bij het spelletje dat hij wil spelen.
• Mijn 4-jarige schuift aan bij een paar andere kinderen en lijkt in een totaal andere wereld te zitten, compleet gelukkig.
• Mijn neefje komt vrolijk naar me toe en begint me enthousiast te vertellen over zijn nieuwe speelgoed. Ik lach en knik, terwijl ik me afvraag hoe kinderen altijd feilloos weten welke volwassenen ze wél willen spreken.

Ik neem even een moment om alles in me op te nemen en denk:
“Dit wordt een lange middag.”

🗣️ De Sociale Interacties: Mijn Mond Is Beleefd, Mijn Hoofd Heeft Eigen Gedachten

Familieverjaardagen komen standaard met minstens vijf gesprekken waar ik niet op voorbereid ben, maar waar ik wél in beland.

Ik zit in de kring, kopje thee in de hand, en net als ik hoop éven niks te hoeven zeggen, gebeurt het.

“Hoe gaat het met je?” vraagt een tante vriendelijk.

Wat ik zeg:
“Goed hoor!” zeg ik met een glimlach.

Wat ik denk:
(Ik ben hier, ik ben op tijd, en niemand is halverwege de rit terug naar huis gestuurd omdat hij zonder jas naar buiten rende. Dat noem ik een succes.)

Nog steeds druk met alles?”

Wat ik zeg:
“Ja, altijd wel!” zeg ik vrolijk.

Wat ik denk:
(Ik doe gewoon alsof ik mijn leven onder controle heb. Als ik het zeg met genoeg overtuiging, geloven we het allemaal, toch?)

We hebben dus een nieuwe keuken laten plaatsen!”

“Oh, wat fijn!”

Wat ik denk:
(Leuk! Maar vertel me eens, heeft hij ook een functie waarbij het avondeten zichzelf maakt?)

Ik heb laatst een fantastisch recept geprobeerd! Echt iets voor jou!”

“Oh leuk! Wat was het?” vraag ik beleefd.

“Iets met avocado en quinoa, echt heel gezond!”

“Ohhh, lekker!” knik ik enthousiast.

Wat ik denk:
(Dat klinkt als iets wat ik ooit enthousiast opsla in mijn hoofd en vervolgens nooit ga maken.)

🍽️ De Snacktafel: De Stille Strijd

Mijn 7-jarige had de snacktafel sneller gevonden dan ik ‘niet te veel pakken’ kon denken.

Ik kijk op.

Daar staat hij. Ogen glinsterend. Hand in beweging.

Eén snack pakken? Nee hoor.
• Eerst een chip.
• Nog een.
• Een blokje kaas.
• Mini-frikandel.
• Twee mini-frikandellen.
• Drie? Waarom drie?!

Ik seinde met mijn ogen:
“Lieverd, niet zoveel tegelijk.”

Hij keek me aan alsof ik hem net had verteld dat de snoepwinkel failliet is gegaan.

Ik seinde opnieuw:
“Je hebt een bord nodig, geen bouwpakket aan hapjes in je handen.”

Met de dramatiek van een acteur in een film legde hij langzaam één blokje kaas terug.

Eén.

Dat was zijn compromis.

🎤 Het Spontane Optreden Van Mijn 4-jarige

Ineens…

“BABY SHARK, DOO DOO DOO DOO DOO DOO!”

Ik draai mijn hoofd.

Daar staat hij. Op een stoel. Armen in de lucht. Volledige overgave.

Mijn 7-jarige? Knikt goedkeurend.
Mijn 9-jarige? Klapt beleefd.
Mijn 11-jarige? Filmt álles.

De rest van de familie?
Een mix van enthousiasme en lichte paniek. Want iedereen wist: Baby Shark stopt nooit echt.

Toen hij klaar was, keek hij trots rond.

“Wauw lieverd, dat was fantastisch!”

Wat ik echt denk:
(Deze melodie blijft voor altijd in mijn hoofd. Voor. Altijd.)

En net op het juiste moment hoor ik…

“MAMAAA! IK GA NOG EEN KEER!”

“Ehhh, misschien straks weer lieverd.”

(Voor de veiligheid.)

🚗 De Grote Exit: Waarom Vertrekken Langer Duurt Dan Het Feest Zelf

“Jongens, we gaan!”

Ze doen alsof ze me niet horen.
• “Nog één keer dansen!”
• “Nog even kletsen met oma!”
• “Ik zing nog één liedje!”

Nog twintig minuten en tien afscheidsknuffels later zitten ze EINDELIJK in de auto.

Ik start de motor, kijk naar vier volledig uitgetelde, maar stralende kinderen en denk:

“Waarom maakte ik me hier ook alweer druk om?”

Want ja, zij hadden de tijd van hun leven.

En ik?

Ik had taart gehad. En eerlijk? Die maakte alles een beetje beter. 🎂😆