17 januari....de confrontatie17 deel 2

Nog nooit in mijn leven ben ik zo boos geweest.... hij kijkt mij aan met een blik vol spijt.
Tranen rollen over zijn wangen.... het spijt mij zo.
Ik hoor het maar het komt niet binnen. Ik wil antwoorden. Geen spijt of dat soort shit....

6 weken heeft het geduurd. En in de kerstvakantie heeft hij beslist dat het moest stoppen. Het was over, klaar..
Hij vond haar erg leuk. Verliefd was hij en misschien nog wel een beetje.
Een stomp in mijn gezicht....mijn man verliefd op een ander!!
Ik ben misselijk en mijn hart klapt uit mijn lijf.

In de zomer is het een beetje begonnen. Ze hadden een klik, dezelfde humor...konden gewoon lekker kletsen.
Langzaamaan kwam er contact via de app. En ineens was daar de eerste foto. Een enorm decolleté..... en daarna volgde er meer fotos. Het appcontact werd intensiever en persoonlijker.
En op een avond toen ze wist dat ik weg was, is ze langs gekomen en was daar de eerste zoen.
En toen was er sex...2 keer. Beide keren bij haar thuis.

Het spijt hem zo. Dit had nooit mogen gebeuren. Het was fout, het mocht niet.
Hij wil mij niet kwijt. Hij houdt van mij. Hij wil met mij verder. Met haar is het klaar.
Flikker toch op met je spijt en houden van...ik wil het niet horen. Had eerder nagedacht waar je mee bezig was!
Houden van en iemand zo bedriegen past niet in één zin.
Ik walg van je. Ik haat je. Alles wat ik voor je voelde, is in een klap weg.

Ik loop weg. Wil het niet meer horen. De pijn is te erg. De afkeer is te groot. Ik kan even niet met hem in één ruimte zijn.
Ooit zei mijn vader mij; maak geen keuzes als je boos bent. En dat blijft malen in mijn hoofd...geen keuzes maken.

Hij blijft.....voor nu. Als ik hem nu buiten zet, raak ik de controle kwijt.
Dan weet ik niet waar hij is of wat hij gaat doen. Nadenken....ik moet nadenken. Rustig worden en
dingen op een rijtje zetten.
De bel gaat....en daar staan mijn 2 kleine mannetjes. Mama, wat is er? Waarom huil je?