17 januari....de confrontatie

Woest ben ik....verdoofd.....in alle staten!
Ik maak foto's met mijn telefoon van hetgeen ik net gevonden heb. Ik stuur mijn man en V de foto's met de tekst dat ze allebei kunnen rotten in de hel!
Ik bel V' s vriend om hem te vertellen wat ik heb gevonden. Stomverbaasd is hij. Nooit heeft hij iets vermoed.
Ik voel me gewoon schuldig dat ik ook zijn wereld op zijn kop zet.

Mijn man belt.....hij huilt. Het is waar maak ik hieruit op want hij huilt nooit. Hij geeft toe....het is gebeurd maar het is al voorbij. Hij komt naar huis zegt ie..
En dan is het tijd om de kinderen van school te halen. Ik weet dat V daar ook moet zijn...
Witheet sta ik op het schoolplein. Ik zoek haar maar ze is er niet.... ik zie op mijn telefoon dat ze mijn bericht 5 minuten eerder heeft gelezen.
Ze denkt dat ze mij kan ontwijken maar he....je woont naast me kut! Ik wacht je thuis wel op!
Vol van adrenaline rij ik naar huis en daar komt ze aan.... ze smeekt me niks te zeggen waar de kinderen bij zijn.

Ik kijk haar aan en vraag waarom? Waarom? Geen antwoord...
Ik stap naar haar toe en vraag t nogmaals... ze weet t niet. Ze zegt dat ze op tijd zijn gestopt.
Alleen appjes en foto's. Niks meer.
Ik vertel haar dat ze een kutwijf is, een hoer. En als ze nog een keer in onze buurt komt, ik alle foto's uitprint en aan alle bomen in ons dorp hang.
Meer woorden wil ik niet zeggen. Ik haat haar. Wil haar alleen maar slaan maar probeer de eer aan mijzelf te houden...

De kinderen merken dat er iets is. Ze zijn te rustig en vragen of ze naar opa en oma mogen.
Misschien maar beter, mijn man komt bijna thuis...
Ik breng de kinderen weg en besluit verder te spitten op de pc. Ik vind nog meer foto's, nog meer appberichten.
Ik weet inmiddels zeker dat er veel meer is gebeurd... mijn maag draait om. En dan hoor ik de sleutel in het slot....
Vol van adrenaline en kwaadheid loop ik op hem af en mep hem vol in zijn gezicht... ik sla op zijn borstkas en kan alleen maar schelden en vragen waarom...
Waarom???