100ste BLOG! terugblik en vooruitblik

Hallo alle trouwe lezers van mijn blogs! Vandaag schrijf ik mijn 100ste blog! Feestjuhh!

Ongelofelijk.. weet nog goed toen ik de eerste schreef. Geen idee of het iets zou gaan worden of dat iemand het interessant zou vinden. Ook niet gedacht dat ik een fanatiek blogger zou gaan worden. Eigenlijk ben ik er wel blij mee! Ik vind het ontzettend leuk om te doen en ik moet zeggen dat het soms ook enorm oplucht om zaken van de af te schrijven. Dit zou ik ook in een schriftje kunnen doen, maar het aparte is dat op deze wijze andere mensen het kunnen lezen en feedback kunnen geven.  Soms heb ik van die heerlijke melige momenten, dan volgt een grappige blog. Soms zit ik in de put, krijg je een zielige blog. Dat moet kunnen. Zo is het leven ook, ups en downs. Als ik begin met een blog weet ik nooit wat het gaat worden. Soms een heel verhaal, soms een korte mededeling, ik laat me steeds verrassen. Langs deze weg wil ik jullie danken voor alle leuke, lieve, mooie, grappige en ontroerende reacties die ik heb mogen krijgen. Soms zat ik in de put en wisten jullie me weer opnieuw te motiveren en zaken te relativeren. Soms was er uitzonderlijke vreugde, die ik dan toch kon delen met iemand, nog voor het de grote wereld in mocht. Ook wist ik anderen te inspireren en de helpen, door bijvoorbeeld onderwerpen aan te snijden waar niet veel over geschreven werd en waar mensen zich in herkende en kwam ik zo in contact met lotgenoten. Ook vond ik het leuk om goede tips te verspreiden! Ik vind het fijn om andere mensen te kunnen helpen. Maar wat ik het belangrijkste vond aan mijn blogs, is dat ze altijd eerlijk waren. Ik ben geen persoon die zaken graag mooier en groter maakt dan ze zijn. In de grote boze wereld kan en mag ik vaak niet echt eerlijk zijn. Dat kunnen mensen blijkbaar niet aan en ik hoor al vaak: to much info! Hier kan ik mezelf zijn en ik merk dat die eerlijkheid hier wel gewaardeerd wordt. Het meest bijzondere aan het bloggen.. dat ik één van de meest bijzondere perioden in mijn leven (ook voor de zwangerschap) mocht delen met jullie, mensen die ook in de meest bijzondere momenten van jullie levens zaten. Dit schept een band. En ook al ken ik niemand van jullie prive, voor mij zijn jullie toch allemaal “bekenden” geworden :) Sommige zelfs op FB! Ook fijn om de blogs van mijn zwangerschap te hebben. Ik heb echt enorm verzaakt in mijn zwangerschapsdagboek… * schaam *  (vond hem deze week weer en zit nu op week 4 #faal) nu heb ik tenminste nog iets!

Daarom deze keer een aparte blog. Hierin blik ik terug op de afgelopen jaren waarin mijn kinderwens ontstond tot nu en verder. Waarschuwing vooraf: de blog is een stuk langer geworden dan ik oorspronkelijk wilde. Dus tip: pak wat te drinken, ga nog even naar de wc.. Haha geintje.

Als ik iets heb geleerd de afgelopen, pak een beet 5 jaar, is dat veel zaken in het leven veeeeeel te veel geromantiseerd worden, haha. Ik ben blij dat ik een aantal jaren geleden Babybytes heb leren kennen. Ik las al langer mee en ben lid geworden op het moment we er besloten voor te gaan! Lang was voor mij een baby gaan krijgen  nl ook niet vanzelfsprekend. Ik had altijd een zwaar romantisch beeld van trouwen, zwanger worden en kinderen krijgen. Ik zag mezelf al helemaal puur en romantisch de liefde bedrijven met de liefde van mijn leven en een kindje verwekken, gevolgd door 9 maanden roze wolk en getrappel in de buik gevolgd door een mooie bevalling en een prachtige baby en daarna nog een! Om vervolgens op de volgende roze wolk te stappen.
En toen ging de wekker…

Terugblik...

Ik kwam in 2008 mijn huidige man tegen. Dit was toen not-done. Ik was destijds 21 jaar oud, en voltijd student. Hij een 39 jarige getrouwde man, met 2 kinderen (waarvan 1 uit een eerder huwelijk) en tevens was hij ook nog een directe collega op stage. Binnen no time waren we beste maatjes en na ruim een jaar kwamen we erachter dat wij, ondanks ons leeftijdsverschil van 18 jaar, meer voelden voor elkaar dan enkel vriendschap. Zijn huwelijk was al geruime tijd niet goed. Hoe zeer we ook hebben geprobeerd elkaar los te laten en niet verliefd te worden, ook vanwege het leeftijdsverschil en zijn “rugzak”, toch konden we niet om elkaar heen.  In oktober 2009 heeft hij de scheiding aangevraagd en enkele maanden daarna hebben wij definitief voor elkaar gekozen en zijn (ook enigszins noodgedwongen) meteen gaan samenwonen. Al snel werd mij duidelijk gemaakt dat mijn man buiten zijn 2 dochters, geen verdere kinderen meer wilde. Dit gezien het feit dat hij al 2x een kind had moeten achterlaten in een scheiding en vervelende ervaringen uit zijn verleden waar ik verder even niets over uit wijd. Dus het werd me duidelijk: als ik echt met hem verder wilde moest ik mijn eigen kinderwens laten varen. Hij was hier eerlijk en duidelijk in. Hij kende mijn kinderwens en adviseerde mij dan ook: laat me alsjeblieft gaan en maak iets van je leven. Ik zal je alleen maar hinderen in je dromen en wensen. Dan liever meteen kappen als eerst een leven opbouwen samen en dan alsnog kappen vanwege de kinderwens. Toch besloot ik voor hem te gaan want wat ik voor hem voelde, had ik nog nooit eerder gevoeld. Hij voelde gewoon aan, als de ware! EN soms moet je dan offers maken.

Kort samengevat: onze relatie kende geen ideale start.. De scheiding duurde oneindig lang en dit koste veel energie en geld. We woonden in een lege flat, hadden niets, geen meubels niets!(al zijn geld ging naar zijn exen die als godinnen in frankrijk leefden). Ik had net werk gevonden en wat spaargeld dus we konden ons net redden. Maar het boeide ons niet, we waren gelukkig met elkaar. Echter de scheiding kende een enorme nasleep. Exvrouw 2 werd rancuneus en uiteindelijk werd het een vechtscheiding met advocaten etc. etc. Vele maanden en euro’s later was het zaakje rond en konden we eindelijk starten met ons leven. Maar voor mijn man was echt de kous af: nooit meer trouwen en geen kinderen meer! Ik legde mij hierbij neer. Ik schafte 2 kittens aan en die hielden mij gezelschap als de kids er niet waren. Ik had een fijne relatie met mijn stiefdochters en zij met mij. Dus ik zag geen problemen. Lang ging dit ook goed!

Maar dan komt er zo’n moment dat je vriendinnen aan kinderen beginnen en dan ineens lijkt het alsof baby’s als paddenstoelen uit de grond schieten. En het is besmettelijk! Dus na 2 jaar relatie begon het voor mij helaas toch te kriebelen… of beter: mijn eierstokken begonnen gewoon te rammelen. Ik had het zwaar te pakken en hoe ik ook mijn best deed, ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Dus ben ik er toch maar over begonnen. De ene na de andere ruzie volgde. Hij vond dat hij aan het begin van de relatie heel duidelijk was geweest en werd hier heel verdrietig van. Wist zich geen raad met mijn wens en mijn verdriet.  Maar ik op een gegeven moment ook niet meer. Ik kon geen zwangere meer zien of horen, kraambezoek weigerde ik en als ik toch een baby zag begon ik heel hard te huilen. Ik was op een gegeven moment 24/7 verdrietig. Zelfs zo erg dat toen een goede kennis haar ziel en zaligheid op tafel smeet in de groep over haar onvruchtbaarheid (ook PCOS) en ik toen boos riep: ik was nog liever onvruchtbaar dan gedwongen kinderloos omdat mijn man niet wil! Totaal onredelijk natuurlijk, maar op dat moment voelde ik dit ook zo. Als ik onvruchtbaar zou zijn dan was het een besluit van hogere hand en was ik gewoon niet voorbestemd om kinderen te krijgen, en niet omdat ik koos voor een man die niet wilde. Een tijdje ging onze relatie niet goed. Ook mede omdat ik een ernstige depressie kreeg na een “bijna-fataal” auto-ongeluk.

Na een hele periode van onrust begon ik mijn leven weer op de rit te krijgen. Het ging steeds beter met mij en ons. We hadden het alleen financieel niet heel lekker. Door de lange ziekteperiode ben ik behoorlijk gekort geworden op mijn salaris en we waren flink ingelopen op ons spaargeld.  Na de scheiding hadden wij (enigszins gedwongen door de slechte huizenmarkt) de echtelijke woning overgenomen  en deze was eigenlijk veel te groot voor ons en vrij prijzig. We besloten een nieuwe start te gaan maken en ons huis in de verkoop te gooien en naar een kleiner en betaalbaar huis in mijn geboortedorp te gaan zoeken. Eindelijk een nieuwe focus en afleiding. Alleen de kinderwens bleef. Ik weet nu eigenlijk niet eens meer hoe het zover is gekomen, maar ineens was mijn man overstag! Hij wilde mij een eigen kind niet langer ontzien en we besloten het toch te gaan proberen. Wel met kanttekening dat hij geen jarenlang wilde gaan dokteren voor kinderen i.v.m. zijn leeftijd. Hij had met exvrouw 1 al een hele periode in de medische molen gezeten en los van het feit dat dit niet prettig is was hij ook bang om heel oud vader te worden. Dit kon ik begrijpen. Mja ik dacht, ik ben jong, zal wel niet zo lang duren. Ik was zielsgelukkig. In februari 2012 stopte ik met de anticonceptie om te gaan ontpillen en meldde ik me trots aan op babybytes. Ook kregen we een bod op het huis en vonden we zelf een supermooi huis! Het geluk leek ons toe te lachen. Echter ging ineens de verkoop van ons huis niet meer door en zagen we vervolgens ons droomhuis voor de neus vertrekken. Dat was even een flinke domper. Toen, tijdens een weekendje weg vroeg manlief out of the blue, toen ik het totaal niet meer verwachtte mij ten huwelijk! Mooier kon niet. Een echte nieuwe start, getrouwd en wel in een nieuw huis met liefdesbaby. Ik was zo gelukkig! We besloten in augustus te trouwen en daarna gericht te gaan “oefenen” voor een baby. Ik ging de komende maanden druk in de weer met thermometers om mijn cyclus te analyseren en ik was superfanatiek met mn grafiekjes haha. Al snel kwam ik erachter dat ik helemaal niets snapte van mijn cyclus. Er klopte gewoon niets van. En daarbij werden ze steeds langer! Tot overmaat van ramp werd ik op mn trouwdag zwaar ongesteld, zo zwaar ongesteld dat men achteraf zei dat het wel eens zou kunnen dat ik een miskraam heb gehad.  Na de bruiloft moest ik naar de dokter omdat ik weer zon pijn had n mn onderbuik. In het verleden heb ik eens een keer een flinke cyste gehad in mijn eierstok en dacht dat het weer zoiets was. De dokter vroeg of ik een kinderwens had en wilde een echo laten maken om te kijken of de cyste niet te groot was. Met die gedachte naar het ziekenhuis en wat ze daar lieten zien op de echo zal ik nooit vergeten. Ik heb vol afgrijzen naar het scherm zitten kijken. Het LEEK niet eens op een eierstok. Het was 1 grote ballenbak daarbinnen. Ik zag alleen maar zwarte rondjes op het scherm en de gyn keek bedenkelijk. Ik weet nog dat ik vroeg.. WTF is dat?? Was bang dat het iets engs was. En toen zei de gyn.. nou dat is jouw eierstok. Alleen deze is zwaar vergroot! Ik had in totaal (beide eierstokken) zeker 18-20 cysten en mn buik stond zowat op springen. Ik kreeg meteen een gesprek en eigenlijk werd me meteen gezegd: Mevrouw u kwam hier om te kijken of u een cyste had, ik denk niet dat we hier nog over kunnen twijfelen. Echter uw dokter schrijft in zijn verwijsbrief dat u een kinderwens heeft. Normaal groeien er een aantal eitjes.. hiervan wordt er 1 dominant, die wordt groot en als deze groot genoeg is krijgt u een eisprong. Bij u echter groeien alle eitjes door en u krijgt geen eisprong. Zonder eisprong kunt u geen kinderen krijgen. Ik vrees dat voor u op dit moment zwanger worden uitgesloten is.

BAM.

De rest heb ik niet meer meegekregen. Alleen dat ik volgende week bij een fertiliteitsarts een afspraak had. Compleet geshocked kwam ik thuis aan en volgens mijn man keek ik als een wilde. Daar ben ik ontroostbaar in snikken uitgebasten. Na al die moeite, ruzies, gedoe en gesprekken waren we eindelijk zover dat we een kindje zouden gaan krijgen. En nu kreeg ik te horen dat ik onvruchtbaar was. Het enige wat ik dacht was dat ik me dit zelf had aangedaan door te roepen dat ik nog liever onvruchtbaar was dan kinderloos door de wens  mijn man. Ook mijn man was ontdaan. Nu hij zich er eenmaal op had ingesteld dat er nog een kindje zou gaan komen was dit wel een grote teleurstelling. Zeker omdat we nu toch de medische molen in zouden gaan en het dus onbekend was hoelang het zou gaan duren en of het uberhaupt zou gaan lukken. Gelukkig konden we snel terecht bij de fertiliteitarts en in de tussentijd won ik wat info in. Voordeel was dat ik door mijn buikpijn per toeval al meteen de diagnose PCOS kreeg. Hierdoor hoefden we niet eerst een jaar zelf te gaan proberen. De fertiliteitsarts was heel relaxt. Ze bracht het als.. 'Och meissie je hormoontjes zijn wat van slag, dat gaan we even fixen met een paar pilletjes en als je weer een regelmatige cyclus hebt heb je weer even veel kans op zwangerschap als een gewone vrouw.' Mooi! Wel kregen we de gebruikelijke (oncharmante) onderzoekjes zoals samenlevingsonderzoek en moest manlief een potje inleveren. We mochten meekijken op de microscoop en ik vond het fascinerend. Als snel zat ik aan de clomid en veranderde ik in een licht ontvlambare hormonen bom. ’s Avonds de ene na de andere opvlieger, een buik alsof ik 3 maanden zwanger was en tja.. ik had medelijden met mn man. Het was ook in 1x gedaan met de ontspannen seks. Ineens MOEST het.. en dat is niet leuk. De eerste maand gebeurde bijna niets qua eicel ontwikkeling en eisprong, wel had ik een redelijk normale cylcusduur.  De eerste maanden werd ik gevolg door de fertitileitsarts en toen men doorhad dat ik met deze dosis maandelijks netjes 1 eitje kreeg mocht ik zelfstandig, zonder tussentijdse echo’s, thuis gaan proberen zwanger te worden, net zoals normale stelletjes, alleen nam ik dan 5 dagen een pilletje in. Superfijn. Intussen verkochten we gelukkig ons huis en vonden 2 dagen later ons huidige droomhuis. Het geluk lachte ons weer toe! Alleen kreeg ik niet lang daarna ineens rare plekken op mijn huid en dit werden eczeem plekken die steeds groter werden en op steeds meer plekken. Ik zat op een gegeven moment helemaal onder. Natuurlijk had ik al geruime tijd in mn leven last van huidallergieen en dacht dat dit er 1 van was. Maanden gingen voorbij maar een zwangerschap bleef uit. Het werd steeds zwaarder voor mij om al die bijwerkingen te ondergaan, terwijl resultaat verder uitbleef. Toen mijn cyclus ineens weer langer begon te worden heb ik toch weer naar het ziekenhuis gebeld. Al snel kwamen we erachter dat ik allergisch bleek te zijn voor clomid en dat deze dus ook niet meer werkte. Advies was 1 maand over te slaan om alle clomid uit mijn lichaam te krijgen en dan te gaan starten met puregon en pregnylspuiten. Nou fijn is anders, maar nood breekt wet!

Gelukkig ging die maand snel voorbij en al snel had ik het spuiten onder de knie! Hier werd ik gelukkig geen hormonen bom van en alles werd een stuk relaxter. Die maand had ik een raar gevoel… zou het nu dan eindelijk gelukt zijn?? De dag voor de bloedtest hield ik het niet meer en kocht tegen de wil van manlief in een test. Deze werd na enkele seconden al positief. ZWANGER!!! Ik kon het gewoon niet geloven. Na jaren hopen op een kindje en onvruchtbaarheid zou ik nu dan toch echt mama gaan worden. Ik deed in mn eentje de test en heb zeker een half uur op de wc-pot zitten janken van blijdschap. Toen manlief thuis kwam zag hij aan mijn blije koppie en huiloogjes genoeg. De dag erna werd de uitslag bevestigd door de bloedtest en was ik acuut zo zwanger als wat je kunt zijn.

Toen dacht ik er te zijn met alle ellende. Haha nou dan heb je het mis. Met 5 weken kwam ik al tot de conclusie dat zwanger zijn heel anders is dan ik me had voorgesteld! Ik had continu buikpijn, mijn boobs deden vreselijk pijn (gingen in no time van cupB naar cubD met striae tot gevolg! Erna kijken deed al pijn!) , mijn humeur was ver te zoeken, en ik was ontzettend onzeker. Ik kon de hele dag rechtop slapen, voelde me ellendig en miserabel en tot overmaat van ramp was ik vanaf week 6 24/7 kotsmiddelijk. Great! Tot zover de roze wolk en euforische stemming... Nog maar 34 weken te gaan. Wheeeeeeeehhhhhh! Ik had zo uitgekeken naar mijn zwangerschap.. en nu was ik alweer aan het aftellen tot hij om was, hahaha. Werkelijk! Vrouwen zijn echt rare wezens! Tot overmaat van ramp moest ik voor mn werk ook nog een opleiding van een jaar gaan doen. Dit was zeker in het begin heel pittig. Kon amper mn ogen open houden in de klas.

Met 6 weken kreeg ik te zien waar ik het allemaal voor deed: de eerste echo! Enigszins vervroegd. Ik had zoveel buikpijn dat men even vreesde voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap! Dit was gelukkig niet zo. Er was een mooi vruchtje te zien met een mooi kloppend hartje welke volgens de Fertiliteitsarts net was begonnen met kloppen. O wat kwam er een onbeschrijfelijk gevoel van trots bij me los. 'Kijk nou dan toch! Hebben wij gemaakt!!! Wat issi mooi ons kleine boontje!' Hij werd 'Uppie' gedoopt. Door zn vader, want die was maar WAT blij dat de kleine maar in zn 'uppie' was! :) Met 7 weken de eerste officiële echo. Uppie groeide goed en liep op schema, verder een klein hematoompje te zien maar dit was niet schadelijk dus werden we betiteld als een 'gezonde ongecompliceerde zwangerschap' en werden we ontslagen uit het ziekenhuis en mochten we naar de Verloskundige. Helemaal blij, want dit wilde ik graag! Met 9 weken gingen we hier de eerste keer heen. Leuke intake en weer een echo van de kleine mup. Uppie had inmiddels stompjes en kon bewegen. Zo mooi om te zien! Enkele weken daarna de 12 weken echo. Inmiddels was de kleine een spring-int-veld en sprong vrolijk rond in mijn buik. Er waren geen bijzonderheden te zien en mijn uitgerekende datum werd vastgezet op 14 februari 2014, Valentijnsdag! Gelukkig begonnen rond die week de ergste kwaaltjes te verdwijnen, ik kreeg iets meer energie en de extreme misselijkheid verdween en toen we het grote nieuws met de wijde wereld hadden kunnen delen kon ik eindelijk gaan genieten van alles. Rond 12 weken voelde ik de eerste kriebeltjes en met 16 weken kon ik bijna dagelijks gaan genieten van getrappel en gewiebel in mijn buik. Rond 18 weken heeft Uppie voor het eerst kennis gemaakt met zijn/haar papa. Rond 19 weken begon ik me minder goed te voelen. Ik begon last te krijgen van mijn bekken en dit deed soms zo’n pijn dat ik niet meer recht kon komen. Al snel volgde de diagnose Bekkeninstabiliteit. Met 19 weken kregen we de 20 weken echo. Kleine Uppie deed het perfect en verraadde per ongeluk dat hij een klein manneke was. O wat waren we verrast! Papa dacht 100% zeker weer een dochter te krijgen, ik dacht een jongentje maar de statistieken deden me doen twijfelen. Een manneke! Geweldig, dan hebben we van alles wat. De namen hadden we al vanaf 10 weken zwangerschap dus vanaf die tijd wisten we dat er een kleine Lars onderweg was. Ik weet niet wat het is met zwangere vrouwen en verbouwen maar ook ik kreeg er last van. Ons nieuwe huis had boven een onlogische indeling dus werd besloten om maar “even” de hele bovenverdieping te gaan verbouwen. Nou dat heb ik geweten!

In de loop van weken werden mijn klachten van BI steeds erger, ook voelde ik me slecht, was oververmoeid en had aan de lopende band harde buiken. Ik kreeg verplicht rust voorgeschreven en mocht nog maar 50% blijven werken tot het einde van de zwangerschap en mocht thuis niets meer doen. Dit was niet altijd even makkelijk met een huis wat volop in verbouwing zit! Ik voelde me behoorlijk beperkt en bezwaard naar mijn man.

Omdat we even in een negatieve spiraal zaten t.a.v. de zwangerschap en ik de kleine al een tijde niet gezien had hebben we gewoon voor de leuk met 27 weken een 3D echo laten maken. Wat een ervaring. Geweldig!! Zn snoetje was al duidelijk te zien!

Vanaf toen tot eigenlijk het einde van mijn zwangerschap heb ik veel pijn gehad. Mijn BI werd steeds erger en moest op een gegeven moment dagelijks een bekkengordel dragen om te kunnen lopen. Ook is de kleine 2x op een rugzenuw gaan liggen en dit resulteerde in herniapijnen die vrijwel ondragelijk waren. Heb 1x een hele avond in de douche liggen krijsen als een varken van de pijn. Dit was toch wel allemaal anders als wat ik het me had voorgesteld van de zwangerschap. Ik zag allemaal vrouwen met hun dikke buiken rondrennen en vanalles doen.. en ik kon gewoon niet en zat enkel wat op de bank zwanger te wezen. Ik vond het behoorlijk zwaar en heb ook vaak uit pure onmacht zitten huilen omdat ik me geen raad wist met mn lijf en mn pijn. Rond 32 weken nog een echo gehad, hierop was te zien dat Lars mooi met zn hoofdje was ingedaald en niets een thuisbevalling in de weg zou staan. Gelukkig! Want dat leek me toch wel een droom: thuis bevallen. Iedereen verklaarde me voor gek dat ik mijn eerste bevalling thuis en zonder pijnmedicatie wilde doen. Ik daarintegen kon me er niet druk over maken. Had hele andere dingen om me druk over te maken. De verbouwing bijvoorbeeld. Ik zat vervroegd thuis met zwangerschapsverlof en dan heb je ineens heel veel loze tijd om je over vanalles druk te maken en te panieken. Heb veel stress gehad! De verbouwing schoot minder goed op dan gepland en gehoopt. Uiteindelijk kwamen er hulptroepen in de vorm van mijn familie en heb ik tegen ieders wil in met 36 weken nog de badkamer helemaal geschilderd.. (ben gelukkig niet eigenwijs.. maar dat MOESSSSST gewoon afffff!!)

Met 37 weken en 2 dagen was alles af, was alles in huis en stond de babykamer op. Oeff… niet lang daarna is de kleine diep ingedaald. Hierdoor kwamen de banden onderin de buik op spanning te staan. Hierdoor kon ik bijna niet meer lopen. Met 39 weken (achteraf gezien de laatste bezoek aan de VK voor de bevalling) heb ik nog een groeiecho gehad omdat even twijfel was over de groei. Achteraf bleek dit niet nodig te zijn, Lars werd geschat op 3750 gram bij 40 weken. Dus groot genoeg! Maar daarnaast was wel duidelijk te zien dat ik er klaar mee was. Ik had hoge bloeddruk en alle symptomen van een zwangerschapsvergifiging. Heb de laatste week nog 2x een middag in het ziekenhuis aan de CTG gelegen. Alles bleek goed te zijn, alleen mijn lijf en ik waren er gewoon klaar mee. 4 dagen voor de bevalling begonnen al oefenweeen, af en toe een wee en dan uren niets meer. En vele harde buiken! In de nacht van 12 februari gaf Lars aan er ook klaar mee te zijn en braken om 4 uur ’s nachts de vliezen (hoge vliesbreuk) en 15 minuten later begonnen de weeën. Om half 8 had ik 6cm ontsluiting, om half 9 had ik 7cm ontsluiting en om 9 uur zijn nog een keer de vliezen gebroken en kreeg ik acuut persweeën omdat Lars met zn hoofdje gekanteld lag. Om 10 uur had ik volledige ontsluiting en 10.15u zette ik onze mooie zoon op de wereld… natuurlijk, zonder pijnstilling, thuis, midden in de woonkamer compleet volgens wens! Hij woog 3600gram en was 52 cm lang! Zo moeilijk als zwangerraken en zwanger zijn was, zo makkelijk was de bevalling. Achteraf gezien dan he, tijdens dacht ik regelmatig dat ik doodging! ;)

De mooiste dag van mn leven en het moment waarop ik hem het eerst zag staat voor altijd op mijn netvlies gebrand. Ik ben mama.

Door zijn snelle geboorte ben ik behoorlijk ingescheurd en ben ik gehecht moeten worden. Ik had een zwaar gekneusd stuitje en alles was lange tijd pikzwart daaronder.  (lang leve de arnica!!!)

Mijn bekkenbodem heeft een enorme klap gekregen en heb een dubbele verzakking aan de bevalling overgehouden. (voor en achterwand vagina zijn ingeklapt, hierdoor zijn blaas en endeldarm verzakt) Door alle toestanden in en na de kraamtijd en mijn ontregelde hormoonhuishouding heb ik een postnatale depressie gekregen. Door de hormonale schommelingen heb ik een hele rare cyclus (ondanks de pil ben ik om de 2 weken ongesteld en laatste keer heb ik bijna 3 weken gevloeid) Ook verlies ik hele bossen haar en heb ik kale plekken. Na een paar weken was wel gelukkig de bekkeninstabiliteit grotendeels verdwenen

En nu...

Ja hoe is het nu? Nou eigenlijk gaat het heel goed met mij. Mijn inscheuring is prachtig geheeld, je ziet en voelt er bijna niets meer van. Leuk kunstje: ik kan nu onweer voorspellen… dan begint namelijk mijn litteken te jeuken hahahahahaa. De kneuzing heb ik nog steeds een klein beetje last van. Door de weefseldichtheid duurt dit gewoon wat langer dan een gewone blauwe plek.

Met mijn bekkenbodem begint het ook al iets beter te gaan. Ik heb mijn urine nu redelijk goed onder controle. En door mijn ontlasting “dun” te houden minder druk op de bekkenbodemspieren waardoor de oefeningen beter gaan. Alleen het blijft gewoon fragiel voorlopig. Vorige week ben ik naar een bandje geweest. Onder een nummer begon iedereen te springen. Ik deed zonder te denken mee en dat had ik beter niet kunnen doen. Mijn bekkenbodem kreeg een oplawaai en heb me acuut een nieuwe verzakking gesprongen. Ik had pijn en mijn urine liep gewoon ineens weg. Stond ik daar, had me volledig in mijn broek geplast. De dag erna kon ik geen oefeningen meer doen, kon ze amper 2-3 sec aanhouden. Ben nu weer herstellende! Maar dit heeft tijd nodig, en tot die tijd.. niet (zwaar) tillen en zeker niet springen!!

Mijn hormonenhuishouding is nog steeds ontregeld. Maar ik slik nu gewoon een keer de pil door (op advies arts) en ik heb een vitaminepreparaat waardoor ik al minder haar verlies.

Emotioneel gezien gaat het echt een stuk beter!! Denk dat ik kan stellen dat ik de postnatale depressie te boven ben gekomen.

Kleine Lars doet het uitstekend!! Morgen alweer 4 maanden oud… Volgens het consultatiebureau een kindje uit het boekje! Weegt nu 6350 gram en is 64 cm lang. Qua gewicht precies gemiddeld op de groeicurve en qua lengte iets hoger dan gemiddeld. Qua ontwikkeling perfect op schema. Hij slaapt geweldig. Eet, drinkt, poept, plast volgens schema…Heerlijk.. hoef ik me eens nergens zorgen over te maken. Is ook wel eens anders geweest! Hij heeft afgelopen zaterdag zijn eerste hapje gehad. Wat een ervaring! In de wipper, leuke slabber aan allemaal mensen en camera’s om hem heen.. en hij zat als een koning op zn troon te smilen! Hij vond al die aandacht (en paparazzi) maar fasinerend.. wat zou er toch gaan gebeuren???? De eerste hap was echt een foto waard. De walging was hem van het gezicht te lezen. En mama zat weer met traantjes in de ogen van trots.. mijn baby is geen baby meer.. * zucht*  Ik had hem banaan geprakt omdat ik in andere blogjes had gelezen dat banaan beter in de smaak valt dan bijv. sinaasappel. Nou hij is nu al koning fruit uitspugen. Heerlijk wat een kliederbende… Banaan was “ieuww!”.. peer was ook “ieuwww!”.. pap was “mhhhmmmm… nee ook ieuwwww!” en gisteren abrikoos.. “JAMMIE!! MEEEEER!!!” Hij trok me de lepel uit mn handen en ging erop sabbelen. Hij laat dus duidelijk horen wat hij lekker vind hahaha. Heeft een kwart bakje leeg gegeten! (bakje = 1 abricoos) En nog een kwart bakje op zn gezicht, handen, haren, romper, stoel en mama gesmeerd.

Toekomst... ???

Alles gaat dus heel voorspoedig met ons. Alleen ben ik op een nieuw dilemma gestuit. Waarschijnlijk zijn er nu mensen die me helemaal voor gek gaan verklaren…

Ik ben er gewoon nog niet klaar mee… Waarmee?? Nou..het zwanger zijn, het kinderen krijgen. Ik voel me nog te jong om deze fase alaf te gaan sluiten. Toen mijn man en ik besloten voor een kindje te gaan was het duidelijk dat dit er hoogstens 1 zou worden (tenzij een tweeling uiteraard) Dit heb ik zo moeten afspreken met hem. Het was 1 of geen. Hier heb ik mee ingestemd.

Maar heb mijn leven lang gedroomd van 2 kinderen. En nu ik Lars heb, verlang ik naar nog een kindje.. OOIT!!! (niet nu meteen)  Ik zie dat bij mijn vriendinnen. Die hebben allemaal 2 kindjes en die trekken veel met elkaar op. Ik had dat vroeger ook, maar besef me nu goed dat Lars dit straks niet zal hebben. Jullie zullen denken, je hebt toch nog 2 kids?? Ja klopt alleen die zijn er niet continu  en zijn behoorlijk ouder dan Lars. Daarnaast zou ik het, hoe zwaar ook, best nog een keer willen meemaken. Het zwanger worden, het leven in mijn buik voelen, echo’s, het hartje horen kloppen, het uitkijken naar een klein kindje, een warm lijfje uit je voelen glijden en op je buik krijgen. En dit alles ervaren met de ervaring die ik nu heb opgebouwd. Nu snap ik ook waarom zwangerschap wordt geromaniseerd!! Het lijkt wel als je eenmaal het wonder van de geboorte hebt mogen ervaren dat het net lijkt of je op datzelfde moment een harde reset krijgt en alle leed van tijdens de zwangerschap weer vergeet. De zogenaamde “je doet het voor een goed doel” en “je krijgt er veel voor terug”-theorie. Nou, ik ben me nog steeds heel bewust van alle ongemakken. Mijn bekken doet soms nog best pijn. En gek genoeg, de puregon-pen ligt nog steeds in de kast met bijbehorende naalden! En weet nog precies hoe die aanvoelden.

Wetende dat ik dit na Lars nooit meer mee zal maken maakt me erg verdrietig. Heb huilend de kleine babykleertjes in een doos zitten stoppen. Mijn man wilde ze al meteen weggeven, maar dat kon ik nog niet. Ik heb zelfs 1 pampertje maatje 1 bewaard! Ik zie Lars groeien en groeien en geniet van ieder moment. Maar helaas is elke fase voor mij nu nieuw, maar ook meteen een afscheid. Volgende week moet ik zijn haartjes laten knippen omdat die al heel lang zijn.. maar dat doet me pijn.. het zijn zn eerste haartjes.. de haartjes waar hij mee geboren is. Pfff soms wordt ik zo emo.. weet niet goed wat ik daar mee moet. Zn spulletjes die te klein zijn.. normaal leg je ze nog weg voor een eventueel brusje.. maar wat moet ik er nu mee doen? Wil ze nog niet weg doen. Manlief zei laatst.. ohh we kunnen over x-maanden gaan kijken voor een dressoir, dan kan toch de box de kamer uit. Nou op zo'n moment kan ik dus spontaan in huilen uitbarsten! Heb er zolang naar uitgekeken dat ik dat ding eindelijk mocht opzetten.. is hij alweer bezig met afbreken en verkopen!

Of deze website Babybytes.. wat moet ik hiermee blijven doen?? Moet ik wel lid blijven? In principe zal ik niet meer zwanger gaan worden, zijn en bevallen.. en Lars is over een paar maanden al geen baby meer. … Hoor ik hier dan nog wel thuis? Maar ik vind het gewoon veel te leuk om hier met andere mee te lezen. Ook heb ik nog steeds veel aan de tips die ik hier kan krijgen van andere. En ook ben ik gewoon benieuwd hoe het straks mijn babybytes vriendinnetjes vergaat als ze gaan bevallen etc. Ik heb besloten om voorlopig dus nog even lid te blijven. :)

Ik ben momenteel in gesprek met mijn man over de nog steeds bestaande kinderwens. Dit is moeilijk en zwaar.. we lopen steeds vast. We kunnen over alles goed met elkaar praten.. maar dit is gewoon een mijnenveld. Mijn emoties, zijn emoties, mijn schuldgevoel jegens Lars.. want het is echt niet zo dat ik hem alleen niet goed genoeg vind ofzo!!! pfff. Boosheid, onmacht. Boos zijn op mezelf.. We zijn nu omtrent dit onderwerp brieven met elkaar aan het schrijven. Dit helpt wel moet ik zeggen. Kun je toch iets zorgvuldiger je woorden kiezen voor je ze uitspreekt dan wel opschrijft.

Zelf denk ik niet dat ik mijn man nog een 2e keer overtuigd krijg om voor mijn dromen en wensen te kiezen. Ik zal ook zijn dromen en wensen moeten respecteren ik heb er immers zelf voor gekozen.  Hij heeft me al een prachtige zoon geschonken en hier ben ik heel dankbaar voor. Ik baal dan ook enorm dat ik nog steeds die gevoelens ervaar. Ik ga nu zoveel mogelijk genieten van Lars.. met een Lach en een traan! Ben parttime gaan werken dus heb hier nu veel tijd voor.

Voor iedereen die het einde van deze blog gehaald heeft, dankje voor de moeite om dit te lezen. Het is altijd weer een eer voor mij dat mensen de moeite nemen mijn volledige verhaal te lezen, zeker een blog zo lang als deze!

Wat de toekomst brengen zal.. geen idee. We gaan het meemaken.

Voor nu zeg ik in ieder geval: Tot de volgende blog! :)

Liefs,
Deez