Taboe: je lijf na de bevalling

Hoi dames,

Zo eens even een ander blogje. Heb even getwijfeld of ik hem zou posten.. maar denk dat ik het toch maar doe.

Wil eens even schrijven over iets waar volgens mij een stuk taboe op ligt: het vrouwelijk lichaam ná de zwangerschap. Elke keer als ik er over begin tegen iemand krijg ik standaard te horen:'je moet niet zeuren je hebt een mooi kind' of 'ochja dat is normaal, had ik ook' waarop ik dan denk waarom hoor ik dat dan nooit??? Maar dames, is dat zo? Mag ik niet meer zeuren, omdat ik een mooi gezond kind heb gebaard? Dus omdat er zoveel vrouwen zijn die geen kinderen kunnen baren of zieke/gehandicapte kinderen hebben gekregen, daarom mag ik me niet ongelukkig voelen over mijn zwaar veranderde lichaam??? Tel ik als persoon nu niet meer mee?

Daarom wederom een hele eerlijke ongecensureerde blog zoals jullie die van mij kennen. Zwangeren onder mijn vriendenkring, beslis zelf even of je doorleest want niet alles wat ik schrijf zul je me in dank af gaan nemen. Maar ik kan je aanbevelen: doe het wel. Ga niet zoals ik 9 maanden met je hoofd in de wolken lopen met het motto “dat zien we dan wel weer” en krijg misschien een rotverrassing in een periode dat je emotioneel op je slechts bent. Het kan meevallen ja… maar dat is meer de uitzondering dan de regel heb ik inmiddels ontdekt. Voor iedereen waarbij het wel meeviel. Geniet ervan! Ik gun het jullie van harte. Echt!

Dit is voor iedereen die zwanger is geweest waarschijnlijk een zeer herkenbaar iets (uitzonderingen daargelaten): Je veranderde lichaam. Voor je zwanger werd en tijdens je zwangerschap ben je er totaal niet mee bezig dat er ook nog een leven is NA de zwangerschap. Althans ik niet! En wat ik zo om me heen hoor veel anderen ook niet. En dan heb ik het niet over je leven met je kindje en alle ups en downs die daar bij horen en waar al 1001 boeken over geschreven zijn. Ook niet over jouw verandering als persoon: de transitie van vrouw naar mama. Nee ik heb het over jou en je lichaam. Je lichaam wat je al je hele leven kent en vertrouwd. Wanneer je de keuze hebt gemaakt om je te gaan voortplanten heeft de baby prioriteit en draait feitelijk alles om hem of haar zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling. Voor ik zwanger werd heb ik menig boek en website versleten over alles wat je maar wilde weten over zwanger worden, zwanger zijn, bevallen, baby’s.. Alles slokte ik op als een spons. Ik zal vast niet de enige zijn. Er is ook genoeg te krijgen hiervoor. Tijdens je zwangerschap en bevalling heb je doordat alles nieuw is (vooral bij de eerste) heel veel afleiding. Daarnaast kom je tijdens de zwangerschap en na de bevalling op een soort troon te zitten. Jij als moeder krijgt na de bevalling alle kredits want je heb een topprestatie geleverd. Wauww wat ben je alweer 'slank' hoor je regelmatig en dat ondanks dat er gewoon een vanuit de ruimte zichtbare enorme vet/huidkwab onder je borsten kwabbeld. Maar o wat voel je je trots! Zelfs ondanks je gehavende lijf. Je hebt je oorlogsstrepen verdient zullen we maar zeggen.

Maar dan komt er ergens een moment dat de realiteit je keihard in je gezicht mept. De nieuwigheid van de baby raakt eraf.. en jij wordt van je troon getrapt want het is AL zolang geleden. (nou sorry voor mij was het nog steeds gisteren). Doordat ik het slachtoffer ben geworden van een postnatale depressie (daarover in een andere blog meer) kwam dit moment bij mij al vrij snel. Zo mooi als dat ik me tijdens de zwangerschap voelde, zo lelijk en kapot voelde ik me na de kraamtijd. En doordat ik dacht dat dit niet normaal was en ik mezelf zelf ondankbaar vond voor het verkregen geluk was dit 1 van de redenen waarom ik een postnatale depressie ontwikkelde.

Enfin, de nieuwigheid is ervan af en de dagelijkse “sleur “begin weer. Wekenlang heb je je heerlijk kunnen verdrinken en verstoppen in kramen, tutten met de baby, slobbertruien etc. Maar dan komt er het moment dat je weer moet gaan deelnemen aan het dagelijks leven, althans dit wordt van je verwacht. Want ook al staat voor mij de wereld stil, voor de rest draait ie gewoon door. Langzaam verandert je focus van alleen op de baby ook naar andere zaken dan alleen de baby. En dan moet je bijv weer gaan werken en kom je tot de conclusie dat je ondanks het feit dat het AL 12 weken geleden is je er niet verkeerd uit ziet voor iemand die recentelijk een nieuwe wereldburger heeft geproduceerd, je toch echt niet in je werkuniform komt. En dat wetende dat deze tot de 24ste week zwangerschap gepast heeft. Als dat nog niet erg genoeg ik krijg je op je werk te horen dat ik dan maar direct grotere broeken moet bestellen. Ja dat is het laatste wat een vrouw wil horen die hard aan haar figuur is aan het werken en zich toch al niet zo happy voelt in haar lijf. Ook kom je tot de conclusie dat toen je thuis was met de baby, je alle plas-in-de-broek- incidentjes mooi kon verbloemen, maar dat het knap lullig uitziet als je je op je werk bezeikt en je niet langer dan een uur uit de buurt van een wc kunt blijven! Afgelopen vrijdag ging ik gezellig babyzwemmen. Nietsvermoedend pak ik alles in en ga met mn kleine binky naar het zwembad. Toen ik mijn bikini aantrok kwam ik tot de conclusie dat deze alles behalve flateus zat en niet meer paste. Sterker nog: mijn borsten hingen er half uit! Enigszins beschaamd toch maar gaan zwemmen, gelukkig kon ik veel onder water zijn. Zit nu vervolgens al 3 dagen op internet te speuren naar een bikini.. Of toch maar een corrigerend (onsexy) zwempak…. ??

Laten we er kort over zijn.. ook al denkje van te voren.. 'och dat valt wel mee' 'en je krijgt er veel voor terug'...Het zal nooit maar dan ook nooooooit meer het zelfde zijn!! Zoveel wat ik niet wist??!!! En zeker voor zo iemand als ik (met een postnatale depressie) kunnen zaken zoals het niet passen van een truitje door je hangbuik, er niet meer uitzien in je bikini,  of het weer eens in je broek plassen door je geruineerde bekkenbodem je dag maken of breken. Nooit geweten wat een impact dit op mij zou hebben als persoon. Het is volgens mij een taboe en ik kan me niet voorstellen dat ik de enige vrouw ben die hier last van heeft. Ook als je op babybytes kijkt naar bijv de fotopaginas. Altijd maar die (groeiende) dikkebuik foto’s met glunderende trotse koppies erboven. En heel af en toe eens een after birth foto, maar dan uiteraard alleen maar van vrouwen die 2 dagen na de bevalling alweer maatje 36 hebben en dit trots willen showen. Maar nooit eens een foto van een stereotype mama.. met een ontsierde uitgelemmelde hangbuik vol striae die als een dood ding over je slipje bungelt.. met hangborsten die als je ze in de bh stopt nog uitzien als borsten maar zonder op een slap aftreksel van wat eens was.. nehhhh dat is inderdaad niet leuk om op babybytes te zetten. Maar wel de harde realiteit. Ach Laten we lekker verstoppertje spelen met zn allen en alle mama’s to be in sprookjes laten geloven. En de cirkel is weer rond.

Altijd maar stoere oorlogsverhalen over bevallingen.. hoe sneller hoe beter lijkt het soms. Maar niemand die je nu eens echt goed verteld wat een bevalling voor een impact heeft op je lichaam. Niemand die je eens verteld dat bijvoorbeeld je bekkenbodem nooit meer hetzelfde zal zijn. (Bekkenbodem?? Wat is een bekkenbodem??Had ik die dan?? Owwww dat ding wat heel hard voor je werkt wanneer je niest en bijv. voorkomt dat al je organen uit je buik flikkeren en die zorgt dat je niet in je broek plast en poept dat je iets voelt tijdens de seks.. ah die.) Niet alleen je buik rekt op, ook je bekkenbodem! Iedereen heeft het altijd over buikspieroefeningen of weer een mooie buik te krijgen, maar niemand verteld over bekkenbodemspiertherapie om weer normaal naar de wc te kunnen gaan of seks te  hebben. Ook niet geheel onbelangrijk, toch??! En als je dan ook nog het geluk hebt om net zoals ik een dubbele verzakking te scoren dan heb je helemaal feest. Nou geloof me: poepen, plassen en seks is nooit meer hetzelfde!!! Niemand die mij dit ooit vertelt heeft dat dit (wellicht in iets minder extreme variant) één van de redelijk normale gevolgen is van een vaginale bevalling. Ik heb me wel 9 maanden druk lopen maken over inscheuren en inknippen  en hoe zit zou uitzien en voelen na de bevalling. Nou geloof me, ik was nog liever in 6 richtingen tegelijk uitgescheurd dan dit! De scheur zie en voel je werkelijk niets meer van en is prachtig genezen. Maar als ik nu tussen mijn benen kijk naar wat ooit mijn heiligdom was dan zie ik dus bijv. gewoon mijn vaginawand naar buiten hangen. En dat is alleen nog maar het uiterlijk. Zowel mijn blaas als endeldarm zijn verzakt. Ik heb dus bijna geen controle over mijn plasbuis, plassen doet pijn en owja, mijn darminhoud verplaatst zich dagelijks naar de plek waar eigenlijk mijn vaginaholte hoort te zitten. Een extra voorraadzakje zeg maar. Dit gaat mooi verstenen dus ik zit nu dagelijks aan de roosvicee laxo om uberhaupt nog naar de wc te kunnen met als gevolg dat ik vaak ook aan de achterkant de boel niet kan ophouden. In het begin hing mijn baarmoeder ook nog bijna eruit maar dit is gelukkig vrij snel goed gekomen.

Ik heb een prachtig kind.. maar mijn lijf is een ramp! Godzijdank krijg ik hulp. Ik ben al een week of 6-7 intensief bezig met een hele fijne bekkenfysio. Het verschil is al enorm. Toen ik daar voor het eerst kwam liep alles gewoon uit me en dacht ik dat ik nooit meer normaal kon functioneren of seks kon hebben. Als je dacht dat fertiliteitsbehandelingen genant waren met je benen in de stijgbeugels nog dan probeer eens bekken fysio. Dan lig je daar, soms bloedend en wel, met je benen in de lucht en een speciale bekkenfysio zit dan met haar vingers in jouw doos (volledig gespreid zoals toucheren alleen voel je het nu niet) en jij moet dan spier oefeningen gaan doen en zij voelt dan hoe goed of hoe slecht het gaat. Nu een aantal weken later heb ik weer gelukkig weer controle over mijn blaas (althans ik kan het het nu heel eventjes ophouden, het loopt niet meer gewoon weg), mijn ontlasting is onder controle en ik ben in staat seks te hebben en het daadwerkelijk ook te voelen. Afgelopen week zelfs voor het eerst een tampon in gehad, ik was zo trots! Ja je gaat ineens genieten van de “eens zo normale” zaken in het leven. Mijn bekkenfysio vertelde me ook dat er heel veel vrouwen zijn zoals ik, maar dat niemand erover durft te klagen en dus ook geen hulp zoekt.. zonde! Volgens haar zou iedere VK een zwangere 1x tijdens de zwangerschap eens naar een bekkenfysio moeten sturen om gewoon eens te praten over zaken. Dat je voorbereid bent op wat kán gebeuren en wat je dan moet doen. En dat je niet te lang moet wachten met hulp zoeken en dat het echt geen schande is om hulp te vragen. En dat veel dingen niet vanzelf weggaan door zoals iedereen altijd zeg: “het de tijd te geven” .

Mensen lezen voor en tijdens de zwangerschap wel 1001 boeken over zwanger worden/zijn, bevallen en baby’s, maar geen hond die eens een boek leest over het leven NA de bevalling. Ik ook niet hoor! Niet heel gek want toen ik er bewust voor ging zoeken bleek dat hier geen 1001 boeken over te krijgen zijn. Sterker nog, ik ben blij dat ik 1 heel fijn boek gevonden heb! Mensen gaan tijdens de zwangerschap wel naar een pufcursus om te leren weeën en pijn op te vangen en te leren om goed te ontspannen en adem te halen, maar niemand gaat naar de bekkenfysio om bijv. goed te leren persen. En je te laten informeren wat je moet en kunt bij een ruptuur en dat je bijv. weken beter niet kunt tillen ivm een genezende bekkenboden en dat je feitelijk bij alles wat je doet je bekkenbodem in moet trekken omdat anders alles kan verzakken. Ik had het geluk dat mijn kraamcentrum hier een beetje al op inspeelde, maar veel kraamcentra doen hier niets mee. Feitelijk moet je na een bevalling je leven lang anders gaan tillen om problemen op latere leeftijd te voorkomen. Maar dit soort dingen hoor je alleen als je “probleem” ernstig genoeg is dat je daadwerkelijk bij een hulpverlener terecht komt.

Laat ik even één ding vooropstellen. Dit is geen anti-zwangerschap/beval campagne! Het is ook niet altijd zoals bij mij, ik ben maar één van de vele voorbeelden. Het is ook niet zo dat wanneer ik dit alles had geweten ik er nooit aan was begonnen. Echt niet!! Ik ben ontzettend blij en dankbaar voor het feit dat ik Lars heb mogen verwelkomen in mijn leven. Het is mijn zonnetje en ik zou het zo weer over doen. Echt! Niets van dit alles had ik kunnen voorkomen, maar ik denk wel dat wanneer ik van te voren had geweten wat er voor een complicaties regelmatig optreden, dat ik me veel beter had kunnen voorbereiden op mijn afterbirth leven. Ik ben een mens die graag weet waar ze aan toe is. De eerlijke waarheid, ook al is deze niet leuk om te horen. Dit kun je leuk vinden, dit kun je niet leuk vinden… het is zo! Zo stom: gaan we onder het mes willen we alles weten van evt. complicaties en hoe we er de dagen na de ingreep aan toe zijn etc. Worden we zwanger gaan we op een wolk zitten. STOM.
Doordat veel dingen niet bekent zijn heb je als zwangere vrouw al snel verkeerde verwachtingen. Bij mij waren de omstandigheden zo afwijkend ten aanzien van mijn verwachtingen, en ik wist me zo geen raad met mezelf dat ik zelfs een postnatale depressie heb ontwikkeld. Nou geloof me dat is echt het laatste wat je wilt krijgen!

Ik vond het fijn om dit eens van me af te schrijven. Hopelijk nemen jullie mij de details niet kwalijk en heb ik niemand bang gemaakt. Maar ik hoop gewoon dat ik andere zwangeren kan helpen om te voorkomen dat hun hetzelfde gebeurd. Al kan ik maar 1 iemand helpen dan is mijn doel bereikt.

Nu kwam ik via fb op een pagina met een prachtige fotorapportage die dit veranderende lichaam prachtig in kaart brengt. En dan eens niet die eeuwig prachtige dikke buik rapportages met glunderende koppies erboven. Het ontroerde mij en ik wil het graag met jullie delen. http://womensstylebook.com/pregnancy-changes-females-body/

Dat deze blog er ineens achteraan kwam had ik niet verwacht. Ik ben er wel blij mee.
Hopelijk kan ik iemand helpen of misschien kom ik in contact met andere vrouwen die dit het zelfde hebben ervaren. Wie zal het zeggen. Mochten er nog vragen zijn stel ze gerust.

Heel veel liefs,

Deez

P.s. na twijfelen nu ook maar gewoon de foto's geplaatst!