Moederdag.. 1 jaar later :)

Moederdag.. 1 jaar later.

Ik kan me nog zo goed mijn vorige moederdagblog herinneren. Ik noemde hem toen nog bonusmoederdag. Ik had toen namelijk wel 2 lieve stiefdochters, echter geen “eigen kinderen” Die dag had ik extra verdriet. Ik was zelf nog steeds niet zwanger en vroeg me af of ik uberhaupt zelf ooit moederdag zou mogen gaan vieren. In NL is het namelijk fijn geregeld dat kinderen uit gescheiden gezinnen het recht hebben om die dag bij hun biologische moeder te zijn. Dus ook al zie je je stiefkids als eigen kinderen, ook al vinden ze je zoooo lief. Op moederdag wordt je als stiefmoeder / bonusmoeder altijd keihard met je neus op de harde feiten gedrukt! Jij ben niet mama. Punt.

En dat doet pijn. Zeker als je verlangd naar een kindje en die niet kunt krijgen.

Ik schreef toen: “ik had zo gehoopt deze dag moederdag te mogen vieren.. al was het moeder in spé-dag” Wat ik toen nog niet wist… is dat “formeel” 2 dagen ervoor een “zwangerschap in wording gestart was” op 10 mei was ik – alweer - ongesteld geworden en heb ik me de ogen uit mijn hoofd gejankt. Dit betekende namelijk dat ik mijzelf moest gaan spuiten, iets waar ik enorm tegenop zag. Ik kreeg van 1 van de dochters een moederdagkadootje: een bloempotje met zaadjes van de geluksklaver. Zodat ze geluk zouden brengen (zonder dat ze wist waar wij mee bezig waren) Nou geluk heeft die zeker gebracht!! Op notabene moederdag zelf ging de eerste spuit de buik in. De eerste van 14 stuks puregon en 15 in totaal met de pregnyl erbij geteld. Feitelijk start de officiële zwangerschap wel op de dag dat het kind verwekt wordt/ innesteld, maar geteld wordt vanaf de eerste dag van de laatste ongesteldheid. Dus feitelijk gezien was de ik vorige moederdag al zwanger!! Wat grappig op dit achteraf zo terug te redeneren… haha. Dat had ik toen eens moeten weten! :)

En nu is het precies een jaar later na deze dag, en heb ik gisteren dan mijn eerste moederdag als mama mogen vieren!! Ik was er best emo van. Weet ook niet waarom maar ik ben gewoon zo ontzettend dankbaar voor het geluk wat ik heb mogen ontvangen. Een kindje, ik geloof oprecht niet dat er iets mooiers bestaat dan moeder worden. Ik geniet iedere dag van elke minuut, zelfs als ik niet bij hem ben. Hij is altijd bij me, in mijn hart, in mijn hoofd. Hij is een deel van mij en dat zal hij altijd blijven. Wel voel ik me nu ook heel kwetsbaar. Alsof mijn hart buiten mijn lichaam rondloopt. Ik wil hem beschermen maar weet nu al dat ik dit niet altijd zal kunnen. Hij zal gaan vallen, hij zal gekwetst worden, zn hart zal een keer gebroken worden, hij zal telleurstellingen kennen. Dit hoort bij het leven, en zal hem vormen tot de persoon die hij zal worden. En ik zal als moeder moeten leren loslaten. Dit proces is gestart op het moment dat onze navelsteng door zijn papa doorgeknipt werd. Vorige week was week was weer zo’n moment, mama moest weer gaan werken en Lars moest naar mijn moeder. Dit doet pijn, dat loslaten. Maar vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was wist ik dat deze “pijn” een van de consequenties is van moeder worden.

Maar nu terug naar de mooie kanten van het moederschap. Nooit gedacht dat ik in hele kleine dingen zoveel vreugde zou kennen. Iedere ochtend ontwaken is voortaan een feest. Ik hoef geen wekker meer te zetten. Ik heb dat altijd al een onding gevonden en ben ook altijd gezegend geweest met een ochtendhumeur (ben een avondmens) Sinds ik moeder ben is dit voorbij. Ik word iedere morgen gewekt door mijn prachtige zoon. Ondanks dat zijn gekrijst soms echt wel trommelvliesvernietigend is en vaak de pijngrens nadert vind ik het nog altijd een prettiger geluid dan een wekker, ja echt! En als ik dan, soms ook minder gezellige tijdstippen, gewekt wordt loop ik naar zijn bedje en krijg ik stevast een prachtige begroeting: Bigsmile, alsof hij me goedemorgen wenst.  Dus nooit meer slechte zin ’s morgens!! Gistermorgen vond ik op moederdag in zijn bedje een klein kadootje (met hulp van papa uiteraard ) een flesje parfum van mijn favo merk. Maar ik geloof al had hij een hartje van poep in zn bedje gelegd had ik het nog leuk gevonden hahahaa. Ook meteen weer een bigsmile. Hij had behoefte aan knuffels en liefde dus nam hem mee naar mijn bed. Hier hebben we zeker een uur lang neus aan neus elkaar in de ogen liggen staren. Toen hij vredig in slaap viel met speentje in de mond gaf ik hem een kusje op zijn  voorhoofd en zelfs in zijn slaap kreeg ik een lief lachje. Dan stroomt mijn hart bijna over van liefde. ’s Avonds heb ik heerlijk met hem gedouchd. Ook dat is een feest. Niets zo heerlijk als dat kleine warme lijfje tegen me aan. Twee guitige oogjes die je aankijken en zichtbaar genieten. Voor mij voelde dit gewoon als de ideale moederdag. Ik heb ontzettend genoten! Wat is moeder zijn toch mooi!!

Kleine Lars is vandaag alweer 3 maanden oud. Afgelopen week is hij weer op het consultatiebureau geweest. Hij weegt inmiddels bijna 6 kg en is nu 60,5cm lang. Dit wilt dus ook zeggen dat ik afscheid heb moeten nemen van 95% van al zijn babykleertjes. Daar moest ik toch wel even een traantje bij wegpinken.. het gaat zo enorm snel!!! Soms zou ik de tijd even willen stilzetten. Ook kreeg hij de 2e keer spuitjes. Bah dat blijft k… Als ik alles van te voren had geweten en beter geïnformeerd was geworden over alternatieven had ik zeker 6 tot 9 maanden gewacht met vaccineren!!

Verder gaat het enorm goed met hem. Hij lacht met zn hele lijfje haha en langzaam nu ook met geluid. Ook begint hij brabbelachtige geluidjes te maken en heeft hij sinds een week of 2 zijn handjes ontdekt. Dat is zoooo leuk. Naar alles meppen wat in zn bereik ligt, vastpakken, trekken aan de muziekolifant.. en owja mama is al enkele plukken haar armer!! Hahahaha.

Het is echt een heerlijk mannetje en ik voel me een rijk mens!!

MAMA <3 LARS!

Liefs,
een gelukkige trotse mama