Tranen van (on)geluk

Het is al een hele tijd geleden dat ik actief was op babybytes.
Zo'n periode dat je gewend bent aan je zwangerschap en het heerlijke 2e trimester hebt.
Ondertussen ben ik bijna 34 weken. De bevalling komt dichterbij. Mijn buik was al redelijk groot en ik ben vrij klein maar die groeit nog steeds als kool.
Goed teken want onze kleine groeit goed! Het zorgde er alleen wel voor dat ik deze week op een ochtend huilend op de badkamervloer zat, en lachend. Tranen van (on)geluk!

Ik wordt in de ochtend wakker om 10 uur! Dat gebeurt niet vaak maar de laatste tijd ben ik zo moe. Logisch met alle ontwikkelingen in mijn lijf en de 15 extra kilo die ik momenteel met me mee draag. Ik ben maar 1.63 dus het is een hele kluif.
Ook al ben ik een fanatiek sportster en wandel ik ook nu nog steeds en doe krachtoefeningen voor mijn kruislingse buikspieren en mijn bekkenspieren.
Het blijft een groot object wat er voor me uit steekt. Ik hoor dan ook regelmatig of ik 'niet echt een tweeling krijg' en 'hé buik waar ga je met dat meisje heen'.
Het boeit me niet echt hoor maar het is niet echt origineel meer na 5 maanden.
Ik trek een broek aan, staat mooi, zit veel te strak. Weer uit. Ik trek een andere aan. Zelfde probleem. Ik ga niet weer mijn panty aantrekken hoor.
De enige broek waar ik dus blijkbaar nog wel in pas zit in de wasmachine. Gadver moet ik nu alweer mijn joggingbroek aan vandaag? Een joggingbroek die ik dus al kapot heb geknipt zodat ie past.
Ik voel me net ma flodder. Bah ik heb het wel gehad. Ik wil mijn lijf terug.
It's been taking over by my baby!! Ik doe make up om me nog een beetje goed te voelen maar moet huilen en dus smeer alles net zo hard weer over mijn gezicht heen.
Ik kijk in de spiegel en besef me dat ik me soms gewoon een beetje gevangen voel in mijn lijf. Naast het figuur en sporten dat ik mis zit ik ook al thuis sinds 9 weken zwangerschap vanwege bekkeninstabiliteit.
Ik laat me vallen op de grond en ga even lekker zitten huilen..
Na 2 minuten uitgehaald te hebben als een klein kind kijk ik naar mijn buik en steekt er een knietje naar buiten. Ik moet spontaan zo hard lachen Door mijn tranen heen. Dit zijn dus tranen van (on)geluk bedenk ik me.
Wat doet het er uiteindelijk ook toe. Dit kleine meisje in mijn buik vrolijk me nu al op, laat me nu al beseffen dat het niet belangrijk is. Het is nog even en dan kan ik haar vasthouden, ruiken en liefhebben.
Dus ik sta op, doe een sjaaltje in mijn haar en kijk nogmaals in de spiegel. Als ik me dan ma flodder voel, gaan we ook echt ma flodder! Ik loop de kamer in om een vriend van ons te begroeten, hij zegt; 'oow wat ben je prachtig' terwijl ik een schop na krijg van ons meisje.
Tranen, tranen van (on)geluk.