Een week met mijlpalen

15 juni.
Onze kleine draak is opeens een grote jongen! Met al onze dierbaren om ons heen, op een enkeling na die verhinderd was, vieren wij het eerste jaar van onze zoon!

Hij geniet van alle aandacht, zijn zelf gemaakte taartje en alle verwennerij. Wat vindt hij het toch heerlijk om in het middelpunt van de belangstelling te staan en wat is het snel gegaan, dat eerste jaar.

Terwijl de visite gezellig kletst, gaan onze gedachtes uit naar vorig jaar. Het breken van de vliezen, de eerste weeën en het moment dat we hem voor het eerst vasthadden. Het trekt allemaal aan ons netvlies voorbij. Als de laatste visite naar huis is, geven we elkaar een high five. Hebben we mooi gered, dat eerste jaar ouderschap! En we zijn er best goed in, al zeggen we het zelf.

21 juni.
Bijna een week later lig ik op de grote stoel. Het is bijna alsof ik er nog nooit ben weggeweest, ruim een jaar na mijn laatste controle zitten we er weer. De gel wordt weer op mijn buik gesmeerd. Ik kijk vriend aan: 'het voelt nog even smerig, dat spul'. We lachen alledrie.

Even hou ik mijn adem in. Dan verschijnt het knipperende lichtje op het beeldscherm. 'Prachtig', zegt de verloskundige. 'Het kindje zit op de juiste plek, het hartje klopt mooi. Je bent 9 weken zwanger. Van harte gefeliciteerd!'

Langzaam dringt het tot ons door. Het officieel bevestigd. We worden opnieuw ouders!