Bevallen in de badkamer

15 juni 2018
5.30
Ik strompel vanaf de badkamer terug naar bed. Ik ben 38 weken en 4 dagen zwanger en ik ben er goed klaar mee. Laat het kindje maar komen. Ik voel een stroom vocht langs mijn been lopen. 'Huh?, ik voelde helemaal niet dat ik moest plassen.' Vriend, duidelijk helderder dan ik, op dit vroege tijdstip, schiet overeind. 'Zijn je vliezen gebroken?!' Aangezien ik bril noch lenzen bij de hand heb, komt vriend polshoogte nemen. 'Dit is vruchtwater schat, we worden ouders!'

Ik kruip terug in bed, maar kan de slaap niet meer vatten. Inwendig grinnik ik. Omdat mijn verloskundige zo vaak sprak over dat ze me niet over tijd wilde laten lopen, heb ik geëist dat er voor week 39 een plan de campagne komt. Gelukkig lijkt de baby het ook wel gezegend te vinden en trekt hij zijn eigen plan. De baby zal nu snel geboren worden, misschien zelfs vandaag al!

11:00
Ik vind het rondlopen met gebroken vliezen maar onpraktisch. Terwijl ik om de haverklap naar de wc ren, breek ik bijna mijn nek over de sporen vruchtwater die door ik door de woonkamer achterlaat.
We hebben net een nieuwe bank en eerlijk gezegd ben ik niet van plan deze te bevuilen met wat er dan ook uit mijn lichaam komt. Ik loop dus maar wat rond of zit op een stoel.

15:00
De verloskundige komt voor de tweede keer op bezoek, omdat ik de weeën nu toch wel erg onprettig aanwezig vind. Ze werpt één blik op me en zegt dat ik dan maar onder een warme douche moet gaan staan. Controleren hoe ver ik ben, doet ze niet. Iets met een angst op besmettingsgevaar. Ik haal me schouders op. Zij zal dit wel vaker hebben gedaan. Daarnaast voel ik me dermate oncomfortabel dat ik niet de puf heb om in discussie te gaan. 'Als je voor zeven uur weer belt, zie je mij nog! Na zevenen komt de wisseling van de wacht', roept ze joviaal. Goed om te weten.

19:45
Nadat ik 4 uur lang onder de douche heb gestaan, vind ik het mooi geweest. Vriend en ik overleggen en zijn het over twee dingen eens.

1. Die muts die me tot twee keer toe niet wilde controleren, hoeven we hier niet meer over de vloer.

2. We willen weten waar we aan toe zijn voordat we de nacht in gaan.

Vriend belt en de nieuwe verloskundige geeft aan met drie kwartier langs te kunnen komen. Prima. Er is geen enkel signaal dat ze haast zou moeten maken.

20:00
Zwijgend staan we in de badkamer. Ik zoek steun bij de wastafel. Vriend staat in de deuropening, met de telefoon nog in zijn hand. 'Niet schrikken, maar ik zie wat druppeltjes bloed'.
Ik kijk naar beneden, waar zich binnen een oogwenk een plas helderrood bloed heeft verzameld. Het stroomt naar beneden. We kijken elkaar aan. Dit is niet goed. Vriend loopt de badkamer uit en belt opnieuw. De situatie is veranderd en de verloskundige nu wel vaart maken.

20:15
Vriend komt voor de tweede keer terug, werpt één blik naar beneden en zegt: 'schat, we krijgen een kindje'.
Ik rol met mijn ogen. 'Joh, wat denk je dat ik de hele dag al aan het doen ben...'
Vriend blijft verbazingwekkend kalm. 'Nee... Ik bedoel nu. Ik zie het hoofdje al'.

In één klap ben ik er weer bij. Vriend gaat op zijn knieën zitten en vangt ons kindje in een soepele beweging op. Op het moment dat hij hem aan mij wilt overhandigen, zien we dat de navelstreng om zijn nekje zit gedraaid. Vriend haalt het kindje weer naar beneden en samen wikkelen we de navelstreng van hem af. Ik neem hem in mijn armen en samen kijken we naar onze perfecte zoon. Ik wacht op de schreeuwerige huil die ik ken van de bevallingsverhalen op tv, maar deze blijft uit. Ik begin zachtjes op zijn billen te slaap en naar wat een eeuwigheid lijkt te duren zie ik wat gepruttel en beginnen zijn lipjes te bewegen. Hij ademt!

Vriend kijkt me aan. 'Zal ik die verloskundige nog maar eens bellen dan?' Hij loopt weg en laat mij staand achter in de badkamer, waar we zojuist voor de eerste keer ouders zijn geworden. Ik kijk mezelf aan in de spiegel en kan alleen maar denken aan wat de hel mij zojuist is overkomen.