Morgen een jaar geleden..

Wat heb ik veel gemengde gevoelens. 
Morgen is het alweer een jaar geleden dat we in een rollercoaster terecht kwamen. 
Eentje waarvan we niet zelf kozen om erin te stappen en tevens één die ik niemand anders aan zou raden. 
Ik merk dat ik behoefte heb om mijn verhaal van me af te typen.. Het begint een dag voor de bevalling...

Maandag voelde ik me niet zo top. Ik was geïrriteerd, was overal klaar mee en wilde gewoon met rust gelaten worden en slapen.
Na een warme douche is dat ook wat ik ben gaan doen. 
Rond 4.30u werd ik wakker door kramp in mijn buik.
Snel naar het toilet, buikgriep.. Dat kan er nog wel bij!
Terug in bed hield de kramp aan, ik wist niet hoe ik moest liggen en ik wilde mijn man niet wakker maken met mijn gewoel.
Beneden op de bank bleven de krampen komen. Opnieuw naar de wc, maar nog die steken.
Rond 5 uur ging er een lampje branden... Zijn het wel mijn darmen? Of ben ik gewoon weeën aan het ontkennen?
Ik heb een uur getimed, in 60 min 6 keer een krampachtig gevoel wat zo'n 20 seconde aanhield.

Om 6.10 u besluit ik het ziekenhuis te bellen, ik ben 36 weken en 3 dagen zwanger. De andere bevallingen begon ik op 9 cm en op 5 cm ontsluiting zonder weeën. 
De telefoniste kijkt in mijn dossier en geeft aan dat ik een tas met wat spullen moet pakken en op het gemak hun kant op mag komen. 
Ik maak mijn man wakker en daar komen de tranen, de angst voor de bevalling speelt even op. Ik zou een geplande keizersnede krijgen met 39 weken en 4 dagen. Maar ergens wist ik al dat ik die datum niet ging halen. Tevens had ik voor mezelf besloten dat ik het alsnog zelf zou proberen als het kleintje eerder zou komen.
Als ik weer wat bekomen ben bel ik mijn moeder voor de andere kinderen. Zodra zij er is vertrekken wij naar het ziekenhuis.

Om 8 u lig ik op de verloskamer, aan de ctg. De verloskundige kan zien dat er inderdaad weeën activiteiten zijn. Ik zit op 3 cm ontsluiting, ik ga vandaag dus echt bevallen! 
Opzich zijn de weeën goed op te vangen tot een uur of 11/11.30. Dan worden ze pijnlijker. Van de andere kinderen weet ik dat ik dan op zo'n cm of 8 zal zitten. Maar als de verloskundige toucheerd blijkt het net 6 cm te zijn.
Ik vraag om pijn medicatie, niet dat ik het echt nodig heb, maar waarom zou ik pijn lijden als de optie tot pijnstilling er is?
De verloskundige merkt dat ik het eigenlijk helemaal niet nodig heb en haar antwoord: ik zal vragen wat we kunnen doen. Geeft voor mij al aan dat ik het niet ga krijgen..

Om 12.30 u worden de weeën echt vervelend. Ik heb rugweeën. Hierdoor kan ik alleen op mijn zij liggen, ik klamp me vast aan het ziekenhuisbed. De verpleegkundige merkt dat ik een beetje in paniek raak, mijn ademhaling heb ik niet op orde en ik weet niet hoe ik de pijn moet opvangen. Zij maakt een handdoek warm en gaat achter me staan. Bij iedere wee geeft ze met de warme doek druk in mijn rug en ze zegt op een rustige toon dat ik de weeën weg moet puffen. Zij doet het voor en op den duur ga ik mee in haar ritme van puffen. De combinatie tussen het puffen en de druk van de warme doek nemen een deel van de pijn weg en ik vind mezelf weer terug.
Dan vraagt de verpleegkundige of mijn man het over kan nemen. Daardoor raak ik weer even van slag, hij heeft geen idee wat hij moet doen!!
De eerste 3 keer gaat het ook mis, hij drukt te hoog, maakt geen cirkels, drukt dan weer te zacht. Tussen de weeën door snauw ik hem instructies toe. (Sorry lief). Maar dan heeft hij de slag te pakken. En wat is dat fijn! We doen het echt samen!

Voor mijn gevoel zijn we net een kwartier verder maar eigenlijk is het inmiddels 13.30u als de pijnlijke rugweeën opeens omslaan in druk, ik voel paniek. Ik draai me om naar mijn man en zeg dat ik denk dat ik een perswee voel.
Datzelfde moment komen de verloskundige en de verpleegkundige binnen, zij zagen op de monitor dat ik inderdaad persweeën kreeg.
De verloskundige checkt hoe het ervoor staan, 10 cm ontsluiting en ze ziet al een hoofdje!
Ik mag beginnen met persen, al snel is het hoofdje geboren. Ik schrik ervan, waar blijft de rest? Bij mijn 2e ging het zo hard dat hij in 1 perswee geboren werd. Nu voelt het alsof mijn kindje blijft hangen. Ik zie dat de verloskundige heel rustig blijft en na een nieuwe perswee wordt dan ook de rest van ons kindje geboren om 13.36u. 
Hij begint direct te huilen.. Goed zo ventje! Laat maar van je horen. 

Wat ben je mooi en wat zijn we trots op jou! 

Misschien typ ik morgen nog wel hoe verder.. Dit was het fijne en mooie deel van het verhaal. Een droombevalling met een pracht van een mannetje van 2560 gram.