Het lot afwachten

Al een maand lang wachten we op de uitslag. Iedere dag sta ik op en denk ik: zal vandaag ons leven wederom een draai krijgen welke we niet voor het kiezen hebben? Dat het lot beslist voor ons?

Het lot besliste al eerder en niet in ons voordeel. Sam overleed. Toen besliste het lot nogmaals: ik heb een erfelijk syndroom. En nu, voor de derde maal, zal het eens in ons voordeel zijn?

Iedere dag baal ik dat ik geen zekerheid heb maar voel ik ook een zekere opluchting: we weten nog niets, dus alles is nog “normaal “.

Ik ben ook boos. Maar op wie of wat, geen idee. Ik kan mijn woede niet kwijt, ik  kan niemand een blauw oog slaan, ik kan niemand voor de rechter slepen.  

Een foutje, een stom genetisch foutje en zoveel ellende en verdriet.

Ik  ben zo dankbaar dat Isa er is, maar ik gun haar zó een onbezorgd en gezond leven. Ik wil niet dat ze jaar in, jaar uit onder controle komt te staan.  Ik wil haar niet op een dag vertellen dat zij niet via een normale weg kinderen kan krijgen. Ik wil haar dit zo graag besparen.

Zaterdag stond ik bij het grafje van Sam. Anderhalf jaar lang stond ik daar en vroeg aan Sam: waarom, waarom lief ventje? Nu sta ik daar en weet ik het antwoord. En dat is niet het antwoord welke je wilt hebben.

De droom voor een broer of zus voor Isa is ook in één klap van de baan geveegd. Wie weet dat het er ooit van komt via het medische circuit, maar dat zal en lange, zware en moeilijke weg gaan worden. Wij, die altijd vonden dat we bevoorrecht waren dat we zo snel zwanger waren, worden nu afhankelijk van hormonen, puncties, terugplaatsingen, goede embryo’s en verzekeringen die maximaal drie pogingen vergoeden.  Ook dit is ons zomaar “afgepakt”.

Soms is het teveel. Teveel om te verwerken in amper 21 maanden tijd.

Hopelijk is mijn volgende blog weer een blije blog.  Maar dat hangt af van het lot.