Zomaar een berichtje

Ik dacht, ik laat weer eens wat horen...

Bijna vier maanden zijn er inmiddels voorbij, vier hele lange koude en donkere maanden. Iedere dag weer opstaan en beseffen dat Sam nooit meer terugkomt. In die vier maanden je echte vrienden leren kennen, je moet moeilijke dingen doen, je leven weer proberen op te pakken.

De ene dag gaat het redelijk, de andere dag heb je een regelrechte rotdag. Het wisselt elkaar af.

Maandag begin ik weer met werken, dan lijkt alles weer zo 'gewoon'. Maar gewoon wordt het niet meer.

Wel hopen we in 2010 een broertje of zusje voor Sam te mogen krijgen, ook al is de angst om zwanger te zijn erg groot. Alles is nu zo leeg en ik wil weer kunnen hopen, dromen, liefde geven aan mijn kindje en een doel hebben om door te gaan.

De artsen hebben geen oorzaak gevonden voor het overlijden van ons mannetje. Dat maakt het nog spannender, omdat de zwangerschap alles behalve vlekkeloos verliep. Ze kunnen dan ook niet garanderen dat het niet nogmaals gebeurt. Ik hoop zó dat het geluk ook voor ons is weggelegd.

We kunnen niets anders doen dan wachten en hopen.

Hoop doet leven.

Liefs,

Diana

465 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Snoezel80

    Poeh, ik lees je blogs met tranen in mijn ogen....! Wat verschrikkelijk dat een mens dit allemaal moet meemaken... Ik wens je alle goeds voor de toekomst en ik hoop dat het deze keer wel goed mag gaan!!! Ik duim voor je!

  • ~mama Do~

    hey, ik las je berichtje bij wk 9 als reactie op wat je wel en niet mag eten. wat ontzettend heftig wat jullie allemaal meegemaakt hebben en ook moeilijk dat er geen oorzaak voor is gevonden waarom jullie sam overleden is! en hoe de dokters ook met jullie omgegaan zijn, geen woorden voor. liefs do en veek sterkte voor se toekomst!

  • tinkerbell79

    Lieve mama van Sam,

    Ik ken je niet, maar als je verhaal op deze site. Ik ben ook even op de vlindersite geweest. Ik heb de prachtige foto's van je mooie mannetje gezien. Nu nog lopen de tranen over mijn wangen. Ik heb er geen woorden voor....Wat oneerlijk en wat vreselijk. Ik wil jou en je partner enorm veel sterkte wensen!

    Liefs Miron

  • lisa2009

    Hoi Diana,

    wat gaat de tijd toch snel he? Helaas weet ik zo goed hoe jij je voelt. 17 maart zou onze dochter geboren worden, de datum komt steeds dichter bij. Soms heb ik goede dagen en dan voel ik me bijna schuldig dat ik Lisa even vergeten ben. En dan ineens dondert alles weer in elkaar en lijkt het nog zeerder te doen dan toen Lisa geboren werd. Ik zou het dan wel uit willen schreeuwen en ben dan zo boos op deze wereld en snap niet dat iedereen maar zo door kan gaan en niet even stil staat bij wat ons overkomen is.
    Afgelopen week heb ik toch maar via de gyn hulp gezocht en ben doorverwezen naar een psycholoog. dit was een fijn gesprek en ik vond het fijn om te horen dat dit proces heel normaal is. Dit hoort bij rouwen. Het kan een jaar duren voordat je weer wat evenwicht heb gevonden in je leven, de balans is nu even weg. Daardoor is het moeilijk om verantwoordelijkheid te nemen. Ik vind het knap dat je weer begint met werken. Zelf werk ik nog niet. ik heb vorige week voor het eerst mijn collega's weer ontmoet en een film over lisa laten zien. Dat was de 1ste stap. Ik ga overleggen met de arbo of ik eerst wat simpele klusjes kan gaan doen, nog even geen verantwoordelijkheid zodat ik ook zo naar huis kan als ik weer een terugval krijg.

    Wij willen heel graag weer zwanger worden maar zo snel als het bij mijn zoon sem en dochter lisa ging, gaat het nu helaas niet meer. elke maand weer een teleurstelling. Ben zo bang dat dit te maken heeft met de infectie die ik gekregen heb.

    Ik wens jullie nog heel veel sterkte toe en hoop dat jullie volgende zwangerschap voorspoedig zal verlopen.

    groetjes monique

  • A21

    Hey Diana,
    Wat lijkt me dat ongelooflijk moeilijk ... elke dag weer opstaan en wetende, dat je eigenlijk je zoontje in je armen had moeten kunnen sluiten. Ik kan me echt ZO goed voorstellen, dat je dagen "leeg" aanvoelen.
    Ik heb zelf een miskraam gehad, voordat Roan werd geboren. Dat was mijn 1e zwangerschap. DAT vond ik al heftig. Maar je kind verliezen ...
    Dan verlies je een stukje van jezelf.
    Echt heel dapper dat je de draad weer oppakt van het werkende leven. Misschien vind je er wat afleiding is. Maar geef het aan, als je het niet trekt. Het is niet niks wat je meegemaakt hebt.
    Het is ook nog maar zo kort geleden. Gun jezelf alle tijd om te verwerken, om te rouwen.
    Dat zal iedereen begrijpen.
    Op de gekste momenten zul je het ineens moeilijk krijgen. Ik kan er over meepraten (maar dan over die medische misser met mijn moeder). En ja, je leert je echte vrienden kennen. Koester die.
    Je mag in ieder geval altijd je hart luchten bij mij ... als je een luisterend oor nodig hebt.
    Heel erg veel sterkte ... ook voor over een hele tijd.
    Liefs Alice

  • trotse~mama

    Ha meid, ben blij weer wat van je te horen!
    Wat een moeilijke tijd.. Ik hoop zo voor jullie dat je snel een positief bericht kunt plaatsen!!
    Ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat gebeuren!
    Heel veel sterkte meid, ook maandag als je weer aan het werk moet.
    Liefs Marieke