Ik wil een tweede, maar hij niet.

Heel moeilijk is zoiets. Hier een soortgelijk geval, maar dan met een derde.

Toen ik mijn man leerde kennen wilde hij meerdere kinderen (komt zelf uit een gezin van 3 kids) en ik wilde er maar 1 (enig kind).

Maar toen onze oudste (30 mei 2017) een paar weken oud was wist ik al, ik wilde er nog 1. Ik had enorm van mijn zwangerschap genoten en de bevalling viel me ook mee, als je sommige horrorverhalen hoort...

Na veel praten en overleggen was mijn man om en begin mei 2018 werd er een dakkapel gebouwd op ons huis en werd de zolder verbouwd tot een mooie prinsessenkamer voor onze prinses.

Rond haar eerste verjaardag gestopt met de pil en 4,5 maand later was het raak. Wonder twee was onderweg en ondanks dat ik misselijker was deze zwangerschap, genoot ik met volle teugen. Wow wat vond ik het fijn om weer zwanger te zijn <3

Toen onze tweede dochter op 3 juli 2019, na een heftige stortbevalling, werd geboren, werd er bij haar een palato schisis ontdekt en gingen we een heftige periode in van veel voedingsproblematiek en de voorbereidende afspraken en onderzoeken die zouden leiden naar haar operatie, 1 november dat jaar.

Nu dat allemaal achter de rug is en wij gelukkig gewoon een heel blije en gelukkige baby hebben, ondanks toch nog wel ongemakken met voeden, weet deze mama het zeker: ze wil nog 1 keer zwanger zijn, nog 1 kindje, het voelt gewoon niet af. Mensen verklaren me voor gek, of vinden me stiekem te oud, maarja, dat gevoel raak je niet kwijt.

En nu zitten mijn man en ik dus met een impasse. Hij roept steeds dat we het lot niet moeten tarten en dat we compleet zijn zo, maar als we jackpot winnen, dan kan het wel. (Dus dan wil hij wel het lot tarten? )

Dus ja dat is nu onze battle. Zelf denk ik dat hij gewoon geschrokken is van de schisis van ons jongste dochtertje en ik ben nu ook druk met starten als gastouder, maar ik hoop stiekum dat hij bijdraait als we in rustiger vaarwater komen.

En zo hoop ik dat dat bij jullie ook zal gebeuren!

Ik denk dat een man goed moet begrijpen dat het voor een vrouw heel anders in elkaar steekt en dat zijn woord alleen niet het einde van de discussie is.

Je bent samen in een relatie en je moet daar samen uit zien te komen. Of apart verder gaan, als het echt ondragelijk gaat worden.

Ik heb een vriendin die uit een eerdere relatie een oudere zoon had (jong gekregen) en haar huidige vriend wilde pertinent GEEN kind. Toen heb ik haar gezegd dat ze echt moet afwegen wat zwaarder weegt: je wens voor nog een kindje, of je liefde voor hem. Want als je kinderwens zwaarder weegt, dan ga je hem dit later wellicht kwalijk nemen, als je fysiek niet meer in staat bent om kinderen te krijgen.

Dat is een keuze die je echt zelf moet maken.

Als mijn man zijn poot toch stijf houdt, dan zal ik moeten gaan rouwen, zoals je dat al zo rakend omschrijft, want dat is het wel echt, een rouwproces.

Maar ik heb voor mijzelf wel gezegd: ik hou van mijn man en ik ga geen gezond en liefdevol gezin voor onze mooie meiden ontwrichten omdat ik per se een derde kindje wil.

Heel veel sterkte, liefde, kracht en wijsheid toegewenst om met dit moeilijke onderwerp om te gaan!

ik wilde heel graag nog een kind na mijn 3e mijn man niet,prima zei ik maar dan zorg jij voor anti-conceptie want ik ga geen pil of spiraal nemen omdat jij geen kind wil.Hij was toch tamelijk laks met condooms en we hebben nog een zoon gekregen.Omdat we al iets ouder waren was mijn man heel bang dat idd ons geluk op zou zijn na in totaal 5 (2 van hem,2 van mij en 1 van ons samen)gezonde kinderen,daarom durfde hij het eigenlijk meer niet dan dat hij het echt niet wilde.Pas na de 20 weken echo werd hij steeds enthousiaster toen na ook al een vlokkentest gehad te hebben weer bevestigd werd dat zo te zien alles prima in orde was.Jullie zoontje is nog klein,zou hem wat tijd geven en als hij het over een bepaalde periode nog steeds niet wil de anti conceptie dan ook tot zijn zorg maken.

Die discussie hadden wij met een derde, ik wilde altijd drie kinderen en mijn partner twee..

Mijn oudste is 11 middelste 6 ik heb lang met die kriebels gezeten, tot het onderwerp hier gewoon verboden werd manlief wilde er absoluut niks meer over horen en er van weten.. heb mezelf vaak wijs gemaakt oké het is goedzo naar toch mistte ik wat.. tot ik op een punt stond bij mijn man weg te gaan, we konden er niet eens meer over praten, er is niks vervelender dan dat!

Ik kon mijn gevoelens niet delen, hij snapte niet waarom ik nog een keer een kindje wilde.. onze meiden zijn al redelijk zelfstandig etc waarom?

Toen ik vertelde dat ik op wilde stappen omdat ik het niet meer trok doordat ik het woordje baby al niet eens uit mocht spreken is hij gaan nadenken.. pas toen wilde hij horeb wat ik voelde en ik snapte hem ook (zijn reden waarom geen derde was omdat ik geen leuke bevallingen heb gehad).

Uiteindelijk is hij toch overstag gegaan en wij zijn echt blij dat we voor de laatste keer toch bewust voor hebben gekozen! Hij was zelfs dankbaar dat ik op het punt stond hem te verlaten..

Gevoelens kun je niet uitschakelen ik heb dit 5 jaar lang geprobeerd.. ik mocht niet over mijn gevoelens praten en dat maakte het nog moeilijker.. het was drastisch dat ik dus op wilde stappen maar gelukkig niet nodig geweest doordat hij toch wel mijn verhaal wilde horen

Ik heb een tip, probeer eens een tijd lang zo nu en dan hardop te wensen ik zou zo graag een kindje erbij willen. Of wat zou ik het heerlijk vinden als er nog een broertje of zusje bij was voor ons kind. Of ik zou me zo gelukkig voelen als ik het nog een keer met jou mee mag maken. Enz. Enz. Wat echt jouw hartewens is.

als hij dan zegt voor mij niet, dan kun je zeg ik hoor je. Of knikken. Niet tegenspreken. Niet proberen te overtuigen. Echt respectvol zijn mening accepteren

Er is een psychologie dat een man zijn vrouw gelukkig wil maken en daarvoor gaan ze ver. Ze willen het alleen wel zelf doen en niet geforceerd worden ookal hebben bijde niet door dat daar sprake van is. De kans is dat hij naar verloop van tijd toch uit eigen beweging besluit dat hij je dat wil schenken.

(Ik heb het getest)

Voor meer info het boek the empowerd wife...

Wat een lastige situatie zeg.. Misschien wil hij het over een aantal jaar wel? Als jullie in de omgeving misschien vrienden of familie hebben die tegen die tijd 2 kleine kinderen hebben?

Het lastige aan zo iets is wel dat je het echt allebei moet willen. Anders zit je straks met je zoontje en nog een baby, zonder vader voor hen (in het ergste geval)

Probeer je te focussen op je geluk met je zoontje nu, hoe lastig ook, en kijk of je het wellicht over een tijdje er nog over kunt hebben. Dat zou ik doen denk ik...

Mijn vriend wilde een tijd nog geen kinderen en ik wilde al heel vroeg moeder worden. Dus ik heb het ook een jaar ofzo laten rusten. Toen hadden we het erover en zei hij dat het bij hem ook wel ging kriebelen

Wat ik niet begrijp..

Je zoontje is pas 1, jij bent net 25 je vriend 28.

Jullie zijn nog hartstikke jong vanwaar die haast? Het kan meer kapot maken dan goed is. Door er steeds maar over te blijven praten en verdrietig van te zijn.

Laat het voor nu even rusten. Geniet van je zoon en kijk over een jaar weer.. wie weet denkt hij er dan anders om en anders over 2 jaar , 3 jaar 5 jaar je bent nog jong zat zou zeker niet gaan haasten of er continu over praten of hem verwijten , mijn vrienden zijn zo uit elkaar gegaan namelijk ,omdat mijn vriendin het maar niet los liet. Zonde!! Geniet ... en wie weet

Waarom ook zo snel al een tweede?

Ons zoontje is net 5 geworden en over een paar maanden komt de tweede.

Tot een driekwart jaar terug wilden we het allebei bij 1 houden.

Pas toen de eerste een tijdje naar de kleuterschool ging, vond ik dat er tijd en ruimte was voor een tweede en wij zijn nog eens 10 jaar ouder dan jullie ook.

Tijd zat joh, vraag hem eens hoe hij erover denkt als de kinderen een groter leeftijdverschil zouden hebben?

Twee van die kleintjes is echt killing hoor. 5 jaar ertussen is lekker relaxed met eentje al naar school.

Bovendien, van mijn drie broers kon en kan ik het t beste vinden met degene waarmee het leeftijdsverschil t grootst is. Hij is 6 jaar jonger, maar we zitten samen in een band, houden van dezelfde muziek, lijken qua uiterlijk het meeste op elkaar en hebben dezelfde interesses.

Toen hij baby was leerde ik hem praten met boekjes, later leerde ik hem schrijven en gitaarspelen (nu heeft hij een gitaarwinkel), dus er zijn zat dingen die ze dan samen kunnen doen ondanks leeftijdsverschil.

Ja, herkenbaar. IK wil wel een tweede maar zij niet.

De situatie is niet helemaal hetzelfde want eigenlijk besef ik ook wel dat er een nieuwe golf (interculturele) moeilijkheden komt als er een tweede kind komt, maar toch: ik MOET mijn gevoel maar simpelweg aan de kant zetten. Zelfs als ik mijn zin zou doirdrijven dan is ALLES wat later niet goed is, compleet MIJN schuld. Want IK moest per se dat tweede kind. En dat zou alles verpesten, ook voor onze dan 2 kinderen.

Als de ander niet wil dan houdt t vrees ik, gewoon op... (hoewel hij wellicht later nog verandert van.gedachte. Jullie kind is pas anderhalf. Als die 3 is, is hij ook HEEL erg lruk, leuker dan 1,5 waarschijnlijk...)

Sterkte!

Ik zou het de komende tijd even laten rusten en genieten van jullie zoontje. Over 1 jaar nog eens bespreekbaar maken en aangeven hoe jij erin staat....Bij ons heeft dat in elk geval gewerkt. Soms is het voor mannen nog too much en willen ze eerst weer een "normaal" leven zonder gebroken nachten en extreme zorgen. (Zeker bij een moeilijke start zoals bij jullie was dat er)

Ze moeten de bevalling en de periode erna ook verwerken op hun eigen manier.

Herkenbaar hoor, wij hebben 4 kinderen dsn, maar nummer 3 en 4 hebbeb wel even geduurd voordat manlief het ook wou, zeker nr 4, omdat onze 3de een hele erge moeilijke start heeft gehad dke 3 jaar geduurd heeft, dn wat veel stress ook met zich mee bracht, ik zar meer kn het zh met hem , en hij met de 2 oudzte thuis, toch wou hij na een tijd nkg voor een 4de gaan, en daar is hij achteraf heel blij mee is, want onze 4de is exht zijn prinsesje, een echf papas kindje en hij is helemaal weg van haar, natuurlijk ook van de andere 3 kids, ik wou er altijd 5 , maar dat wil ik njdt meer, ik vind hef prima zo, en nu wilt hij opeens een 5de erbij, maar ik wil exht niet meer dus het blijft bij 4, dn gelukkig vind hij dat ook prima, hij laat de keus aan mij, maar als bdt aan hem ligt komt er nog 1 bij.

Ik denk niet dat je het al.los hoeft te laten. Je vertelt zelf dat jullie geen fijne start hebben gehad. Dat zal behoorlijk heftig zijn geweest voor hem.

Ik zou het een jaartje of wat laten rusten en dan er nog eens over spreken.

Hoi, wat vervelend zeg! Ik herken heel veel van wat je zegt. Ik zit ook in dezelfde situatie. Mijn man wilt nog niet en van mij mag het nu wel. Zoontje is nu 2 jaar. Ook een moeilijk start gehad waardoor ik in eerste instantie ook angst had om aan een tweede te beginnen. Toen zoontje 1.5 was wilde man wel, maar ik was daar zelf nog niet klaar voor. Nu ben ik aan het wachten tot dat hij er ook klaar is. Hij zegt misschien over een paar maandjes. Misschien bedenkt hij zich nog ? Ik zou hem even de ruimte geven. Als je het al een paar keer hebt aangegeven dat je het wil, dan is het enige wat je nog kan doen is afwachten. Heel veel succes!

Jeetje wat lastig zeg! Jullie zijn nog jong dus er is tijd dat hij zich bedenkt. Ik denk wel dat je er samen achter moet komen waarom hij het echt niet wil. Is dat vanwege zijn jeugd? Want als hij een rot jeugd heeft gehad is dat wellicht niet goed verwerkt en ik snap dat hij jullie zoon daarvoor wil behoeden. Maar of dat realistisch is.

Praat met elkaar en dan zonder verwijten maar gewoon echt zeggen waarom jij iets wel wil en hem laten praten waarom echt niet.

Ik denk dat alles al gezegd is, maar mocht het écht tussen jullie in gaan staan, is relatietherapie ook nog een optie. Op die manier is het misschien mogelijk om elkaars beweegredenen beter te begrijpen en dichter tot elkaar te komen. Het kan jullie beide nieuwe inzichten geven. Wie weet neemt het bij je vriend een stukje angst weg. Maar als je voor relatietherapie zal gaan, zul je er ook echt open in moeten gaan en niet met als doel om hem zsm gemotiveerd te krijgen voor een tweede.

Een sterke kinderwens is niet iets wat je makkelijk aan de kant zult gaan leggen, dus er is denk ik 'werk aan de winkel' in jullie relatie wat dat betreft. Ik zou voor relatietherapie kiezen als jullie beide gemotiveerd zijn om jullie relatie voorop te stellen in deze.

Ik sluit me aan bij baby0815. Ik zit momenteel in ongeveer zon situatie. Vriend totaal geen kinderwens meer, uiteindelijk toch zwanger geraakt en ik mag nu wel stellen dat van onze relatie niks meer over is.. ben 32 weken zwanger en we zijn nog samen. De tijd zal leren hoe de toekomst eruit gaat zien.

Maar een advies, geniet van het mooie dat jullie nu samen hebben, ik begrijp je verlangens maar het kan je relatie kapot maken als hij echt geen 2e wilt. Veel succes!

Ik heb er geen ervaring mee, maar ik vraag me wel iets af nadat ik de tekst gelezen hebt. Als het te persoonlijk is, hoef je geen reactie te geven hoor, dat begrijp ik dan ook wel. Vraag me dus af of je man die rotherinneringen uit zijn jeugd wel goed heeft verwerkt? De gedachtes die je hebt loslaten, vind niet dat je dat zomaar kunt doen. Zo'n wens voor een tweede kind is gewoon een oergevoel, en kun je besluiten met je hoofd dat het hierbij blijft? Misschien heeft je man wel meer tijd nodig, of ligt er iets anders, vind hij de verantwoordelijkheid voor een 2e te groot, wil hij eigenlijk wel weer een baan buitenshuis, of hij blijft hier echt bij, het zijn moeilijke zaken. Een besluit maken wat goed voor allebei voelt, kun je in mijn ogen alleen maar doen door er over te praten. Met allebei bang zijn om elkaar verwijten te maken wordt dat lastig, het zal toch open en eerlijk gecommuniceerd moeten worden, maar ook elkaar vragen kunnen stellen zonder bang te zijn voor verwijten.

Ik wens je sterkte met deze situatie.

Het lijkt er op dat je vriend zijn keuze laat bepalen door angst; bang dat het geen makkelijk kind zal zijn dwz geen “lot uit de loterij”, angst dat het niet leuk is zoals z’n eigen jeugd, bang dat hij niet evenveel of genoeg van 2 kan houden..

angst lijkt me geen goede raadgever. Lijkt me dat als het kind er eenmaal is dat hij er blij mee gaat zijn.

Voor mij heel herkenbaar hoor. Mijn man wilde absoluut geen derde. Ook uit angst. Ik heb maanden geprobeerd het uit m’n hoofd te zetten, te accepteren. Maar ik werd er zo verdrietig van. M’n man zag het en zei dat hij wist dat ik het hem zou kwalijk nemen als de baby er niet kwam. Met tegenzin heeft hij toegezegd. Nu is hij er dolblij mee en zegt hij heeeeeeel vaak dat ik gelijk had.

Ja herkenbaar.

Ik weet dat mijn vriend 2 kinderen van zichzelf zou willen, ik ben nu zwanger van zijn eerste kindje voor mij mijn 3e levende kindje. Ik wil hierna geen kinderen meer na dit wondertje meer om medische en lichamelijke redenen. Mijn vriend vind het ook moeilijk los te laten, maar ik wil echt geen kinderen meer hierna. Ik hoop dat hij het ooit los kan laten, want mijn gedachtes gaan niet veranderen. Ik denk dat communicatie erg belangrijk is, ook de reden waarom wel waarom niet goed bespreken. Mijn vriend snapt mijn standpunt gelukkig wel, dus denk dat hij er sneller vrede mee zou hebben wanneer ons kleine geboren word. Hopelijk komen jullie eruit

Ik zeg veel praten er over en vooral vertellen waarom jij graag een 2e wil? Waarom wil je man echt niet wat is zijn angst? En vaak vinden echt wel leuk een 2e bij je zoontje 😅 mij dochter vind haar zusje helenmaal leuk ook dat ruzie maken hahaha.

Maar ik wil graag een 3e mij man weer niet ik heb gezegd als oudste dochter naar school gaat word straks stuk makkelijker ze gaat meer begrijpen. Ik denk dat jou vriend gewoon meer tijd nodig heeft en misschien vind doe te snel? Vind wel knap dat thuis vader is voor je zoontje zorg mij man word gillend gek als voor 1 dag 2 kids moet zorgen 🤣hij doe wel vind erg zwaar hihih

Maat blijft praten met menkaar ook zeggen dat je 2e wil ik denk dat je gevoel niet kan weg halen

Heel herkenbaar. Ik wou ook heel graag een tweede en mijn man niet. Ja ergens stopt het verhaal dan omdat je er met 2 moet achter staan. Loslaten daarintegen heb ik het nooit kunnen doen. Heb er om gehuild als een klein kind. Ik ben heel blij met onze dochter maar een kinderwens is toch iets heel sterk.

Men mag zag dit ook aan mij en zo zijn we beginnen praten over waarom ik wel een tweede wil en hij niet. Het lijkt me heel belangrijk om elkaar daarin te kunnen begrijpen. En veel zal afhangen van die redenen denk ik. Op een dag zei hij 'laten we het doen' we waren toen 9 maanden verder dus er is zeker goed over nagedacht.

Ik denk dat het enige wat je kan doen is praten praten praten. Probeer erachter te komen waarom je graag een tweede wil, laat je man uiten waarom hij dat niet ziet zitten en probeer elkaar te begrijpen.

Ik hoop dat jullie samen tot een oplossing kunnen komen.

Ik zou het wat tijd geven maar er wel af en toe op terug komen. Mijn man heeft ook meer tijd nodig dan ik hierin. Bij ons ging het dan om wel/geen een derde. Ik had een sterke wens voor een 3e, hij voelde zich wel compleet met 2. Toch op een dag wou hij er voor gaan, wel vooral voor mij, omdat ik me nog niet compleet voelde. Maar ik ben wel heel blij dat dat voor hem net zo belangrijk is, of eigenlijk belangrijker dan zijn eigen gevoel

Oe wat een dilemma. Ik vraag mij af waar zijn beredenering vandaan komt. Heeft hij geen broers/zussen of juist heel veel zodat hij het idee heeft dat hij als kind aandacht tekort is gekomen? Wij hebben destijds wel aan de start van onze kinderwens uitgesproken dat wij er wel graag twee zouden willen (indien moeder natuur het toe zou laten). Juist omdat wij allebei weten hoe belangrijk een broer of zus voor je kan zijn, juist ook op latere leeftijd. Dat er nog een tweede kindje is gekomen, was vooral voor onze oudste. Voor nu heb ik geen adviezen. Ik wens je veel sterkte en wijsheid.

Wij zijn inmiddels al 9 jaar samen, wisten vroeger wel al dat we een kinderwens hadden. Dus "van te voren" bespreken is er nooit echt van geweest. Daar denk je niet aan als je 16 bent.

En ons zoontje is juist heel makkelijk, dus ruimte voor een tweede is er wel naar mijn idee. Ik kan rustig naar boven lopen om de was te doen en hij zal braaf tv blijven kijken. Ohjah misschien ook niet onbelangrijk om erbij te zeggen: we hebben de rollen omgedraaid. Hij is huisvader en ik werk 32uur onregelmatig in de zorg.

Hij heeft het soms zelfs al gehad om zich te laten steriliseren. Dus jah, ik vraag mij af of het echt een kwestie zal zijn van tijd.

Ik wil absoluut niet bij hem weg. Mijn idealen plaatje was gewoon altijd: getrouwd en twee kinderen. Dus bij hem weggaan zou dat plaatje ook niet goedmaken. Bovendien hou ik te veel van hem om zo'n besluit te maken. Die optie is er gewoon niet.

Hoe zou ik dan mijn gedachte/gevoel/wens kunnen loslaten? Met tijd?

Heey.. Ik herken het heel erg.

Voor mijn man was ons gezin ook compleet na de 1e.

Hij zei dat hij twijfelde, omdat hij zeker weet dat een 2e kindje mij gelukkiger zou maken en hij niet weet of dat ook 100% voor hem geldt.

Ook zei hij dat zijn wens om vader te worden al was vervuld. Voor de eerste had hij de rammelende eierstokken en nu was dat gevoel niet zo sterk.

Mijn wens werd echter alleen maar groter. Ik heb dit ook vaak met tranen in mijn ogen verteld, ik kon het niet negeren. Maar er over praten voelde ook dubbel, want ik wilde hem niet onder druk zetten.

Daarna hadden we afgesproken te wachten tot februari om weer te proberen (het was toen juli) . Echter om te ontpillen in november gestopt met de pil. Hier stemde hij mee in.

Toen wilde hij in 'the heat of the moment' geen rubbertje gebruiken, terwijl hij wist dat ik vruchtbaar was.

Ik ben toen zwanger geraakt wat helaas een miskraam werd. Hier zijn we beide erg verdrietig om, maar het heeft de wens voor een tweede doen groeien.

Ik dacht destijds echt dat er geen tweede meer zou komen, maar kon het niet loslaten. Hierin kan ik je ook geen tips geven. Behalve dat ik er op gewezen werd dat mijn wens in juli samen kwam met het feit dat onze eerste zo snel groot werd. Ik miste het baby zijn, misschien wel zijn baby zijn. Toen heb ik het tijdelijk wat meer los kunnen laten.

Het is wel belangrijk er over te blijven praten. En je vriend te laten realiseren dat het niet iets is wat je zomaar even uit je hoofd zet.

Het is een lastige.. Ik weet hoe je je voelt.. Misschien over een tijdje nog een keer in gesprek. Ook over de redenen.

Misschien dat met de tijd er wat veranderd..

Pfft, ik heb eigenlijk geen idee. Waarschijnlijk is hij gewoon vrij overtuigd van zijn eigen mening.

Misschien moet je het de tijd geven, het zou namelijk heel mooi zijn als het initiatief vanuit hem kwam.

Het zou kunnen dat jullie zoontje nog te jong is ( en te veel aandacht vraagt) om je in te beelden dat je genoeg tijd voor 2 kindjes zou hebben. Ik heb er geen ervaring mee, maar als je kinderen al wat ouder zijn hebben ze steeds minder intensieve aandacht nodig en gaan ze naar school/ buiten spelen etc. Misschien moet hij dat eerst ervaren voordat hij beseft dat er ruimte is voor een tweede. Maar dat duurt even.

Persoonlijke ervaring hier was dat manlief zowel gelukkig zou zijn met 1 of 2 kinderen, dus het uitgangspunt is wel veel makkelijker. Maar mijn man had heel erg last van bovenstaande. Onze dochter was voor hem met 1,5 nog heel jong om tijd te hebben voor een tweede.

Hij vond het ook eng: wat nou als het gehandicapt is? Of een huilbaby? Dan riskeer je inderdaad ook de aandacht van de eerste.

En als het kind gezond is, dan is het ook eng... Kan je nog wel zo flexibel en spontaan zijn als met 1? Wat nou als dat tegenvalt? Dan zit je ermee. Kunnen we het wel aan? Ook financieel?

Hij moet het wel willen, maar ga het gesprek aan waarom, respecteer wat hij zegt en geef het eventueel de tijd. Misschien is jullie zoon nog te jong....

Heel veel succes