Ik wil een tweede, maar hij niet.

Hallo allemaal,

Lang heb ik zitten twijfelen of ik dit wel op het internet zou zetten, omdat het toch iets persoonlijks is. Hopelijk kunnen jullie mij helpen met mijn gedachtes.

Met vriend (28) en ik (25) hebben een zoontje van anderhalf jaar oud. Na een moeilijke start waarbij zowel de gezondheid van onze kleine man als dat van mij niet oke was, kunnen we nu gelukkig al een jaar genieten van ons mooie leventje. Nu zitten we/ ik echter met een dilemma. Eentje die we nu al best vaak besproken hebben.

Mijn vriend vind ons gezinnetje zoals hij nu is af. En bij mij zijn de kriebels voor een tweede aanwezig en het lukt mij niet om die los te laten. Ons zoontje is een voorbeeldkind: lief in de omgang, hij slaapt goed, eet en drinkt goed, lacht snel en ik kan hem overal mee naar toe nemen. Zoals mijn vriend hem omschrijft: een lot uit de lotterij. En die gaan we niet nog een keer winnen.
Hij wil alle liefde en aandacht kunnen geven aan hem en zou het oneerlijk vinden dat hij dat eventueel zou moeten delen met een ander kind. Hij wil niet dat het ten koste gaat van ons zoontje. Verder heeft mijn vriend zelf alleen maar rotherinneringen aan zijn jeugd met zijn broer, waardoor hij dat nu ook wil voorkomen.

Zijn reden begrijp ik. Ik zie het van een andere kant: ieder kind is natuurlijk anders, maar het zal toch een combi zijn van ons tweetjes en daar is ons lieve zoontje ook uit gekomen. Volgens mij word je hart alleen maar groter met een kindje erbij en is de aandacht verdelen dan ook helemaal niet erg. Verder heb ik zelf een fijne jeugd gehad met een broertje en zusje en weet ik hoe fijn dat ook kan zijn.

Afgelopen week hebben we nogmaals een gesprek hierover gehad. Hij begrijpt niet dat het zo lang duurt voor mij om die gedachtes aan een tweede kind los te laten omdat hij al duidelijk heeft gemaakt dit niet te willen. Ik heb gezegd dat het een soort rouwverwerking is en het moeilijk vind om die keuze überhaupt te 'accepteren'. Ik wil hem niet overtuigen om voor een tweede kind te gaan, omdat ik vind dat die keuze uit hem moet komen. We zijn allebei bang elkaar later verwijten te maken. Nu heb ik zo veel vragen in mijn hoofd, en die wil ik graag met jullie delen.

- Is dit voor iemand herkenbaar? Dat de ene het wel wil en de andere niet. Hoe ga je daarmee om?
- Hoe laat ik die gedachtes los? Moet ik de gedachtes wel loslaten?
- Hoe maak je een besluit dat goed voelt voor allebei?

Verder wil ik er nog wel bij zeggen: ik weet dat ik al van geluk mag spreken dat we al een kind hebben en dat dat al voor sommige anderen niet vanzelfsprekend is. En het is natuurlijk een keuze die alleen wij uiteindelijk kunnen maken.

Liefs, C.