Nieuwe uitdagingen

Beste (bijna) mama's en eventuele papa's,


Met tranen in mijn ogen begin ik aan dit blog. Ik heb zojuist op facebook de groepen waarin ik zat die te maken hadden met baby's/mama worden/diabetes en mama worden en de uitgerekende groepen van J en Z verlaten. Het breekt mijn hart een beetje, maar elke notificatie van een zwangerschapsaankondiging doet mij ook pijn. Aangezien R (mijn partner) al eigenlijk geen tweede kindje wilde, gaat er al helemaal geen derde kindje komen. En bah, wat haat ik het enorm erg.. Maar wat ben ik ook blij met mijn twee gezonde kindjes, mijn oogappeltjes, mijn kleine donderstenen die het me af en toe zo moeilijk maken. 


En nu, ik ben een warhoofd, snel afgeleid, altijd onrustig. Kom 's ochtends moeilijk mijn bed uit momenteel. Ik ben uitgeput, zit met mijn handen in het haar en zo'n 40 kg te zwaar (voor een goed bmi heet dat). Tussen R en mij loopt het ook niet echt lekker (als in; we waren er allebei klaar mee)  en ik zie het gewoon alwéér fout gaan. Ik verander mezelf in wat hij wilt dat ik ben, maar zijn droomvrouw zal ik nooit zijn. Maar misschien is dat ook mijn eigen gevoel? Het is in ieder geval niet meer wat het was en hij geeft mij slechts het gevoel dat ik er ben zodat hij zijn eigen ding kan doen. En het is nooit zijn schuld, want hoe kan hij van iemand houden die niet van zichzelf houdt?


Maar ik ben wel een mooie nieuwe uitdaging aangegaan, iets wat ik zelf héél graag wil. Ik doe een thuisstudie voor verzorgende IG (uitstroom kraamzorg). Heb ik toch nog tijd met kleine wondertjes, met de liefde die je kan voelen voor zo'n klein ding. Ook al zullen ze dan niet van mij zijn, het is toch heerlijk zo'n frummel. Uiteindelijk wil ik obstetrieverpleegkundige worden, en ook partusondersteuning geven in het ziekenhuis. Maar daar moet ik misschien gewoon over blijven dromen, want dat is een lange weg aan studie. Wat zou er gebeuren als ik dat ooit wel haal, zou ik weer lekkerder in mijn vel zitten?


Mijn dagen gaan enkel nog over anderen. Wat een drama queen lijk ik door dit te zeggen. Maar ik sta op om voor de kinderen te zorgen (met heel veel plezier overigens, maar ik wordt er ook super moe van). Dan ga ik naar mijn werk waar ik geen voldoening meer uit haal. En als ik thuis kom moet ik mijn vriend entertainen. Of schoonmaken. Of boodschappen doen. En ik wil niet zo depressief klinken, ik wil genieten van de mooie momenten.


Die momenten dat J samen met zijn zusje danst, of J, Z en R samen op een stoel zitten te knuffelen. Die momenten dat Z zit te schateren van het lachen omdat ik haar buikje kroel. Maar ik voel alleen vermoeidheid. En hoe meer ik nadenk, hoe langer dat ik terug kan gaan. Maar ik lach en ik doe gezellig. En ik probeer de beste versie van mezelf te zijn. Maar ondertussen wil ik alleen maar in bed duiken en niet meer opstaan.


Bah, wat een negativiteit spat er van het scherm. Maar het gaat goed hoor, ik kom er wel weer overheen. Die dipjes heeft ten slotte iedereen wel eens, toch?


Sorry voor deze blog, dames en eventuele heren, maar af en toe moet je even iets kwijt.

655 x gelezen, 2

In Overig

reacties (0)


  • Taartje

    Hey meis, wat vervelend om dit te lezen. Wat jammer dat het niet meer zo goed gaat tussen jou en je partner en dat je veel vermoeiend vind.

    Allereerst zou ik goed om jezelf denken en dingen doen die goed voor jou zijn. Als je dat doet, kun je oprecht de beste versie van jezelf zijn en goed voor je kids (en eventueel je partner) zorgen. Er moet wat gebeuren, dat is duidelijk. Deze blog die jij geschreven hebt om het van je af te schrijven, is ook een schreeuw om hulp. Ga opzoek naar een therapeut, neem tijd voor jezelf en ga samen met je man in relatietherapie. Doe wat voor jou/je kids goed is en werk weer aan je eigen geluk. Je bent het waard! Als je zo doorgaat, barst uiteindelijk de bom en zal het niet beter worden. Je bent een lieve meid en een goeie moeder/partner. Ga ervoor lieverd!

  • Pcuk

    Nou ik vermoed dat dit neit een dipje is. Het is eerder een burn out. Of tegen depressie aan. In je verhaal js duidelijk dat er wat moet gaan veranderen.

    Even een ontspannen dagje gaat je njet helpen. Ik zou als ik jou was na de huisarts gaan en dit op tafel gooien. En ook met je man in gesprek gaan, schrijf hem Desnoods een brief als je dat moeilijk vind. Het belangrijkste is dat jij weer lekker in je vel zit. Je klinkt alsof je iig in een neerwaardse spiraal hangt die steeds dieper gaat. De stap voor de kraam is top! Zoek een bbl plek als daf fianancieel kan, werken en leren. 👌

  • MamaM88

    Jeetje... ik heb ook zo’n periode gehad en dat was een zware burn-out! Weet je zeker dat je niet met een depressie of burn-out kampt? (Niet gemeen bedoeld, juist lief) Denk goed aan jezelf! Jezelf soms ongelukkig voelen is menselijk, maar als ik je verhaal zo lees ben je momenteel meer aan het overleven dan leven. Anders misschien hulp zoeken? ❤️ Het is het waard on weer te mogen genieten van de kleine dingen in het leven!

  • Nog-even!

    Als ik het zo lees is het iedergeval tijd om eens een dagje "vrij" te nemen en met een vriendin of zus eens iets gezelligs te doen! Even tijd voor jezelf! Even tijd om jezelf te vertellen dat je het waard bent!!