Hier alles goed, behalve....
Vanmorgen, weer een dag zoals alle andere..
Behalve dan dat het het vrijdag is, de laatste schooldag van de week.
De dag dat 2 van mn kids worden opgehaald door hun vader.
Vanaf vanavond iets meer rust.. Stiekem vind ik dat heerlijk.
Ik loop door de gangen van school..
Help mijn kleuter met dr schoenen en jas en loop de klas in.
Het valt me op dat de meerderheid van de ouders er moe uit ziet.
Ik neem laats achter mijn kind en zing nog net het laatste liedje mee.
Want ja, stiekem kom ik altijd of te laat, of net op tijd.
Ik geef mijn kleuter een dikke knuffel en kus, en loop weer door de deur.
De gang op, de school uit.
Een moeder van een kindje uit de klas vraagt hoe het gaat.
Zoals zo vaak eigenlijk.. het is mijn 5de kindje, dat schijnt nogal een bijzonder iets te zijn.
Nog ongebruikelijke is het dat mijn man ook nog 2 kinderen heeft en we dus thuis wonen met nu 6 kinderen.
Heel dapper vinden de meeste..
Ik zelf vind het niet dapper maar gewoon - gelukkig chaotisch.. Maar goed dat is weer een ander verhaal.
Ik beantwoord de vraag zoals gewoonlijk:
'Het gaat goed' de werkelijkheid is dat het wel goed gaat maar ik het ook enorm zwaar vind.
Door mij bekken kan ik maximaal 1 keer normaal naar school fietsen, en daarna is het klaar..
Elke dag heb ik het gevoel alsof ik stik omdat ik geen lucht krijg... Elke dag ben ik überhaupt te moe
Om eigenlijk adem te halen....
Het gesprek houd daar ook op, en we vervolgen beide onze weg naar huis..
Op de fiets dacht ik na over, waarom ik niet gewoon kan zeggen hoe ik me echt voel...
Is dat makkelijker?
Voel ik me bezwaard als ik iets negatiefs zeg, bang dat die andwr dan zich verplicht voelt te luisteren?
Geeeeen idee eigenlijk!
Ik kan me voorstellen dat meer mensen dit doen...
Misschien vooral wij vrouwen...
Dus bij deze.... Hoe gaat het ÈCHT met jullie???
reacties (0)