Deel 4: Stress, stress, stress

Het is alweer een tijd geleden sinds ik de laatste blog geplaatst heb en er is natuurlijk veel gebeurd. Ondertussen zitten we alweer bijna op de 26 weken (vandaag zelfs nog maar 100 dagen tot de uitgerekende datum). De NIPT uitslag was prima en alle echo's tot nu toe zijn ook perfect. En toch... Waarschijnlijk door het hele gedoe met de eerste zwangerschap blijf ik twijfelen of het echt wel goed is of dat ze iets over het hoofd zien. Ook voelt deze zwangerschap minder echt aan en sta ik er minder bij stil elke dag. Natuurlijk, ik heb nu een kleine van anderhalf rond huppelen die aandacht, liefde en zorg vraagt waardoor ik er minder bij kan stilstaan. Maar ik denk dat het ook te maken heeft met het gemakkelijkere traject dat we nu hebben. We hebben een stuk minder echo's en hoewel dat natuurlijk een goed iets is, mis ik het ergens wel. 

Ondertussen hebben we ook al een (volledige) naam en geboortekaartje maar hebben we ondertussen een probleem met het kiezen van een meter en peter. Oorspronkelijk wilde mijn man zijn moeder en mijn (stief)vader vragen. Hoewel ik geen probleem had met mijn vader, stond ik niet te springen om zijn moeder te vragen. Ik vind haar emotioneel te onstabiel en ze is gewoon af en toe een echt leugenachtig kreng. 

Zoals sommigen misschien wel weten, zijn we al geruime tijd aan het verbouwen. Tijdens de verbouwing bleek dat de tussenverdieping vrij rot was en het vervangen hiervan heeft onze planning (en ons financieel) door elkaar geschopt. Hierdoor moesten wij noodgedwongen langer bij zijn moeder verblijven. Nu, opzich ging het goed; ik deed alle boodschappen, kookte elke avond (buiten de weekends wanneer haar vriend over de vloer kwam), deed onze was en strijk, ... Er waren natuurlijk wel wat ergenissen aan beide kanten. Oorspronkelijk was er afgesproken dat zij om de vrijdag op Luci zou passen, dit is echter maar één keer gebeurd want "zij" (ik dus) "ben toch thuis". Ook paste ze nooit op haar wanneer ze ziek thuis was of wanneer de onthaalmoeder niet werkte om dezelfde reden. Kleine nota; ik werk vanuit thuis maar moet dus wel degelijk werken en zij zit al jarenlang werkloos thuis, niets te doen. Nog een ergenis dat regelmatig terug kwam was dat Luci "teveel lawaai maakt", vooral 's morgens. Wij zijn inderdaad 's morgens wakker rond 7u. En dan begint ze met babbelen. Niet wenen, babbelen. Ze is een vrolijke peuter en enthousiast dus dat kan soms een beetje luid gaan. En zij wilt in haar nest blijven liggen tot 11u. Wat moet ik doen? Ductape is ook wat extreem niet? :tongue

Nu is de bom ontploft in het weekend voor kerst. Ze had de afrekeningen gekregen van de nutsvoorzieningen en die waren (logischerwijs) hoger. Nu, wij zagen hier niet echt een probleem in en betaalde de opleg van die die ze al gehad had. Hiermee was de kous af... dacht ik. Terwijl ik de was aan het inladen was kwam ze boos stampend naar mij toe. Dat ik de verkeerde instelling gebruikte van de wasmachine en dat ik water verspilde en dat ze meer ging moeten betalen. Ik reageerde, op een neutrale toon, dat het toch geen probleem was want we hadden toch ook al die andere rekeningen betaald? Dat we dit ook voor het water gingen doen. Vliegt ze die avond uit tegen mijn man dat ze niet gediend is om repliek te krijgen in haar eigen huis en dat gedaan moet zijn met mijn grote mond. Schijnbaar zou ik gezegd hebben dat ze moest opzouten met haar gezeur. Mijn man weet dat ik zoiets nooit zou zeggen en zei dit ook. En vanaf dan ging het van kwaad naar erger; in plaats van te praten over haar ergenissen, smijt ze met deuren, zegt ze niets en stampt ze door het huis.

Ik kreeg op 24 december een redelijk zware bloeding en heb een dag in het ziekenhuis gelegen voor controle. Daarna moest ik van de dokter bedrust houden, wat onmogelijk is met een werkende man, een peuter die verzorgd moet worden en naar de onthaalmoeder moet en een schoonloeder die geen vinger uitsteekt. En ho maar om te vragen hoe het met mij of met de baby ging... Natuurlijk had ik het al moeten weten daar ze totaal ongeïnteresseerd was toen we het nieuws aan zijn familie vertelden... 

Een week na oud- en nieuw kwam het weer tot ontploffing. Waarom? Niemand die het weet... En vonden we onszelf zonder dak boven ons hoofd. Gelukkig waren mijn schoonzus en haar man zo lief om ons op te vangen. En daar kwamen de leugens boven. Schijnbaar kook ik nooit, doe ik niets in het huishouden, laat ik elke vrijdag mijn dochter bij mijn schoonmoeder achter om god-weet-wat te doen, ben ik onbeleefd en zorg ik niet goed voor mijn dochter en man. Je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen dat ik ondertussen op ontploffen sta en niets meer met dat mens te maken wil hebben. 

Gelukkig schiet ons huis wat op en zou het binnenkort leefbaar (genoeg) moeten zijn om er terug in te trekken. Zolang ik een douche, toilet, wasbak, slaapplaats, electriciteit, verwarming en internet heb kan ik er wel overleven met mijn dochter. Hopelijk binnen twee weken terug naar huis wat net op tijd zou zijn want mijn man vertrekt volgende week maandag weer voor vier weken naar Amerika voor zijn werk... 

Pfff, lang verhaal maar blij dat ik het even neergeschreven heb. Dat lucht toch een beetje op...