Je zal maar mee maken en je bent nog maar 36

Een kleine update van mijn man

We hebben gisteren een gesprek in het ziekenhuis gehad. Uit het biopt blijkt dat het om plaveiselcelcarcinoom gaat en dat het zich al heeft verspreid naar de lymfeklieren. Dan zit je daar ineens in een kamer met drie artsen en krijg je te horen dat er niets meer aan te doen is. De enige optie is immunotherapie – volgende week horen we of hij daarvoor in aanmerking komt. Anders blijven alleen chemo­tabletten over, die zijn leven kunnen rekken, maar hem niet beter maken.

Het is zó ontzettend zwaar om dit te horen. Je hoofd schiet meteen tien stappen vooruit en je moet ineens over zoveel dingen gaan nadenken. Ik vind het zo verdrietig en oneerlijk voor hem. Hij houdt zich groot en sterk, maar eigenlijk hoor je gewoon dat je te horen krijgt dat je doodgaat – en dat wil je helemaal niet, zeker niet op zo’n jonge leeftijd.

We moeten nu proberen sterk te blijven en samen het beste maken van deze moeilijke tijd.

“We zullen het de kinderen na het nieuwe jaar vertellen. Het is zo triest dat ze op deze leeftijd al hiermee te maken moeten hebben.”