Gedicht mij man gedaan dit zo waar

Mensen willen zoveel,
we maken plannen voor morgen en later,
alsof tijd vanzelfsprekend is.
Maar wanneer ziekte in ons leven breekt,
blijft er nog maar één wens over:
dat jij beter wordt,
dat jij mag blijven.

Het leven voelt soms zo zwaar,
zo oneerlijk dat het bijna niet te dragen is.
Toch zoeken we elke dag naar licht,
naar momenten die zacht genoeg zijn
om samen in te schuilen.
We kibbelen wel eens,
we doen soms lelijk uit vermoeidheid,
maar altijd vinden we elkaar weer terug.
Dat is liefde—echte, blijvende liefde.

We hebben drie kinderen,
jij wilt ze zien groeien,
zien wie ze worden,
hun toekomst zien bloeien.
Misschien ooit zelfs kleinkinderen ontmoeten…
maar het vooruitzicht dat jij dat misschien
niet meer zal meemaken,
snijdt dieper dan woorden kunnen dragen.

En ergens, op een dag,
zal ik je moeten loslaten.
Alleen al de gedachte
laat mijn hart breken.
Deze pijn is groot,
groter dan ik ooit heb gekend.

Maar tot die dag,
hou ik je vast,
adem voor adem,
dag voor dag.
We maken het mooiste van wat ons rest,
want liefde—onze liefde—
is sterker dan tijd,
sterker dan verlies,
sterker dan alles wat ons raakt.