Het heeft toch niet zo mogen zijn...

Vorige week had ik iets in handen waar ik al die tijd in had willen geloven.
Vanmorgen was daar dan de negatieve test.
Gisteren over de hele dag wat menstruatiepijn en lage rugpijn.
Voelde me niet goed, zweette heel erg, zelfs als ik niets deed.
Ik dacht toen al, er klopt iets niet.
De negatieve test van vanmorgen bevestigde mijn gevoel,
maar toch doet het zoveel pijn! Weer niet! Ondanks dat we beiden angstig waren
vanwege het verleden, waren we ook een beetje blij.
Dus dit was gewoon weer een deur die keihard in ons gezicht dicht gegooid werd.

Afspraak voor de vroege echo is inmiddels geannuleerd.
Aangezien er nog geen bloedverlies is, mag ik het anderhalve week afwachten.
Is er nog niets gebeurd, moet ik weer bellen. Al dacht ze dat dat niet nodig was, aangezien
ik al wel de krampen en rugpijn heb.

Het vertrouwen in mijn lichaam was ik een beetje terug aan het krijgen,
maar dat is ook weer weg. De vraag 'waarom' is alleen aanwezig.