Het onwerkelijke gevoel!

Daar zit je dan in de ochtend met je kopje koffie.
Man de deur uit voor zijn werk, en de kids naar school.
In gedachten ben ik zo bezig geweest met het roze afscheiding
op zondag (9 dpo). Dat ik dinsdag op 11 dpo een test heb gedaan.
Maandag de hele dag hoofdpijn, en last van mijn bekken,
Had het gevoel alsof mn benen er toen elk moment af konden vallen.
Ook af en toe wat weeïg op de maag. Dat was ook de aanleiding van het testen.

Ik drink mijn koffie op en kijk naar de test. Hoe dom het ook is, je wilt 2 streepjes zien.
Maar na 2 jaar 1 streepje gezien te hebben, schrok ik enorm. 2 streepjes.
Huh???!! Grapje zeker. Nog een keer kijken. Tellen, ja toch echt 2 streepjes.
Klopt dit wel? Stom op het doosje kijken, beschrijving lezen. Ja hoor
2 streepjes betekend zwanger!! Nee dit kan niet. Klopt niet.
Ik leg de test even weg. En ga iets doen.

In de middag kijk ik toch nog even weer naar de test. Ja, er staan echt 2 streepjes.
Hmm.. ik krab wat op mn hoofd, en mn hart maakt toch echt een vreugdesprongetje.
Het voelt fijn. Maar toch ook angstig tegelijk.

We zijn al geruime tijd bezig voor een kindje samen. 2 jaar geleden op 26 juni,
Een positieve zwangerschapstest in handen gehad. Voor we deze test hadden, heeft het 2 jaar geduurd.
Al snel de medische molen in, echos gingen moeizaam, kindje ver weg verstopt,
Te klein, groeide niet goed, wel erg actief, maar het klopte niet.
Met de 12 weken echo stortte onze wereld in. Het is echt niet goed. We moesten een vlokkentest doen.

Sindsdien voelde ik me zo belabberd, verdrietig, ons kindje was niet goed.
Vanaf de 12 weken echo ook last van licht bloedverlies.
In week 14, de vlokkentest. Verschrikkelijk vond ik dit. Je kijkt mee op de echo, ziet een stuiterend kindje,
en een tangetje. Het duurde mij allemaal te lang, en dan het wachten op de uitslag.

Uitslag was triploïdie. Ons kindje zou niet levensvatbaar zijn.
Tussen alle tranen door, en het amper iets uit kunnen brengen vroeg ik naar het geslacht.
Een meisje!
Ze zou later weer bellen met wat we gingen doen. Zwangerschap afwachten, of toch afbreken.

Die dag alleen maar gehuild! Ons meisje. Bah!
Met manlief er over gehad. Wat een moeilijk iets dit. We gaan het afbreken.
Wetende dat we een onzekere tijd tegemoet gaan, en emotioneel er aan onderdoor gaan,
Willen we niet. Dit werd al zwaar. De inleiding zou ook zwaar worden was er gezegd.

We zouden maandag 22 september 2021 ingeleid worden.
Zondagavond net na het avond eten voelde ik een schok in mijn buik, en dacht moet naar de wc.
En daar gebeurde het. Ons lief klein meisje was er. Helemaal compleet!
Ze is thuis stil geboren, je zag aan de buitenkant geen afwijkingen. Ik voelde me raar.
Rustig... Alsof ze dit zelf heeft gewild. Ik heb een uur naar haar zitten kijken. Waarom?
Je ziet er perfect uit! Niet wetende wat voor afwijkingen er binnen dat volmaakt lichaampje zou zijn.

Sterre is ons sterrenmeisje. Ze is alle dagen bij ons op een mooi plekje.
En nu dus 2 jaar later, in juni weer een positieve test!

We zijn blij, maar bang.
We zijn in oktober 2022 doorgestuurd voor een fertiliteitstraject.
Onderzoeken waren allemaal afgerond. Door een foutje in zijn DNA is een natuurlijke zwangerschap zeer klein.
Ik was er toch hoopvol over, vanwege Sterre.
Maar mijn hoop zakte toch langzaam weg. Want nu waren we weer 2 jaar bezig zonder resultaat.
Zodra ik mijn gewicht had behaald, konden we gelijk beginnen met ICSI.
Met nog 4 kilo te gaan, is dit dan toch zo onwerkelijk??

Ik wil heel graag blij zijn, het van de daken schreeuwen. Maar ik ben ook bang.
Bang dat het niet goed is, bang dat een grap is, of dat ik droom.
En we kunnen alleen maar afwachten. Waar kun je dat roze wolkje vinden?
Ik wil zo graag!!!!

Een foto van de testen (ja oplopende testen) staan in mijn foto album.
Wij gaan verder de lange dagen aftellen voor onze vroege echo!