Het huis is te klein...

Drie jaar geleden, na de geboorte van mijn oudste zoon, ben ik in een postnatale depressie beland.
Een periode waar ik mijzelf heb leren kennen, ook leuke en mooie kanten, want om niet te vergeten was ik toen ook voor het eerst moeder geworden!!
Maar het was vooral een hele nare en bizarre periode die mij een kant van mijzelf heeft laten zien die ik niet kende van mijzelf.. Die nare periode is vanaf februari jl. voorbij, en ik voel mij meerendeel weer stabiel en oké.
Natuurlijk is het krijgen van een kind een stressvolle periode, dus niet perse heel gek dan toch? Deze had ook nog eens koemelkeiwitallergie en stond de hele dag ‘aan’ op standje krijsen. Dan wordt je wel gek toch?!
Toch zat er een soort van terugkerend gevoel in mij, iets wat ik ook wel eens in mildere vorm vernam wanneer ik bijvoorbeeld mijn opleiding afrondde (en zo nog wel wat andere situaties die ik mij kan herinneren..) Vastlopen in mijn gedachten, het overprikkeld en overspoeld raken. Op zoek naar overzicht en structuur, opvliegerig, soms zelf agressief innerlijk gevoel. Het overspoeld raken met allerlei niet te plaatsen emoties welke ik niet onder controle heb/denk te hebben.. etc.
De volgende vraag rees boven mijn hoofd: ‘Wat maakt dat wanneer ik een stressvolle situatie doormaak, mijn hersenen een soort van error geven, waar ik niet uit lijk te komen?’
Eerst maar eens wat gesprekjes met de POH-GGZ, maar dat gaf duidelijk geen bevredigend antwoord. Dit ging verder en dieper dan waar de POH ooit zou komen, dus laten doorverwijzen.. niet voor gesprekken, maar voor diagnostiek.
Zelf ben ik werkzaam op een diagnostische afdeling en daar werd ik altijd al wel de “autist” genoemd. Gestructureerd, geordend, ietwat star, dus ja, het zou kunnen.. helemaal onbekend in de familie is het ook niet.. Mijn vader en zus hebben deze stempel ook mogen ontvangen, dus wat als ik ook onder die noemer val... Zou dat dan mijn verklaring kunnen zijn?!
Dus zo gezegd, zo gedaan, diagnostiek laten uitvoeren... paar weekjes wachten op de uitslag en daar was hij dan, het verlossende gesprek.
In zo’n gesprek loop je de criteria langs en bekijk je op welke vlakken je wel of niet voldoet..
Ik voldoe dus, ik heb ASS, echter op de meeste punten scoor ik enigszins... ENIGSZINS?! Wat is dat nou weer voor uitslag?! Hoe kan je nou enigzins autistisch zijn?! Pak een gemiddeld mens van de straat, doe een vragenlijstje en trek je conclusie.. Als enigzins al een geldende maatstaaf is....

Nouja... deze diagnose nam ik met een korreltje zout..
Het maakt niet uit, ik zal er niet van veranderen, diagnose of niet.
Het was alleen fijn geweest als er verklaringen voor mijn gevoel en gedrag kwamen..

2 jaar na de diagnose:
Vandaag... dag 3 van de vakantie.. man en kinderen thuis, drie dagen al loop ik op mijn tenen.. Mijn vriend is deze dagen normaal gesproken aan het werk. Stiekem toch op zoek naar mijn nieuwe structuurtje waar mijn vriend in past. Klinkt heel raar, maar “mijn” structuur is weg.. ik merk dat ik wat van slag ben..
Ik irriteer me, heb al geroepen dat ik beter maar weer kan gaan werken.. het onbehagelijke gevoel stroomd mijn lijf door. Poeh.. nog ruim twee weken. In de middag snak ik naar een moment voor mezelf, gelukkig ebt het snel weer weg, iets wat ik gelukkig ook herken. Bah ik baal, waarom heb ik nou weer met een iets te kort lontje gereageerd... man en kinderen deden niets verkeerd...
Misschien klopt die diagnose toch meer dan gedacht en zal de vraag welke ik voorafgaand het traject heb gesteld, toch beantwoord zijn....? 🙈