De taboe: jong moeder willen worden, maar nog niet kunnen.
Hoi allemaal!
Wilde toch maar weer eens van me afschrijven. Vorige week heb ik een neusoperatie gehad, deze was best pittig, dus ik ben nog herstellende. Het gaat wel steeds een beetje beter, maar ik ben nog wel veel moe. En ik zit onder de schilfers, rondom de neus. Mocht iemand nog een goede tip daarvoor hebben, dan hoor ik dat graag, haha!
De tijd is weer aangebroken dat er steeds weer berichten komen dat er iemand zwanger is. Op BabyBytes is dat natuurlijk vooral het geval. Begrijp me niet verkeerd, ik gun het iedereen en ik vind het geweldig om mee te kunnen kijken. Ieder heeft haat eigen verhaal en ik vind ze stuk voor stuk bijzonder om te lezen. Maar daarnaast baal ik er stiekem wel een beetje van dat ik niet zwanger kan raken. Mijn levensomstandigheden staan er niet naar. Ik wil graag jong moeder worden. Ondanks alle vooroordelen, ondanks wat je er voor in moet leveren, ondanks alles. Ik weet wat voor impact het heeft en wat je er allemaal voor moet laten. Ik droom al sinds kleins af aan van een groot gezin. 4 kinderen lijkt mij perfect. Zo denkt mijn vriend er ook over. Hij wil ook graag vader worden en kijkt hier ook erg naar uit. Op dit moment zit ik in de bijstand na een aantal heftige jaren te hebben gehad. Ik kon niet anders dan goed rust te nemen en mentaal te herstellen, voordat ik aan iets nieuws begon. Nu gaat het goed met mij. Ik zou kunnen zeggen uitstekend, maar dat thuiszitten maakt dat ik wel iets minder gelukkig ben. Opzoek gaan naar werk is een behoorlijke opgave; in mijn regio is er op dit moment weinig te vinden. De planning was voor mij om aankomend schooljaar naar school te gaan, om door te leren. Daarnaast krijg ik ambulant hulp. Maar ik heb wel een kinderwens. Het liefst nu, maar het kan niet. Mijn vriend werkt wel fulltime, ik heb een appartement met genoeg plek voor een kindje, maar de leefomstandigheden zijn er nu niet naar + de hulp die ik krijg vindt dat ik met mijn kinderwens net zo goed mijn toekomst in de prullenmand kan gooien, ook als dit een doel zou zijn voor over 2 jaar. Dat is wat ze zei, toen ze hier voor de 4e keer kwam. Dit heeft me toch wel geraakt. Naast dat de omstandigheden er nu niet naar zijn, wil ik eigenlijk ook wachten tot ik die hulp niet meer nodig heb, om dat eeuwige ‘commentaar’ en negatieve opmerkingen te voorkomen.
Ik ben wel gestopt met de pil sinds november 2018. Ik reageer erg slecht op de hormonen. Sinds ik er mee ben gestopt, voel ik me ook veel beter. Mijn vriend en ik hebben er voor gekozen condooms te gebruiken. Ik wilde de spiraal liever niet en er zijn geen hormoonvrije middelen, behalve een spiraal of condooms. Dan maar condooms, want ik laat echt niet zomaar iets in mijn baarmoeder zetten. Mijn vriend snapte dat ik dat niet wilde en stond dan ook achter mijn voorkeur.
Toen ik een jaar of 13/14 was snapte ik stiekem toch niet zo goed waarom niemand kon wachten op een kind, als ze de “toegankelijke” leeftijd hadden bereikt. Maar o mijn god, wat is het loeivervelend om te moeten wachten, zeg!
Het spijt me van dat dit verhaal wat warrig is. Ik ben niet zo goed in dit soort verhalen typen. Er rust nogal een taboe op. Het zit me dwars. Ik wil dit graag delen, kijken naar welke wijze woorden er komen. Aan mijn vorige blog heb ik heel veel gehad, dus misschien nu ook. Niemand kent je hier toch, dat is heel erg fijn. Bedankt voor het lezen!
Ps: Ik ben al langer actief op dit forum, misschien herken je mijn username wel. Ik heb wel eens een topic geopend hier met vragen of ik heb gereageerd op topics van anderen, maar ikzelf ben nog niet actief bezig geweest met proberen.
reacties (0)