`Uiteindelijk sta je altijd alleen`

...
Dat waren de woorden van een collega die mijn verhaal hoorde over keizersnede en alles rondom kraamtijd en herstel.
Alleen sta ik niet. Gelukkig heb ik een stabiele geweldige super echtgenoot naast me staan die me door dik en dun steunt. Hij en ik zijn één. Dus alleen sta ik niet.
Maar toch ervoer ik dat vanmiddag wel weer. Omdat ik toevallig lijfelijk alleen was tijdens het gesprek wat ik voerde. Ik weet zeker dat man haar de mond snoerde als hij erbij was.

'Ik vind het lastig om met jou te werken' was de boodschap van de fysiotherapeute toen ik aangaf dat mijn klachten niet verminderd waren na haar behandeling. 'We kunnen niet tot elkaar komen', ging ze verder.
(Nee. Als alles wat ik zeg niet het juiste is...) 'Het gaat helemaal niet zo goed met jou als dat jij zegt'. 'Oh? Echt? Maar ik vind dat juist wel.' Reageerde ik terug. 'Jouw klachten kunnen verminderd worden door ontspanning in je lijf. Maar de spanning
van je hoofd heeft zich omgezet naar lijfelijke klachten' zei ze. 'En ik weet niet meer hoe ik jou hierbij kan helpen. Ik wil best een luisterend oor voor je zijn maar dat is niet mijn werk'...
(Maar als jij mij vraagt hoe het er voor staat, geef ik eerlijk antwoord. Je vraagt er om en vertaalt het naar: 'het gaat niet goed met jou en jouw psychische klachten worden nu omgezet in lichamelijke klachten. Jij erkent NIÉT dat het niet goed met je gaat'.
'Maar ik heb ècht pijn in mn bekken. Ik ervaar echt tintelingen in m'n benen. Ik ervaar echt koud gevoel in m'n benen. Dit verzin ik niet.'

Het voelt als een klap in m'n gezicht, een trap na. De fysio waar ik bij liep voor m'n bekkenklachten, waar ik zo goed mee kon praten omdat ze persoonlijk belangstelling toonde voor mijn verhaal wat veilig en goed voelde, heeft me in 1 rug massage een klap in m'n gezicht gegeven
Afgelopen maandag constateerde ze dat m'n benen vast zaten in t bekken en dat daar mijn klachten van tintelingen en pijn in m'n bekken vandaan komt. Ze voorspelde: met 1-3dgn moet het over zijn. Maar helaas was dit niet het geval. Mijn ontstoken schouder, waar ik al sinds de keizersnede mee loop en sinds 3 weken behandeld is
Is zo goed als over.

'Omdat je pijn hebt, accepteer je wel de ziektewet. Het lijkt alsof je het zoekt om te tonen dat het niet goed met je gaat'.

Uiteindelijk sta je weer alleen. Ik voel me totaal onbegrepen. Ik voel me juist steeds beter sinds de keizersnede. Het voelt bijna als accepteren. Dat wordt in een half uur de grond in geslagen
Ik voel me er verdrietig over. Uiteindelijk sta je weer alleen.

Morgen naar de huisarts.