Kraamperiode na traumatische keizersnede(2)

Op dag 6 na de keizersnede voel ik eindelijk een sprankje van wat ik wil voelen. De roze wolk. Het sprongetje wat je hart maakt als je naar je kindje kijkt. Mn dochter zit op bed en vraagt of ze dr broertje vast mag houden. Die grote brede lach op dr gezichtje. Dat gelukzalige gevoel wat zij uitstraalt voel ik tot diep in mn botten. Dit is het. DIT is wat ik zo graag wil voelen en te wat ik nu, 6 dgn na de helse keizersnede voel. Er begint een klein lichtje te schijnen. Nu is de keizersnede even niet ht meest dominante maar overheerst het fijne gevoel eventjes. Mooi om te voelen!

Natuurlijk heb ik veel gehuild. Mn kraamverzorgster was niet de meest tactvolle en invoelende persoon die je kan bedenken. Toch kan ik haar niet wegsturen, want ze kan niet anders. Ze is niet anders. Mn huis heeft ze prima gedaan. Mij heeft ze prima verzorgd met koekjes, chocolaatjes, koffie, heerlijke broodjes etc. alleen op emotioneel gebied veel gemist. Maar je kraamverzorgster is ook niet je vriendin.
Vriendinnen komen regelmatig langs. Bij hen kan ik wel uithuilen. Maar ook lachen en ontspannen. Dat is fijn.

Inmiddels ben ik 3 maanden verder. Het meest rauwe is weg. De enorme pijn op OK heeft een plekje kunnen krijgen. Daar is niets meer aan te doen. Niemand kan dat nog terug draaien. Gigantische pech dat ik zo'n anesthesist getroffen heb. Een hele geruststelling dat mijn gynaecoloog me gezegd heeft: mevrouw, ik adviseer u nooit meer een ruggenprik te nemen. ABSOLUUT NOOIT MEER!
Het eindgesprek was confronterend. Op positieve en negatieve manier. Ik was enorm opgelucht door de erkenning en warmte van de gynaecoloog. Verdrietig dat het echt helemaal mis gelopen is.
De gynaecoloog kon benoemen waar hij vond dat het allemaal mis is gelopen. Ook een groot stuk persoonlijke begeleiding heb ik gemist. Nu dus 3 maanden verder, ervaar ik juist dat als het meest traumatische. De enorme eenzaamheid die ik gevoeld heb op OK tijdens de pijn, het niet gehoord zijn toen ik aangaf pijn te ervaren, de eenzaamheid in de enorme pijn tijdens het snijden, de eenzaamheid op de uitslaapkamer, het niet begeleid zijn met wakker worden en het horen dat ik een zoontje had gekregen. Het menselijke in dit proces, wat het meest makkelijke is om te geven hebben ze laten liggen.
Dat maakt mij het meest verdrietig.

De meeste tranen zijn wel gedroogd. Natuurlijk ben ik nog steeds niet gelukkig met hoe het is gelopen. Wel maakt mn hart steeds grotere sprongetje als mn ventje naar me lacht. Als ik mn ventje zie genieten, groeien, slapen, eten, spelen. Wat een wonder.
Dat verzacht alles en verdoezelt bijna mn nare ervaring in het dagelijks leven. Wel ervaar ik nog tranen als mensen er echt specifiek naar vragen en empathies reageren. Dan breek ik nog regelmatig. Dan komen toch die traumatische gevoelens weer naar boven. Verdrietig, onmacht, boosheid, het uit willen schreeuwen. Maar dat is goed. Het moet een plek krijgen in het verhaal van mijn leven.
Ik ben er nog niet. Maar wel een enorm stuk op de goedee weg.

Inmiddels ervaar ik andere fysieke klachten waarvan mn fysiotherapeut aangeeft dat dit gecompenseerde stress is in mn lijf. Waarschijnlijk toch in de ziektewet. Mn bekkenklachten steken de kop weer volledig op. Ook heb ik een flinke ontsteking in mn arm. Al sinds de geboorte van mn zoon.
Ik heb bewust gekozen om dat niet te voelen. Gewoon door gaan. Eerst mn hoofd, dan mn lijf. Ik heb hard gewerkt aan mn hoofd. Nu is de taak ontspanning en zoeken in mn lichaam. Dat is moeilijk. Omdat ontspannen niet in mn systeem zit. Ik voel me schuldig als ik ontspan. Mn lichaam fluit me nu terug.

Ik probeer dat nu te accepteren.