Kraamperiode na trauma (1)

...

Ik blijf emotioneel. Uit bed komen, omdat het moet, lijkt onmogelijk. Maar toch zit ik een dag later op de stoel, naar het bed. Een hele overwinning. Pijn. Maar ik heb het toch gedaan.
De klinisch verloskundige komt langs. 'Of het een leuke keizersnede is geweest'. 'Nou.... Niet echt!' Ze pakt een stoel en neemt de tijd. Dat is fijn. Ze noemt dit:. 'Keizersnede from hell' en dát was het. Het hele plaatje. Alles wat er mis ging was gewoon 'from hell'. Ze benoemde dit zo en ik kon alleen maar beamen. De pijn, de eenzaamheid, de angst, de pijn, het martelen van op mn buik drukken en het idee hebben dat dit nooit meer goed komt...
Ik blijf emotioneel. Dat is normaal.

De dagen in het ziekenhuis vliegen voorbij. Het voelt veilig in het ziekenhuis. Zoveel begrip
Ze snappen me. Ze weten het. Ik mag naar huis. Mijn voorkeur kraamzorg is verhinderd. Nu een ander. Jammer. Maar zal vast goed komen. Ik rommel mn spulletjes bij elkaar, voetje voor voetje. Ik wil weg. Mn jurk aan, die nu opeens er heel anders uit ziet. Hele andere wereld was het nog toen ik die nog droeg. Raar. Maar het zal wel.

Thuis voel ik me ontheemd. Kraamzorg niet zoals gedacht, gehoopt. Ze moppert, geen avonddienst, toch om 16uur moeten starten. Mijn emoties snapt ze niet. Huilend kom ik thuis. Alsof mijn wereld onherkenbaar is geworden. Maar men snapt me niet. De vlag hangt buiten. Ik moet op een roze wolk zitten maar ik huil. Ik voel me schuldig dat ik huil. Ik baal er van dat ik huil.
Ik merk dat man en kraamzorg absoluut niet klikken. Ik wil terug naar het ziekenhuis. In mijn kamer. Deur dicht. Weg van de realiteit. Waar het veilig was. Ik wil kraamzorg wegsturen maar omdat ze collega is, ( onbekend, dat wel) kan dit niet. Wat is ze bot. Ze vertelt: 'dat het toch ook moeilijk is voor oma, omdat oma zo in de rats heeft gezeten.'
MIJN keizersnede, MIJN eenzaamheid op de verkoeverkamer, Alles wat er fout gegaan is, MIJN fluxus... Is erg voor mijn moeder? Mijn kraamverzorgster voelt me niet aan. Nog zoiets.