Kraamperiode na trauma

.. ik ga verder.

Nog even terug naar na de fluxus. De verpleegkundige laat me mijn placenta zien. Dit komt bijna absurd op me over. Als ik ergens geen behoefte meer aan heb, is het om mijn placenta te zien. Voor de keizersnede was dit mn vurige wens. Vorige keer heb ik ook een keizersnede gehad en miste ik toch als ik terug dacht, het zicht op de placenta. Negen maanden verzorg je je kindje in je buik. Koester je het en voed je het door de placenta heen en dan, door de spoedkeizersnede kon ik deze niet zien. Deze zwangerschapsreis moest dat anders.
Het plan was, gentle sectio en de placenta zien. Mijn laatste controle schreef de arts assistent met hoofdletters: PLACENTA MEE NAAR DE AFDELING. MEVROUW WIL PLACENTA ZIEN.
Geen natuurlijke bevalling, dan maar even zo natuurlijk mogelijk. Fijn vanaf de rose wolk de placenta bekijken.

Ze liet het me zien en ik dacht alleen maar:. 'ja, leuk. Doe maar weg.' Het trauma in mn hoofd is te groot om hier nog wat mee te kunnen. 'Ik maak er nog wel even een foto van. Dan heb je die in ieder geval maar.' Ik beaam dat het een goed idee is, maar nog steeds absurd. Wat boeit mij die placenta. Niets is goed gedaan. Ik heb om het hoekje van de hel gekeken. Ik heb gesmeekt voor algehele narcose. Liggen huilen als een klein kind. Mn kind is al aangekleed. Heeft al voeding gehad (wel mijn gekolfde voeding, heel fijn!) en ik ben bijna leeg gebloed waardoor ze weer vreselijk op mn buik hebben moeten drukken. Een kwartier lang. XXL pijn. Leuk die placenta...

Je bent geboren. Dat is een feit. Je huidje is zacht, je wangetjes bol, je doet het goed. Je suikers zijn boven verwachting goed. Je drinkt aan de borst en krijgt een flesje gekolfde melk van mama na. Ik ben trots. Ik voed mijn kind volledig. Dat voorkolven is super geweest. Toch iets wat gelukt is.

Mijn ijzer wordt geprikt. Ja joh, prik me nog maar een keer. Kan ik wel aan. Mijn HB tijdens mn zwangerschap was absurd hoog. Dus de uitslag van HB was prima. Ook dáár kan ik wel trots op zijn. Want, ik heb in ieder geval mezelf tijdens de zwangerschap wel goed kunnen verzorgen.

Er hangen twee wolken boven mn hoofd. Een zwarte en een roze (blauwe natuurlijk). Ik ben heel blij met mn zoon. Natuurlijk. Heel blij. Dat wil ik iedereen ook benadrukken. Niemand mag denken dat ik NIET blij ben met mn zoon.

Onze zoon, als een wonder was ik opeens zwanger. Nooit verwacht, zomaar spontaan zwanger te worden en dan ook nog te blijven. De hele zwangerschap heb ik ondanks wat kwaaltjes toch veel positiever doorlopen als mn eerste zwangerschap. Waar ik toen echt zo onzeker was, ben gemaakt. Was dat deze zwangerschapsreis absoluut niet het geval. Ik liep zowat op wolkjes, met bekkenpijn. Dat wel.

Nu is mn zoon geboren. Hij is mooi. Ik ben blij. Maar toch overheerst niet de roze wolk maar de zwarte. Ik ben blij met mn zoon maar de zwarte wolk vecht met de roze. Elk moment een gevecht. De ene keer wint de roze wolk, maar de zwarte wolk is toch erg dominant aanwezig. Te Dominant. Ik vertel het ook. Iedereen snapt het.

Ik betrap mezelf er op dat ik vaak wegkijk. Letterlijk. Ongemerkt. Daar voel ik me dan weer schuldig om. Dit lieve schatje heeft er recht op dat we van hem genieten. Volledig. Alleen maar. Ik ben bang dat ik hem te kort doe als de zwarte wolk te dominant is.

Hij doet het goed aan de borst. Super goed. Ik ben trots.