`En, was het een fijn moment dat je kindje geboren werd?` (5)

...
Ik vraag me af of het infuus wat ze me hebben gegeven of dat wel werkt. Ik blijf horen, de baarmoeder is hard, nu weer zacht, toch weer hard, nu weer zacht, toen weer hard.
De arts legt uit dat als het niet stopt de volgende stap is dat er iets in mijn baarmoeder geplaatst moet worden om de bloedvaten dicht te duwen.

Opeens was het klaar. De arts zegt dat hij met de zusters nog alles een keer 'langs wil lopen' zodat er niets over het hoofd gezien wordt. Wat hij zegt gaat eigenlijk allemaal een beetje langs me heen. 'mevrouw, we zetten uw bed weer gewoon hoor, zo onderste boven is ook niks..' Ik moet zeggen dat het me helemaal niet op was gevallen dat ik met mn hoofd zowat onderste boven lag.

Opeens was iedereen ook weer weg. De kamer was weer leeg, alleen mn man, zoon en de verpleegkundige was nog bij me. Ze wilde mn bed verschonen maar het was zo'n bloed bad dat ze daar geen heil meer in zag. Ik merk niet echt dat ik krampen krijg van het infuus. Dat maakt me onrustig. Waarom reageert mn baarmoeder nog niet op de medicatie? Ik verwacht enorme menstruatie pijn. Ik WIL enorme menstruatiepijn omdat ik dan zeker weet dat mn baarmoeder reageert. Telkens toch nog bloed, telkens vraag ik of ze even willen kijken. Ik vertrouw mn lichaam gewoon niet. Waarom krijg ik geen menstruatiepijn? Dan komt er af en toe een klein, mini klein krampje en daar wil ik bijna de vlag voor uit hangen. Zou het dan toch helpen? Ik vertrouw het niet, maar ze zullen het hier in het ziekenhuis wel weten.

Even later werd er een bed mn kamer binnen gereden. Ik mocht op het andere bed gaan liggen. 'HOE dan??', denk ik. Blijkbaar is het me gelukt en lig ik schoon in mn nieuwe bed. Onze oudste mag komen, we gaan gewoon door waar we gebleven waren. Een eeuw geleden.

Onze oudste glimt van oor tot oor. Eindelijk. De baby is geboren. In mn hoofd is het: 'schakelen, schakelen, schakelen, schakelen'. Van hel (ok, zo veel pijn, angst, paniek), naar hel (verkoever, zoveel eenzaamheid, zoveel pijn,) naar hemel (eindelijk mn zoon in armen) , naar hel (enorm bloedverlies, zoveel pijn, zo veel pijn, zoveel PIJN), naar hemel (dochter ontmoet zoon).

Ik. Heb. Het. Gered.

Ik krijg van de verpleegkundige extra pijnstilling toe geschoven. Ik zeg haar dat ik die net gehad had (tijdsbesef van 0.0) maar ze zei dat ik dit echt wel verdiend heb. Dankbaar neem ik ze in.

Ik merk dat het schakelen toch moeilijk is. Ik betrap mezelf er op dat mn stem veel zachter is dan normaal. Ik ben blij dat ik het leven nog heb. Ik ben blij met mijn zoon. Heel blij. Maar wat een hel was dit. Wat een HEL! Vanaf nu kan het niet anders dan dat het alleen maar beter wordt.
Ik lig hier, met twee infusen in mn handen, een enorme buikwond, een beurse buik van al het gedoe, een catheter in mn blaas en de hel vers in mn hoofd.
Natuurlijk ben ik blij dat onze zoon er is. Natuurlijk!! Maar ik had het me allemaal zo anders voorgesteld. Zo anders gehoopt. Het lot had aangegeven dat een geplande keizersnede het beste was. Maar dat hadden we niet zo gepland. Onze dochter geniet. Ik geniet omdat zij geniet. Ze krijgt dr 'grote zussen shirt' aan en straalt van oor tot oor.

's avonds, (Voor mijn gevoel 5 minuten later)komt de verpleegkundige en zegt dat het wellicht tijd is om me klaar te maken voor de nacht.
De NACHT? Waarom? Slapen? Waarom? Ik geef aan dat ik slapen zo zinloos vind. Ik zie het nut niet. Blijkbaar is het al rond 23 uur. Mijn gevoel van tijd is weg. Manlief gaat toch proberen te slapen. Naast me op een bedbank. Hij slaapt en ik kan alleen maar huilen.
Heel. Zacht. Tot. Heel. Hard. Huilen. Ik zie het kleine schatje naast me liggen in zn wiegje. De hel komt terug in mn hoofd. Het deed zo'n pijn. Waar was iedereen op de OK? WAAROM deed de ruggenprik haar werk niet?
Mijn man wordt wakker. Vraagt wat er is. Hij is zo lief. Zo lief! Wat houd ik van hen.

Ik word de pijn zo zat. Pijn, pijn, pijn. Ik blijf maar pijn houden. Pijn in mn buik, van de wond. Pijn in mn beide handen. Van de infusen. Pijn in mn onderkant. De catheter trekt. In mn hele lijf voel ik pijn. Wat duurt de nacht lang.
Gelukkig kalmeer ik. Mn man is geweldig. Ons zoontje ligt er lekker bij te slapen.
Ik had het me anders voorgesteld. Ik probeer toch te slapen.