`En, was het een fijn moment dat je kindje geboren werd?` (4)

Ik ga verder...

Het was voorbij. Ik lig op mn kamer, ons zoontje is bij ons. Eindelijk kan het genieten beginnen. Het was heftig, maar ons zoontje is geboren. Hij is er. Ik wist het, een zoon! Mn voorgevoel was dus echt goed.
Ik hoor dat hij al wat borstvoeding gekregen heeft welk ik in mn zwangerschap heb gekolfd. Wat fijn! Toch niet voor niets gedaan. Hij was al aangekleed toen ik hem voor het eerst zag, duurde te lang om hem bloot te laten liggen. Geeft niets. Als het goed is voor mn kleintje, is dat de juiste keuze.
Ik mag hem ondanks dat ie al wat gedronken had toch even wat borstvoeding geven. Onze zoon probeert het iets, ik ben nog nog niet zo mobiel om hem goed aan te leggen. Lukt ook nog niet heel erg goed. Maakt ook niet uit. Hij heeft tijd! Ik word een beetje gewassen, krijg een schoon nachthemd aan en er word me gevraagd of ik nog veel pijn heb. Pijn heb ik zeker nog, score 6.5.. Al wel beter dan met.
Ik krijg paracetamol en diclofinac.

Ik ben klaar. Onze dochter mag komen. Man belt en opa en oma komen met dochterlief naar de lift. Eindelijk zal onze wens uitkomen. Met zn 4en zijn. De ellende voorbij. Weg met de angst en de pijn van de keizersnede. Weg met het verdrietig. Het genieten is aangekomen. Hoe zou ze reageren? Mn man loopt naar de deur. Maar dan voelt het niet goed.

Dit gaat niet goed lieverd... Ik trek de dekens weg en voel dat ik leeg loop. Er ligt inmiddels een grote plas bloed tussen mn benen. Ik voel me stolsels uit me komen en dat voelt niet goed. Man drukt op de bel en gaat ze kamer uit, zusters halen. Bij de zusterspost staat de arts en deze reageert direct 'ohnee. Niet die mevrouw van de keizersnede net toch?'...

De verleegdkundige van de avond is er snel
Ze drukt zó hard op mn buik. Wéér. Wéér komt het reflex dat ik haar arm probeer weg te duwen. Ik verexcuseer me en probeer mijn paniek en pijn ergens anders weg te drukken,knijpen. 'Sorry meid, ik probeer nu alle stolsels uit je buik weg te drukken. Ze moeten er uit,'. Ik weet het. Maar ik wil dat dit nu stopt. NU, ajb... Het stopt niet.
Ik blijf bloeden. Opeens staat de arts naast me. Hij had een witte jas aan. Maar ik herken hem. De hele kamer staat vol.
Ik hoor: mevrouw in de trendellenburghouding, extra infuus andere hand. Masseer de baarmoeder.
De arts staat op mn buik te duwen en ook de verpleegkundige. Ik slaak een soort grom, van ingehouden pijn en paniek.

Ik zie het plafond, mn man en pasgeboren zoon, de rug van de arts, de pijn in mn beide handen van beide infuusen.
Ik hoor ze communiceren. Ik begrijp wat ze zeggen. 'Ze krijgen het niet onder controle' flitst er door me heen.
Ze krijgen het niet onder controle....

Een grote vloek komt er uitmn mond, van de pijn. Ik verexcuseer me. Maar wat een pijn. Wanneer houdt dit op? Ik wil dat ze stoppen met duwen. Ik wil genieten van mn zoontje. Wanneer stopt dit?
Ik zie het plafond, het gaat er een beetje gek uit zien... Soort kokervisie, zwarte vlekken 'ik voel me niet goed', roep ik.

De arts vraagt me hoe ik heet. Reality check realiseer ik me... Ik noem mn naam. Ik had gelijk. Want zo heet ik.

Ik hoor dat mn bloeddruk gecrashd is. Ik vraag aan wie het ook wil horen, of ik dood ga. Dan kijkt de arts me strak aan. Hij staat rechts van mij. Hij zegt: jij gaat NIET dood.
Moet ik terug naar de OK? (Naar die afschuwelijke hel waar ik net vandaan kwam en nooit meer terug wil?) 'Misschien, als het nu niet gauw stopt wel...'.

Ik heb nog steeds zo'n pijn. Ik merk dat de arts me minder pijn doet dan de verpleegkundige. 'Moet mijn baarmoeder er uit??' vraag ik.
Ik denk: Doe weg dat ellendige ding. Ik kan wel zonder. Sloop haar er maar uit. Kinderen krijgen ga ik nooit meer doen. Ik kies liever voor baarmoeder er uit dan dood gaan.
Ga ik nu gewoon dood hier? Wat overkomt me?

...