Momenteel echt even geen roze wolk

Ik merk heel erg dat sinds ik mn bevallingsverhaal aan het opschrijven ben, dat ik elke keer als ik schrijf (zomaar kleine stukjes), de hele dag van slag ben.. En ook de dag erna... En als er dan wat extra's gebeurt, komt dat zo hard binnen. Het voelt alsof er een stroom negativiteit door mn lijf gaat en ik het niet kwijt raak. Ik vraag me af of het wel oké is dat ik alles opschrijf en mn gedachten probeer te ordenen. Misschien is het beter om gewoon een struisvogel te zijn en gewoon een masker te dragen. Mn zoontje doet het goed, mn dochter is echt super lief voor dr broertje en doet het fantastisch.
Toch voel ik me nu alsof ik wel kan huilen. Of niet. Ik moet me niet aanstellen. Gelukkig is het weekend en is mn man thuis!

1415 x gelezen, 5

In Overig

reacties (0)


  • Linnde

    Poeh het is ook enorm heftig! Ik vind het enorm knap van je dat je je verhaal opschrijft want ik geloof echt dat dit je helpt verwerken. Maar geef jezelf naast woorden ook tijd.. het is niet gek als je een jaar of 2 nodig hebt om je weer écht goed te voelen en er over te kunnen praten zonder dat het je meesleept in heftige gevoelens/emoties. Tot die tijd horen alle emoties en gedachten erbij. Dat mag, is niet gek, maar menselijk en begrijpelijk. Ik hoop dat je steeds iedere dag ietsje meer zal kunnen genieten en de heftigheid steeds iets meer beheersbaar zal worden voor je.

  • Birth

    Lief berichtje. Dankjewel!

  • Pineapple

    ik heb wel 5 keer een bericht proberen te typen naar je. Maar vindt het lastig wat ik moet zeggen.

    Je blogs maken bij mij ook veel emoties los. Ik herken het trauma van de bevalling. De pijn (lichamelijk en geestelijk) , het verdriet, je afvragen of je deze gevoelens wel mag hebben. Continue tweestrijd...

    Ik ben 4 maanden verder en merk dat de onrust wat minder is geworden maar dat de acceptatie er nog steeds niet is.

    Gesprekken helpen mij goed, maar dan wel met de mensen die ook echt een gesprek willen voeren. Mensen die zeggen , je heb toch een prachtige zoon, begrijpen het hele punt al niet en dat kost mij al te veel energie om daar op in te gaan.

    Bij mij helpen de gesprekken met de praktijk ondersteuner goed en ik heb een fijne bedrijfsarts...

    Ik kan je geen echte tips of dingen meegeven, want vind het zelf ook nog erg moeilijk allemaal..

    mocht je willen kan je me altijd een berichtje sturen als je je hart wil luchten (voel je vooral niet verplicht)

    Ik wil je vooral sterkte toe wensen. Neem de tijd en denk vooral ook aan jezelf! 🤗

  • Birth

    Dank voor je berichtje. "Je hebt een prachtige zoon" is Idd ook wel een ding waar mensen mee komen of "nou, je hebt t in ieder geval ergens voor gedaan"...

    Mijn Zoontje staat hier compleet los van (wat ik bij jou ook proef). Ik ben daar heel dankbaar voor. Maar ben absoluut niet blij hoe het gegaan is met de bevalling en alles daar rondom...

    "had je bij je dochter ook zulke gevoelens?" werd me gevraagd... Alsof een traumatische bevalling met je hormonen te maken heeft....

    Hij ook sterkte met je verwerking. Sorry dat t door.mijn verhaal geprikkeld wordt...

  • mijn~meisje

    je mag huilen, je mag verdrietig zijn. Het is verschrikkelijk rot maar het mag gewoon. Je moet je gevoelens niet willen verstoppen. Dat het plaatje aan de buitenkant mooi lijkt betekend niet dat er veel meer achter zit. Aanstellen doe je je zeker niet. Ik heb ook een hele tijd mijn kop in het zand gehouden tijdens mijn postnatale depressie en toen had ik daardoor naast mijn depressie ook nog behoorlijk last gekregen van irrationele angst. Ik weet niet of het officieel al een angst stoornis was maar het deed geen goed.

    Maak gebruik van je hulp en steun bronnen. Extra hulp vragen is niet erg!

  • Birth

  • Druif89

    Je stelt je absoluut niet aan! Het is ook nog zo vers en kort geleden. Ik heb ook een heftige bevalling gehad en mn zoontje is inmiddels al 5 maanden maar ik heb er nog steeds last van. De gynaecoloog heeft een doorverwijzing gegeven voor de medisch psycholoog en daar kom ik nu al vanaf januari, omdat ik het in mn eentje niet verwerkt kreeg.

  • Birth

    Goed van je dat je hulp hebt gezocht. Denk dat ik ook maar aan de bel trek. Maar de ene dag gaat het prima, de andere dag gewoon niet zo..

  • Druif89

    Heel herkenbaar! Hier ook op en af. Dan gaat het paar dagen goed, en donder ik weer net zo hard terug. Heel frustrerend, maar na een afspraak bij de psycholoog voel ik me altijd opgelucht en lichter. Ziekenhuis heeft dat bij mij zelf aangeboden, ik had eerst geweigerd omdat ik er zelf uit wilde komen, maar uiteindelijk het aanbod toch geaccepteerd toen ik merkte dat het zelf niet lukte. Ik herkende mezelf gewoon niet meer, maar het is inderdaad wel een grote stap. Maar uit eigen ervaring kan ik dus zeggen dat het wel écht helpt! Heel veel succes.

  • Linda4meisjes

    Misschien kun je beter erover praten met je man, dan zit je niet in je eentje met je gedachtes daar. Dat deed ik tenminste na mijn hel van een spoed keizersnee. En anders kan hulp zoeken ook geen kwaad. Bij mij hadden ze mijn man al allerlei folders meegegeven over postnatale depressies etc omdat ze verwachtten dat dit ging gebeuren. Ik heb het niet nodig gehad maar kan me voorstellen dat andere vrouwen er wel baat bij hebben.

  • Birth

    Ik praat er gelukkig ook heel veel over met mn man! Maar als jij werken is en ik thuis zit kan het me wel aanvliegen..

  • Nog-even!

    Ik denk juist dat dit goed is...hoewel wel moeilijk voor jezelf. Maar dat dit zoveel met je doet, is juist het teken dat je het moet gaan verwerken, anders gaat het merr kapotmaken dan je wilt.... Heel eerlijk gezegd zou ik met jouw verhaal naar de huisarts gaan en vragen of je een doorverwijzing kunt krijgen voor begeleiding om dit te verwerken... Veel sterkte!!

  • Birth

    Ik heb de huisarts al aantal keer gesproken en die gaf aan dat ik mag komen praten als ik wil. Heb t tot vorige week afgehouden maar aankomende week afspraak weer in het ziekenhuis, ben zo bang (weet wel zeker) dat dit zoveel los maakt, dat ik de huisarts wel nodig heb..