`En, was het een fijn moment dat je kindje geboren werd?` 3)

Ik ga verder waar ik gebleven ben in mn vorige blog.

De anesthesist verscheen ook nog een keer aan mn bed, vanuit het niets. Ik was net wakker. Ik kan me er nog vaag wat van herinneren. Hij verscheen nog in zn OK tenue, dit keer zonder mondkapje. Hij droeg nog steeds zo blauwe OK jas, broek en OK mutsje. Of hij me heeft gefeliciteerd, geen idee... De pijn werd minder door de morfine. De man zei: 'maar de ruggenprik is wel goed gezet hoor', en daar kan ik het mee doen. Het kan me op dit moment niet schelen. Ik besef op dat moment nog niet dat hij degene is waaraan ik het te danken heb dat de ruggenprik niet zn werk gedaan heeft en ik ondraaglijk veel pijn heb gehad. Dat hij degene is die het prachtige moment wat ik had kunnen hebben en wat nooit meer terug komt heeft verstoord. Ik besef me niet dat er überhaupt een schuldvraag zou kunnen zijn. Ik accepteer zn aanwezigheid en vind het ook prima dat hij weg gaat.

Eindelijk zijn we herenigd. Ik wist het, ik wist het dat het een jongen zou zijn. Ik wist het!! Tijdens de zwangerschap hebben we zijn geslacht nog niet willen weten. Ik krijg mn zoon vast en het is goed. Het is allemaal goed. Ik vergeet even de pijn. Het verdriet. Ik voel complete rust. Onze zoon huilt hard, is hij zo'n zelfde type als onze dochter? Lijkt er op. Dat kunnen we handelen! Ik ben zo blij. Hij is er. Het is goed. Een ZOON!!

Het prachtige moment van bij ons eerste kindje, op de OK, 'het is een meisje'! Dat wilde ik weer mee maken. Die prachtige roze wolk, nu blauw. Ik had graag hem geboren zien worden. Deze keer had het gekund door de geplande 'natuurlijke keizersnede', ik had graag zijn eerste huiltje willen horen, ik had zo graag willen horen dat het goed met hem was. Ik had hem zo graag in dat warmhoudfolie willen zien. Zn pasgeboren huidje zien verkleuren van net ademend tot een mooi goed doorbloed kindje met wellicht nog wat huidsmeer. Ik had willen vragen naar zn apgarscore, zn gewicht. Ik had hem in zn warmte bedje willen zien liggen, vers geboren. Een kusje op zn zachte wangetje.

We mogen naar boven. Van de rit van verkoever naar afdeling kan ik me weinig echt herinneren. Wel besef ik me dat ik fit, verwachtingsvol weg ging en dat ik toch een soort getraumatiseerd terug kom. Ik kom als een ander mens terug. Mijn rugzak zit behoorlijk vol en ik realiseer me dat er waarschijnlijk nog een hoop werk moet gebeuren wil ik weer mezelf terug vinden. De wereld lijkt veranderd. Ik lijk veranderd. Ik herken ze beiden haast niet terug. De kamer waar we terug kwamen, waar al mn spulletjes al lagen, waar ik mn kast in had geruimd met het zelfde uitzicht herken ik niet terug. Alles leek zo heel anders.