En, was het een fijn moment dat je kindje geboren werd? (2)
(Ik ga verder waar mn vorige blog gestopt is)
Ik werd wakker op de uitslaapkamer en hoor in het voorbij gaan 'meneer en zijn zoon zijn naar de afdeling'. Ik realiseer me ondanks de enorme pijn die ik ervaar in en aan mn buik dat het niet anders kan zijn dan dat het over míjn man en míjn zoon moet gaan... Zoon!
'Heb ik een zoon?' (we wilden het geslacht pas weten bij geboorte). De verpleegkundige antwoord: ja u heeft een zoon. Ik noem zn naam en begin te huilen. De twee verpleegkundigen zeggen dat hij een mooie naam heeft en gaan door met waar ze mee bezig waren.
Ondertussen heb ik gehuild als een klein kind. De keizersnede was een hel. De pijn op OK was ondragelijk. Ik heb zelf gekozen voor de algehele narcose omdat het niet meer te doen was. Ik heb zelf er voor gekozen om niet bij de geboorte van mn kind te zijn, omdat de pijn te heftig was.
Ik zie nog mn handen verkrampen. De OK. De groene kussentjes onder mn armen. De gynaecoloog die me een hand geeft voor de hij begon en de anesthesist die me zegt voorover te bukken. Het jasje van de leerling anesthesist waarin ik heb geknepen tijdens het zetten van de ruggenprik.
Het gele kapje waarin de slaapnarcose zat. Pijn. De gruwelijke pijn.
Ik realiseer me dat mijn kind al even geboren is en ik niet bij zijn eerste uur ben geweest. Ik heb zijn eerste huiltje niet gehoord en zn verse lijfje niet gezien, geroken, gevoeld. Ik lig hier alleen. Heb pijn. Niemand die naar me omkijkt terwijl ik als een klein kind hard huilend in mn bed lig en ik absoluut niet kan stoppen met huilen.
De verpleegkundigen leken mijn gehuil allemaal maar normaal te vinden en het leek er zelfs op dat ze het niet hoorden. Waarom komt er niemand me troosten? Waarom legt niemand even een hand op mn schouder of pakt mn hand was en zegt dat 'het goed komt'? Ze staan 2 meter verder op en kijken alleen maar naar een scherm... Terwijl ik hier lig.
Ze komen en beginnen op mn buik te duwen. Wáárom? Ik heb al zo'n pijn.
Nog half verdoofd en verward duw ik de handen die me pijn doen weg. Een aantal keer. Ik verexcuseer me voor mijn reflex. Ik wil ze niet belemmeren in hun werk... Maar ze doen mij zo'n pijn. Ik ben net geopereerd. Helse pijn op de ok, nu doen ze me weer zo enorm pijn. Wanneer stopt dit?
Ik hoor: 'de baarmoeder staat hoog, 3 vingers boven de navel.' Ik reageer met 'mijn baarmoeder was in dr zwangerschap ook al hoog en smal, misschien is dat het?'.
Ik mag een score geven van 1-10 hoeveel mijn pijn is. Minstens 8.5! (ik wil nog bescheiden laag inschalen want eigenlijk wil 10 zeggen). Ik krijg extra morfine toegediend en vraag of het goed gaat met zoon en man.
Ja, dat gaat goed. 'Zou je het fijn vinden als ze bij je komen?' KAN DAT? 'ja, we gaan ze wel even bellen'.
Geen idee hoe lang het geduurd heeft maar dáár waren ze. De morfine werkt. Ik word rustig en heb eindelijk mn zoon in mn armen. Hij huilt hard. Ik zie mn dochter in zn gezichtje. Dit is echt mijn zoon. Ik herken hem!
Ik aai hem en geef hem een kusje op zn lieve gladde wangetje... Rust! Even lijkt alles vergeten...
Ik ga later verder...
reacties (0)