Het einde van een nieuw begin.

Ik heb maandag afscheid genomen van mijn kindje. Ik heb in het weekend
nog getwijfeld en ik heb nog geprobeerd met míjn partner erover te praten,
maar hij wilde niks meer zeggen uit angst mijn beslissing te beïnvloeden. Het
maakt het voor mij wel moeilijk omdat ik er volledig alleen voor sta.

De afgelopen week ben ik zo misselijk geweest waardoor ik heel erg gemerkt heb dat ik
zwanger was en zaterdag heb ik dan ook erg gehuild omdat de dag dichter kwam en mijn
partner zag dat ik het moeilijk had dus zei hij 's morgens als jij het wil houden moet je dat doen.

Zondag moest ik de eerste stap zetten door tijdens het eten 2 antibiotica pilletjes te nemen,
ik was hierna spuug misselijk en ik was net mijn jongste zoontje in bad aan het doen. Gelukkig
wilde mijn oudste zoontje even helpen, want de papa was werken en ik moest zo overgeven en
kon hem niet alleen laten.
Ik heb mijn partner dan een smsje gestuurd dat ik niet goed was en dat de 1ste stap gezet was,
maar ik heb daar geen reactie op gekregen. Zodra iedereen naar bed was ben ik nog even in de
zetel gaan liggen en ben ik in slaap gevallen tot 22u en dan ben ik ook gaan slapen. Mijn partner
is dan nog even komen vragen als alles ok was toen hij thuis kwam ma ik voelde me rot slecht op
alle vlakken.

Maandag morgen heb ik dan stap 2 gezet en ik heb nog even aan partner gevraagd als het dit
was wat we echt wilde, ma ook nu kreeg ik geen echte reactie dus ik ben naar de badkamer gegaan
op automatisch piloot en heb ik de medicatie genomen. Ik ben nog even in bed gekropen tot 7u30, ma
echt geslapen heb ik niet meer. Ik was heel onrustig.
Om 8u heb ik de pijnstiller genomen en dan ben ik dan vertrokken naar Hasselt. Ik heb nog even getwijfeld
voor ik binnen ging, ma ik heb me dan moed ingepraat en doorgezet.

De behandeling ging vrij vlot, maar gebeurde in een roes alsof ik er niet echt bij was, alsof iemand mij stuurde.
Het besef wat ik gedaan had kwam pas de dag erna. Ik was ineens niet meer misselijk, alles was volledig weg
en dat gaf zo'n leeg gevoel. Als mijn kids bij mij zijn gaat het nog, omdat ik me sterk hou voor hen want zij weten
van niks. Maar 's avond krijg ik het soms ineens lastig en ook als ik iets zie of hoor dat daar mee te majen heeft.
Ik weet dat dit tijd vraagt om dit te verwerken, ma het zou mss ook helpen als mijn partner met me wilde praten
want hij zegt nog steeds enkel het hoogst noodzakelijke en dat doet dubbel zo'n pijn. Ik had mijn kindje niet mogen
weg doen voor hem, maar ik heb deze keuze alleen gemaakt dus ik moet er maar mee leven.

Het komt wel weer goed zeker en ik heb mijn 3 kids nog om voor te zorgen. Ma ik had toch liever fysieke pijn dan
mentale pijn want daar kan geen pijnstiller iets aan doen.

3407 x gelezen, 3

In Zwangerschap

reacties (0)


  • Its-me.3

    Dikke knuffels.

    Zorg dat je iemand hebt waar je mee kunt praten. Dit alleen verwerken is niet goed...

  • Beriotje

    Dank u. Ik heb het de week voor de ingreep toch aan mijn mama toevertrouwd en ik heb het ook aan mijn collega verteld. Ik kon het niet voor mezelf houden, ik had dikwijls 's avond huilbuien en het knaagde aan mij. Ik was echt opgelucht toen het van mijn hart was, het heeft mijn schuldgevoel niet verdreven maar het heeft er voor gezorgd dat ik beter weet hoe ik hier toe gekomen ben.

    Het enige wat ik nog zou willen is dat diegene met me zou praten waarmee ik in deze situatie ben beland, want hij doet alsof er niks gebeurd is en gaat gewoon verder met zijn leven. Ik voel me door hem helemaal in de steek gelaten op het moment dat ik hem het meeste nodig had en dat doet me het meeste pijn. We zeggen alleen het hoogst noodzakelijke en daar stopt het. Gelukkig heb ik hier in het begin ook een luisterend oor gevonden toen ik nog niet klaar was om dit aan vertrouwde mensen in mijn omgeving te zeggen, ik schaamde me dood nu nog want alle 32 jaar zijn en 2 keer zo stom zijn da durft ge toch tegen niemand zeggen. Ik hoop dat mijn relatie ook snel terug geneest en dat mijn partner dit terug goed wil maken.

  • Its-me.3

    Ik hoop dat hij snel bijdraait en jullie een goed gesprek kunnen hebben hierover.

    Dit is alleen niet te dragen...

    Liefs

  • MaaikeT2

    Heel veel sterkte meis.

  • Barbamammie79

  • Thalie

    Vind het knap van je dat je hier je verhaal en je gevoelens durft te uiten. Ik hoop dat het je kracht geeft. Heel veel sterkte gewenst.

  • Beriotje

    Als je thuis geen luisterd oor vind, moet je dat ergens anders doen en ik kan dit niet alleen dragen. Het heeft me wel deugd gedaan om het op te schrijven, zo kon ik mijn gevoelens toch ordenen en duidelijk maken zonder er zelf mee te blijven zitten en eraan kapot te gaan.

  • Cinneke-van-l

    Lief vrouwke

    Op mijn 17e ben ik zwanger geraakt dor mijn toemalige vriend ik was bijna 11 weken zwanger onderdruk heb ik het laten weg halen voor hem! Op de dag van de abortus werd ik apart genomen mijn toemalige vriend was er bij die drong erop aan om deel te nemen aan het gesprek ik heb dat weer toe gelaten! Was ik alleen binnen gestapt had ik gezegd dat ik zou kiezen voor te houden! Maar ik was 17 nu ben ik er 36 en los laten kan ik niet. Ik heb geen kinderen ,probeer nu met mujn nieuwe vriend die een dochter van 3 heeft.

    Ik stel mij soms de vraag jingen meisje hie had dat eruit gezien ... 101 vragen soms in mujn hoofd.

    Ik stel voor ga 1 dagje met je partner uit iets lekker eten , geen bioscoop want daar kan je niet goed praten. En praat niet over je afscheid maar haal leuke momenten naar boven.

    Lukt dat niet dan is er meer aan de hand bij je partner en er ligt niets aan jou.

    Jij krijgt geen steun en dat moet je partner wel doen , praten en elkaar steunen. In een goei gesprek kunnen *misverstanden* de wereld uit helpen ... succes!

    En veel sterkte leef met je mee. Ik weet wzt je voelt ... knuffel x

  • Beriotje

    Ik heb al verschillende keren proberen te praten, ma hij ontwijkt het gesprek. Uitgaan is bijna onmogelijk, hij zegt wel altijd da hij da wel wil ma als ik dan iets voorstel zegt bijna altijd nee. De rede: te druk, doet hij ni graag, te veel lawaai ( heeft tinitus), enz. Onlangs is hij een motortripje gaan doen met collega's, hij is om 10 vertrokken en pas om 20u was hij terug. Ik was werken en kids naar de vakantieopvang dus het kon me ni schellen. Nu dinsdag gingen we naar de Ardennen, we zijn om 10u vertrokken rond de middag waren we er, rond 14u30 -15u vroeg hij al wanneer we naar huis gingen dus met collega's en andere wel maar niet met ons. Volgens mij wilde hij een heel ander leven, gezin en kids maar zonder de last en zorgen ervan ma da kan natuurlijk niet.

  • mijn~meisje

    heel veel sterkte!

  • Wish90

    Heel veel sterkte!

  • Wonderful-life

    Heel veel sterkte met je herstel, zowel mentaal als fysiek. Wat een heftigheid zit je in op heel veel vlakken...

  • mamavananouk

  • Myrtheflower

    He meis, heel veel sterkte. Geen veroordeling, we zien hoe moeilijk je het hebt! Is er een mogelijkheid om te kijken hoe jullie samen voor jullie relatie kunnen vechten? Coaching, samen rond de tafel oid? Dat gaat jou opbreken op deze manier, je verdient meer begrip, liefde en hulp. (Ik zeg niet dat je moet scheiden, jullie hebben samen drie kinderen waar jullie de verantwoordelijkheid voor dragen, en vroeger hadden jullie het goed, blijf dromen naar dat wat jullie hadden en blijf vechten. En kijk of je misschien hulp inschakelen kan van anderen, je omgeving, een huishoudster of weet ik waar jij behoefte aan hebt, maar dan sta je niet meer alleen voor alle klussen die gedaan moeten worden. Blijf elkaar zoeken, een arm om de schouders geven, alsjeblieft, blijf het een kans geven en laat hem inzien hoeveel hij voor jullie betekent als hij wel betrokken is. Misschien kan hij iets veranderen in zijn werkritme of zijn verantwoordelijkheid thuis zodat het voor hem concreter/behapbaarder wordt om jullie te ondersteunen

  • MamaJL

    Wellicht zou je ook een fijne psycholoog kunnen zoeken om dit allemaal mee te bespreken, vooral als dat thuis zo moeilijk gaat.

  • Anna-76

    Heftig hoor! Sterkte ♡

  • Yune

    Ik hoop voor je dat je ook na deze beslissing de juiste hulp krijgt en begeleiding, want om zo sterk te beslissing voor een abortus, omwille een ander, is heel moeilijk. Wees er aub van bewust, dat dit gemis en deze beslissing nog wel een geestelijk staartje gaat krijgen. Ik hoop dat je partner daarop ook is voorbereid, want je kan zijn steun nu heel goed gebruiken. (dat ie je niet laat stikken)

    Heel veel sterkte...

  • Schip

    😭