Overspoeld door emoties.

Ik moest dit even van me af schrijven. Ik wist niet hoe rot je je
kon voelen, ma met mij kan het momenteel niet veel erger denk ik.

Mijn emoties gaan alle kanten met me op, gisteren en vandaag
ben ik gaan werken en daar mag niemand iets van de situatie weten dus blij gezicht
doen alsof er niks aan de hand is. Dan kom je thuis en partner zegt alleen het hoogst noodzakelijke dus
ik reageer kort en bitsig, waardoor ik heel gefrustreerd, moe, kwaad en heel erg triest rond loopt en er is
niemand die het ziet. Behalve mijn oudste zoontje die geeft me nu meer knuffels en vraagt dikwijls hoe het met
me gaat (8 jaar) en hij weet zelf van niks.

Terwijl ik me probeer zo goed mogelijk voor te bereiden op maandag, vraagt mijn partner net als ik mijn cash aan hem wil geven
dan stort hij het bedrag op.mijn rekening, want hij wil meer cash zodat hij binnenkort dat kan gebruiken om zijn wapen collectie verder
uit te breiden. 😢 Dat geld da hij daaraan geeft zou hij beter aan ons spenderen, ik word hier razend en triest van.

Ik heb dinsdag mijn gebit laten herstellen, was nodig ma het was onder volledige verdoving en achteraf ben ik zo misselijk geweest.
Ik ben in de namiddag met kids en de oma toch nog naar de speeltuin geweest was leuk ma zwaar voor mij. Achteraf heb ik thuis
nog een paar keer over de wc gehangen tot woensdagmorgen toen ging het iets beter. Ik was die 2 dagen geen cent waard, gelukkig
heeft mijn mama me komen helpen met de kids want dat lukte me echt ni, ik heb meer op de zetel gelegen dan wat anders. Pfff.

Partner was werken vanaf de middag, 2 grootste gelukkig naar de opvang, enkel de kleinste was bij mij. Woesdagvoormiddag werkte
ik van thuis gelukkig, want ik geraakte niet uit de zetel zo suf en misselijk was ik nog. Vraagt mijn partner als hij beneden komt met de
kleinste die net wakker was, kan jij de kleinste verschonen want zijn hele pyjama is nat. Ik zeg ik ben aan het werk en ik ben nog ni beter
om dit nu te doen, uiteindelijk stond ik hem dus toch te verschonen. Dus hoe goed of hoe slecht het ook met me gaat ik moet overeind blijven.

Daarom ben ik er 100% zeker van dat ik de juiste keuze maak, maar daarom is ze niet minder pijnlijk voor mijn en hartverscheurend om mijn kindje zo
te moeten opgeven. Mijn hart breekt letterlijk in stukken.

Ik heb het disdag aan mijn mama gezegd, aangezien ik zo ziek was kon ik het niet verzwijgen en ze had al een vermoeden na die keer da ik ni goe werd
tijdens een optreden eind juni ma ze durfde niks te zeggen. Ik moest het tegen iemand zeggen, want aan mijn partner heb ik niks die doet alsof er niks aan de
hand is en doet lekker verder met wat hij leuk vind.

Ik hoop alleen dat ik dit een plaats ga kunnen geven en dat ik na maandag nog in de spiegel ga durfen te kijken. Ik schaam me dood, moet je zo oud zijn om zo
stom en naïef te zijn.

Reageer hier alstublief niet negatief op of kwaad, dat heb ik de vorige keer al genoeg gehoord en ik voel me al rot genoeg door mezelf en mijn partner dus daar heb
ik nu geen boodschap aan. Ik heb een fout gemaakt en ik maak het terug goed, want op mijn partner moet ik dus niet rekenen.

Groetjes
De stomme mama 😢😢💔💔

2611 x gelezen, 2

In Zwangerschap

reacties (0)


  • mijn~meisje

    heel veel sterkte in deze moeilijke situatie

  • Its-me.3

    Ik wil jouw zeker niet veroordelen...ik voel je verdriet en lees tussen de letters door dat jij dit kindje niet wilt laten weghalen. Persoonlijk vraag ik me dan hardop af als een partner zoiets van je vraagt de relatie het dan wel gaat redden? En of jij het gaat redden met de wetenschap dat je je kindje hebt laten weghalen? Verdriet en spijt is iets waar je aan onderdoor kunt gaan.

    Onze jongsten zijn bijna even oud en mijn jongens rond dezelfde leeftijd als de jouwe. Als ik nu zwanger zou raken zou ik ook moeten slikken maar mijn partner zou een dergelijk offer nooit van mij vragen hoe zeer het ons leven ook op de kop zet. Hij was er ook bij he?

    Ik zou echt nog met een instantie of iets gaan praten die je kunnen helpen. Ik heb je eerdere blog gemist dus weet niet of je dat al gedaan hebt?

    Veel wijsheid en kracht.

    Dikke knuffel

  • BoyBoyBoy

    Sterkte ❤️

  • MaaikeT2

    Als ik je zo lees, dan kan je beter je partner laten gaan dan je kindje. Dit klinkt niet alsof het tussen jou en je partner nog goed komt. Ik kan het natuurlijk niet echt beoordelen afgaande op 1 blog, maar maak je nu geen overhaaste beslissing?

    Je verstand zegt kindje opgeven, want je bent bang? Maar je hart zegt dat je dolgelukkig bent met dit kindje en het wilt verwelkomen? Kies eens echt voor jezelf, meisje. Ook als je bij je partner weg zou gaan, dan red je het wel met een baby erbij. Vraag hulp. Klop aan bij het maatschappelijk werk, het consultatiebureau, eventueel je huisarts, familie of vrienden.

    Tussen de regels van je blog lees ik dat je helemaal niet achter deze zware en moeilijke keuze staat, dat je van binnen kapot gaat om je kindje te laten gaan. En waarvoor? Voor een mam die zich als een hork gedraagt en die terwijl jij ziek was alleen maar met zichzelf en zijn eigenbelang bezig was?

    Ik kan de situatie niet beoordelen, maar afgaande op je blog (en de vorige) maak ik me grote zorgen om je. Is dit wel echt de juiste keuze? Een relatie beëindigen doe je niet zomaar en is ook doodeng, zeker met kinderen erbij. Toch vraag ik me af: laat je niet de verkeerde gaan?

    Zo graag als jij van binnen dit kindje wil houden, dit blijft je je leven lang achtervolgen. Dit is een keuze die straks op je tachtigste nog pijn doet. En waarvoor? Als je terugkijkt en na nog een jaar ellende is je partner bij je weg gegaan, of jij bij hem?

    Vraag eens of er iemand met je meekijkt en meedenkt. Niet alleen naar je je zwangerschap, vooral naar je relatie.

    Wat zit jij in een nare, verdrietige en moeilijke situatie zeg. Wat je ook kiest, ik stuur je een hele dikke knuffel. Liefs, Maaike

  • Linde-1

    Precies dit.. sterkte ❤️

  • nog-even!

    Precies! Je leven lang moeten leven met het gemis van je kindje, lijkt me zo zwaar... Kies voor de juiste. Dat wat wél vreugde geeft! Je komt er doorheen! Echt waar! En er zijn instanties (Siriz bijvoorbeeld) die jou hierin kunnen ondersteunen. Heel veel sterkte!

  • Myrtheflower

    Ben jij de mama die voor de tweede keer onverwachts een kindje krijgt?

    Ik zie dat je verdoving bij de tandarts hebt gebruikt, weet de tandarts dat je zwanger bent!?

    En je moet het je partner echt gaan vertellen, je gaat een baby buikje krijgen, dat zal hij ook wel zien. Welke keuze ga je maken maandag? Klinkt alsof je daar ook spijt van krijgen gaat, zoals je er nu instaat.

  • mamavananouk