Ongelofelijk lang geleden

Jeetje, het is echt ongelofelijk lang geleden dat ik echt actief was op babybytes.

Zwanger worden van ons eerste kindje was een lange weg, we waren toch gezegend dat dit zonder heel medisch traject moest. Ondanks dat we toch een beetje in de medische molen kwamen omdat het toch een tijd duurde voordat het lukte.

Toen zwanger zijn, na de 16 weken vond ik het geweldig. Die groeiende buik, het getrappel. Ik voelde me echt heel mooi. De hormonen helpen ook mee om je er nog mooier uit te laten zien (in mijn geval dan, ik wou dat ik altijd dat haar kon hebben!).

We waren verhuisd, hebben corona overleefd/doorleefd en ik heb bijna mijn werktijd vol weten te maken. Een beetje bittere nasmaak aan de laatste week voor mijn verlof gezien er op het werk minder meewerkzaam met mij werd omgegaan dan ik had gehoopt waardoor ik me toch op medische gronden ziek moest melden.

Maar van het zwangerschapsverlof heb ik heerlijk genoten. Uitslapen (ik sliep heel goed ondanks dat ongemakjes zoals tig keer plassen), boek lezen, rommelen in huis, boeken lezen in de tuin. Verder was ik nog wel bezig met mijn studie, want ik wilde zoveel mogelijk af hebben voor de baby er was.

Gezien ik zo met m’n bloeddruk liep te rommelen, bleef ik dit 2x per week bijhouden en moest het digitaal versturen naar de gynaecoloog. Ik kwam met bijna 38 weken op controle bij een verloskundige in het ziekenhuis en die zag geen reden om me eerder in te leiden gezien mijn bloeddruk onder de grenswaarden bleef. Met 40 weken kwam ik bij een gynaecoloog (niet mijn eigen) en die liet me ook weer een weekje verder lopen, maar bij 41 weken kwam ik bij mijn eigen dokter en toen wist ik het al… de bloeddruk was die ochtend voor het eerst echt over de grens gegaan (op een akkefietje door stress op het werk na) en ze zei ook dat ze me voor de dag erna wilde gaan plannen voor een inleiding. En ik snapte precies waarom, we gaan geen risico lopen in het laatste stukje van de zwangerschap.

Ons zoontje werd alleen niet de dag van de inleiding geboren, maar de dag erna, ergens in de nacht. Het was een pittige bevalling waar ik nog steeds wel eens verdrietig op terugkijk. De laatste 2 uur van de bevalling waren zacht gezegd niet zo leuk. De coronatijd en overschakelen van zorg ziekenhuis naar verloskundigenpraktijk verliep niet zo lekker. En in de kraamtijd ook 4 kraamhulpen gezien dus dat helpt ook weinig.

8 weken na de bevalling zat ik in de collegebanken, want ik moest nog een blok van mijn studie afmaken. Toen ik dat wonder boven wonder behaald had, want mijn hoofd was nog steeds een vergiet, heb ik het ook nog voor elkaar gekregen mijn scriptie af te maken en af te studeren. Af en toe borstvoedend en al college luisteren achter de computer en tot laat in de nacht typen, zodat ik man en kind niet lastig viel en het schuldgevoel minder was omdat ze toch al lagen te slapen. Gezien het op de werkvloer en met onregelmatig werken ook niet fijn verliep ben ik ook nog gaan solliciteren en kreeg ik de andere (regelmatige) functie. Mijn hemel, wat heb ik mezelf aangedaan, maar wat ben ik toch ook blij dat ik het wel heb afgemaakt en ik dus op de feestelijke diploma-uitreiking kon shinen.

Al met al is er nu dus een gezond, kletsgraag (heeft hij uiteraard van mij), ondeugend (heeft hij van zijn vader) jongetje van 2 jaar en een paar maanden en is de wens voor een tweede kindje er toch gekomen. Met alle kennis en ervaring van de eerste heb ik toch wel wat wensen op mijn lijstje. Mogelijk word ik weer medisch gezien de bloeddruk. Ik hoop echt dat ik parallel bij een verloskundige kan blijven komen voor controle. Ik vond het zo fijn om een beetje kneuterig te genieten van een hartje luisteren, kletsen over hoe je het ervaart. Het ziekenhuis was wat dat betreft zo plastisch (al deed mijn dokter erg haar best). Dus nu lees ik me in en toen kon ik het niet laten om weer op babybytes mezelf te dompelen in alle verhalen en me te verheugen op wat er hopelijk voor ons is weggelegd. En hopelijk duurt het dit keer geen 2,5 jaar…