Heleboel gedachten over moederschap en wens voor 2e kindje + gekke cyclus (zal eens niet)

De wens voor een tweede kindje was er eigenlijk altijd, maar heeft wel ups en downs gekend. Want hoe gaat ons zoontje reageren op een broertje of zusje? Kan ik hem nog wel alle tijd en aandacht geven die hij nodig heeft? Voelt hij zich niet aan de kant gezet? Kan ik zelf de tijd wel verdelen met twee kleine kinderen in huis. Ik was net zo blij dat ik weer een beetje rust in de chaos had gecreeërd. Met zelf ook een broertje (die had toen hij klein was een behoorlijke gebruiksaanwijziging overigens), waar ik nu heel goed contact mee heb en een trotse oom is, weet ik wel hoe fijn het is als je leuke en minder leuke dingen kan delen. Ouder wordende ouders zorgen ook voor zorgen, samen sta je dan toch sterker. Maar dan moet je band uiteraard wel zo goed zijn dat je dat ook samen kan doen. 

Nooit gedacht dat moeder worden me zoveel moeite heeft gekost, maar ook zo gemakkelijk af gaat. Het zo leuk is, maar ook zo moeilijk. Pas afgelopen zomer, nadat ons zoontje 2 werd, dacht ik 'ja, ik ben er weer. Ik ben weer ik.' En ik begreep ineens hoe het moederschap paste in mijn leven. Eerst had ik soms echt een soort rouw om mezelf. Dingen konden niet meer zoals ze waren, want er was een kindje bij. Die ik nooit kwijt zou willen, maar het was wel heel erg wennen. Je wéét dat je je moet gaan aanpassen, maar pas als je moeder bent ga je het snappen en voelen en inpassen in je leven.

Ik verstopte de wens een beetje op de achtergrond. Ooit hadden we bedacht eraan te beginnen als onze eerste 1 jaar en 10 maanden was. Geen idee waarom precies deze leeftijd, maar we hadden het er zo over gehad en dat leek ons ideaal. Toen die tijd er kwam, was ik totaal nog niet toe aan een tweede kindje. Ik was nog erg bezig met de naweeën van de studie, andere baan en mezelf zoeken.

Ik leerde met een therapeut meer voelen, 1 van de dingen die naar voren kwam was onze kinderwens. Waarom gaf ik mezelf daar niet aan over? Er waren nog zoveel dingen die ik eerst moest doen voor ik daar aan toe kon geven: mentaal helemaal in orde zijn, sporten, gewicht onder controle krijgen, dingen in huis die eerst af moeten. Maar dat bleken allemaal dingen te zijn om het gevoel achter te verstoppen. Want de tijd vliegt. En de situatie is nooit ideaal. Ondertussen had ik in mijn kast alweer een doosje gemaakt met kleine baby spulletjes om verlangend naar te kijken en iedere dag ging ‘baby’ als onderwerp door mijn hoofd. Hoe kon ik dit gevoel nou niet voelen? Het duurde even, maar het begon tot mij door te dringen: ‘ik wil een baby!’ En al die andere dingen, ja, dat is dan bijzaak, daar heb je dan op een andere manier mee te dealen. Wat een verademing om het ook tegen mijn man te zeggen, die sprong nog net geen gat in de lucht, want die liet de timing aan mij over omdat ik wel het kindje moet dragen (anders had hij dat met veel liefde gedaan haha). Zo werd de knoop doorgehakt, we gaan ervoor. Maar eerst die spiraal eruit.

Ik vind het leuk, spannend en doodeng tegelijk, dit avontuur. Niet wetende hoe het nu gaat verlopen. Ik wil eigenlijk geen ovulatietesten gaan gebruiken, maar ik had dus nog testen liggen. Heel handig, want nu kon ik in ieder geval al 2 cycli in de gaten houden wanneer de ovulatie was. Nou, het was weer een lastige hoor. Het worden weer gekke cyclussen ben ik bang. Eerst op dag 19, dat was nog best oké. En deze cyclus op dag 24!! Ik had gehoopt er nog gebruik van te kunnen maken, want ik had al een afspraak staan om de spiraal eruit te laten halen. Maar toen werd ik natuurlijk tot overmaat van ramp ziek, dus helaas pindakaas. We moeten deze gekke lange cyclus eerst uitzitten tot de volgende afspraak. Zijn jullie niet ook van die rekenaars? Ik denk dan… nee, deze komende maand toch maar niet want in die maand zijn er al zoveel jarig. Mijn man vond dat echt onzin, ons kind is toch belangrijker dan welke verjaardag ooit, vond hij hahaha. Ik kan me daar dan echt druk om maken, maar goed, ik beviel met 41+2 dus dat werd opeens een hele andere geboortemaand en dat kan nu natuurlijk ook. Ben wel benieuwd hoe de mensen hier dat ervaren hebben.