Sofie update

Sofie heeft het overleefd! We zijn allemaal heel erg opgelucht want het is een tijdje echt kwaad geweest, maar ze is wakker en ze maakt het al bij al goed.

Ze heeft wel bepaalde dingen moeten "afgeven" om het te halen. Door de nog steeds onbekende bacteriële infectie zijn haar 2 voeten afgestorven, net als de bovenste vingerkootjes van haar 3 middelste vingers aan haar linkerhand. Begin deze maand hebben de dokters die dan ook geamputeerd. Ook heeft ze een stuk darm van 60 cm moeten laten verwijderen.

Maar ook psychisch gaat het goed met haar. Ze krijgt elke dag bezoek van familie en vrienden, ze krijgt psychologische bijstand en ze heeft gesprekken met een lotgenote. Vooral dat laatste doet haar deugd. Die vrouw heeft 9 maaden geleden net hetzelfde meegemaakt (ze is ook haar 2 voeten kwijt en een volledige hand) en zij wandelt al zelfstandig, kan met de computer werken en heeft bijna geen hulp meer nodig bij de verzorging van haar kindje. Sofie put hier enorm veel kracht en hoop uit, net als de meeste familieleden trouwens, mezelf inbegrepen.

Toch zijn er 2 mensen waar ik persoonlijk "de wubbe" van krijg: mijn schoonmoeder en een aangetrouwde tante. Van die tante trek ik me niet veel aan. Ik zie haar bijna nooit en ik weet dat ze nogal een labiel karakter heeft en dat ze graag in de belangstelling staat, vooral als ze als slachtoffer gezien kan worden. Van haar ben ik eigenlijk niet anders gewoon. Maar mijn schoonmoeder is een ander paar mouwen. Wij wonen boven haar dus ik zie haar elke dag, al is het maar als ik mijn post uit de brievenbus haal. Haar houding tegenover Sofie's herstel maakt me dan ook behoorlijk lastig.

Ook al ziet de toekomst er zeer goed uit voor Sofie en haar gezin, toch haalt mijn schoonmoeder alles naar beneden. Als er over Sofie gepraat wordt, spreekt ze vol medelijden over haar en dan lijkt het alsof Sofie beter niet wakker was geworden.

"Ze was zo actief", "ze zal a, b en c niet meer kunnen", "haar vingers/benen zijn zo lelijk", "als ze maar niet depressief wordt, want dan is het gedaan",... Ik krijg het daar dus van hé! Oké, Sofie's leven zal er anders uitzien nu. Waterballet zal ze niet meer kunnen doen en rokjes dragen is ook verleden tijd. MAAR ZE LEEFT NOG! En als ze over een paar maanden dan toch ten volle beseft wat er allemaal gebeurd is en welke impact dit allemaal heeft en dus in een depressie terecht komt, DAN IS DAT ZO. Ze komt er wel bovenop. Het zou ook een normale reactie zijn op zo'n situatie. Maar als je geduld hebt en je krijgt veel steun en begeleiding, dan kom je er wel. Zeker Sofie, zo'n (mentaal) sterke vrouw...

Er zullen nog wel wat tegenslagen komen, het zal wat trager dan gewenst gaan, maar het zal gaan. Je moet je gewoon op het positieve richten...