Hoe het nu gaat

Inmiddels ben ik weer een week verder. En ook weer een week wijzer. Wat ik voel heeft een naam en dat is PTSS, oftewel Post-Traumatisch Stress Syndroom. Een hele mond vol. Het is iets waar je aan denkt als je een ernstig ongeluk hebt meegemaakt of in een oorlogsgebied hebt gewoond. Maar dus ook als je een jeugdtrauma hebt.

Het woord trauma laat het allemaal zo groot en erg klinken. En natuurlijk is het dat ook, want ik heb nare dingen meegemaakt toen ik kind was. Niet dat ik een hele nare jeugd heb gehad, want er zijn gelukkig ook nog hele mooie herinneringen aan vroeger, maar er zijn dingen die ik als kind niet kon verwerken en die ik heb opgekropt.

Volgens de psycholoog heb ik in de loop der jaren allerlei overlevingsmechanismen ontwikkelt die nu ineens niet meer werken. Door de bevalling en de ernst van mijn bekkeninstabiliteit ben ik nu ineens ontvankelijk voor herinneringen aan vroeger en ben ik niet meer in staat te reageren zoals ik normaal gesproken doe. Dus komt alle angst en boosheid weer naar boven. En daar kan ik niks aan doen, het overkomt me nu eenmaal. En was het nu niet gebeurt, dan wel over een paar jaar. Het moest er toch een keer uitkomen.

Dus ik ga in therapie. Ik ga gesprekken voeren met een psycholoog en krijg EMDR, een methode om je herinneringen te verwerken. De herinnering verdwijnt niet, maar de emotionele lading gaat er vanaf zeg maar. Een heel intensieve therapie dus, maar wel eentje die me van mijn problemen af helpt.

We hebben alleen wel besloten om de buitenwereld, dus de mensen die we niet zo goed kennen, niet te laten weten dat ik PTSS heb. Dat is veel te ingewikkeld allemaal en daar hoort zo'n enorme uitleg bij. En dat is ook niet voor iedereen te begrijpen. Dus we zeggen dat ik een postnatale depressie heb. Dat is natuurlijk ook heftig, maar dat wordt beter begrepen door buitenstaanders en er zit voor ons geen hele emotionele uitleg bij. Het is een beetje liegen, maar het is voor nu beter. De mensen die dicht om ons heen staan en die we vertrouwen, hebben we wel het hele verhaal uitgelegd en die begrijpen ons gelukkig ook goed. Het blijft heftig allemaal.

Ondanks mijn PTSS gaat de wereld natuurlijk gewoon door. Ik ben hard aan het trainen om te herstellen van de BI. Ik doe mijn oefeningen en wandel kleine stukjes. Voetje voor voetje en stukje bij beetje ga ik héél langzaam weer vooruit na een poosje stil te hebben gestaan. Ik doe kleine dingetjes in het huishouden, zoals een beetje afstoffen, handdoeken en ondergoed opvouwen, wiegje van Lisanne verschonen en hier en daar dingen opruimen. Het is niet veel, maar alle beetjes helpen. Helaas blijf ik wel héél veel pijn houden. Rugpijn heb ik de hele dag en nacht door en met name 's nachts heb ik ontzettende steken in mijn schaambot. Jammer genoeg kan ik daardoor niet altijd alles doen wat ik wil doen en zit er ook nog wel eens een dag tussen dat ik helemaal niks doe, behalve rusten. 

Binnenkort neemt de fysiotherapeute weer contact met me op. Ondanks dat ik wel hele kleine stukjes vooruit ga, ben ik toch bang dat ze het niet genoeg vindt. Het is nog even afwachten wat ze zegt, maar ik ben er bang voor dat ik de revalidatie in moet. In dit tempo ben ik met kerst nog niet hersteld en er moet toch wel een keer schot in de zaak komen.

De hele toestand met Renske haar gedrag (op school en thuis) hebben we voorlopig even op een laag pitje gezet. De juffen houden haar nu wel extra goed in de gaten en ze geven haar ook wel wat extra aandacht, maar de gezinscoach wordt voorlopig nog niet ingezet. Wel gaan we binnenkort met haar naar de KNO-arts voor een hoortest. Dan is het in elk geval wel uitgezocht of ze wel voldoende hoort en of dat (een deel van) het probleem veroorzaakt of versterkt.

Lisanne is nog steeds niet opgeknapt van haar verkoudheid. We zijn gisteren nog even bij de huisarts geweest omdat ze maar niet opknapt. We moeten voorlopig nog maar druppelen met een zoutoplossing zodat haar neusje vrij is, maar meer kunnen ze niet doen. De huisarts zei dat Lisanne één van de kinderen is die de pech heeft om bij wijze van spreken verkouden te zijn geboren. Was ze een half jaar ouder geweest nu, dan was ze waarschijnlijk veel sneller over de verkoudheid heen gekomen, maar dat heb je natuurlijk niet voor het kiezen zei hij. Verder zei hij dat we er nu al wel vanuit kunnen gaan dat over een jaar of zo haar neusamandel wel zal worden verwijderd, net als bij Renske. Voor nu dus neusdruppelen en als ze koorts krijgt of benauwd is moeten we weer aan de bel trekken. Haar lichaampje zal het virus zelf te lijf moeten gaan, daar kunnen ze niks tegen doen...

Dus kopzorgen genoeg. Maar we gaan gewoon maar door...