Van alles tegelijk

Wat een hectiek ineens hier in huis. Het lijkt wel alsof alles tegelijk komt en door elkaar heen lijkt te gaan. Gelukkig mag mijn man voorlopig thuis aan het werk. Hij is nu naar kantoor om een laptop op te halen en om te overleggen met zijn baas. Het is fijn om hem in de buurt te hebben.

Lisanne is nog steeds, al twee weken, snotverkouden. We zijn gisterochtend even bij de kinderarts op bezoek geweest en het zint haar niet dat ze er niet uit zichzelf overheen komt. Ze is helemaal van top tot teen nagekeken, maar ze kunnen niks anders vinden dan een heel hardnekkige verkoudheid. Ze heeft nu 2 soorten neusdruppels (zoutoplossing en een medicijn) die haar moet helpen eroverheen te komen. De kinderarts belt ons vandaag in de loop van de dag terug om te horen hoe het gaat. Hoewel ze vlak na het krijgen van de druppels wel meer adem lijkt te krijgen en minder snotterig is, merk ik verder helaas nog weinig verschil. Dus ik ben erg benieuwd hoe de kinderarts daar over denkt en wat we dan verder gaan doen.

Renske is gisteren bij de huisarts geweest en die heeft haar oren nagekeken. Dit op verzoek van ons en school, om te kijken of ze misschien ook minder goed hoort. Haar oren zijn schoon en de huisarts heeft haar nu doorverwezen naar de KNO-arts. Die gaat eerst nakijken of ze misschien vocht achter het trommelvlies heeft zitten en daarna krijgt ze eventueel een gehoortest. Over 2 weken hebben we de afspraak. Het zou misschien de oplossing kunnen zijn voor haar gedrag. Misschien hoort ze niet goed en gedraagt ze zich daarom zo vervelend thuis en op school. Het is niet iets van de laatste tijd, dus ik zoek de oorzaak niet puur en alleen bij mijn eigen emotionele gesteldheid, dit speelt al veel langer namelijk.

Ik heb gisteren zelf een gesprek gehad met de psycholoog. Zo hé, dat is heftig! Ik was en ben nog helemaal van slag door het gesprek. Ze trapte het gesprek maar gelijk af met te zeggen dat ik geen postnatale depressie heb. Door de dingen die ik maandag tegen het crisisteam heb verteld vermoed ze dat ik te kampen heb met onverwerkte jeugdtrauma's. Zonder al te veel in detail te treden hier, komt het erop neer dat ik vroeger als kind heftige dingen heb meegemaakt waarover ik maandag zijdelings wat heb verteld, maar die ik voor mezelf had afgesloten. Nou ja, ik denk er niet meer aan en ik heb met mezelf afgesproken in het hier en nu te leven en me te richten op de toekomst. Volgens de psycholoog ben ik nu kwetsbaar door de bevalling en alle hormonen en spelen die traumatische ervaringen nu op. Mijn gevoel van somberheid, mijn schuldgevoelens en angsten zijn allemaal terug te leiden naar mijn jeugd.

Poeh hé, dat kwam even hard aan. Ze legde precies haar vinger op de zere plek, wist dwars door me heen te kijken en precies de dingen te benoemen die mij pijn hebben gedaan als kind en die me hebben gevormd zoals ik nu ben. Maar ik wist niet dat me dat nu parten speelde. Ik had geen idee dat ik nu emoties van 20, 30 jaar geleden herbeleef...

Gelukkig heb ik een heel lieve man. Die me door dik en dun steunt. Hij was bij het gesprek en de psycholoog heeft ons opgedragen om er samen over te praten en te beslissen wat we ermee willen. Wil ik me eraan laten behandelen, zodat ik voor eens en voor altijd het verleden kan afsluiten? Ja, natuurlijk wil ik dat. Maar ik vind het ook eng en spannend, want nu moet de hele beerput weer los. Terwijl ik het eigenlijk achter me had gelaten. Morgen komt er weer iemand van het crisisteam om te praten. Dan moet ik beslissen. Hoe ik er nu in sta, is dat ik me wel wil laten behandelen. Maar ik wil morgen wel graag weten hoe dat traject er dan uit komt te zien en wat ik kan verwachten.

Ik zat er gisteravond in elk geval helemaal doorheen. Het was niet leuk voor mijn man, maar ik kon er niet met hem over praten. Ik zag dat hij me wilde helpen, maar ik kon het gewoon niet. De tijd zal het wel leren denk ik. Ik heb vanochtend even zitten googlen op het verwerken van jeugdtrauma's. Niet te veel, want je wordt er alleen maar somber van. Maar ik heb wel gelezen dat het hebben van een jeugdtrauma een vorm van PTSS is. Ik herkende mijn huidige stemming wel heel erg in die lijstjes, maar heb het ook maar weer snel weggeklikt, want ik wil me er ook niet gek door laten maken. Uiteindelijk maakt het niet uit wat ik precies heb, als ik er maar weer vanaf kom en ongestoord kan genieten van mijn mooie gezinnetje, met mijn lieve man en mijn twee prachtige dochters...