Ik heb gesprek gehad met twee mensen van het crisisteam. De hele beerput werd losgetrokken. Ik heb gehuild tot mijn ogen er haast uitvielen en alles verteld wat me dwars zit, wat mijn angsten zijn en hoe ik me voel. Ik wil er hier niet inhoudelijk op in gaan, maar het komt erop neer dat ik rondloop met een hoop angsten en schuldgevoelens en dat dat niet per sé iets van de laatste tijd is, maar dat het nu wel pas naar buiten komt.
Morgen komen ze weer, met een psycholoog. Dan mag ik met de psycholoog in gesprek. Mijn man neemt morgen ook vrij en is dan bij me. Waarschijnlijk gaat hij de rest van de week dan thuis werken. Maar dat moet hij nog even overleggen met de baas.
Medicatie kan ik niet krijgen, ze kunnen niet veel geven omdat ik borstvoeding geef. Ben ook niet van plan dat te stoppen en ik hoop dat gesprekken met de psycholoog voldoende is. Ik was bang dat ze me gelijk opnamen, maar daar hebben ze het gelukkig niet eens over gehad. Wel dat ik de komende 6 weken door het crisisteam behandeld ga worden en dat na die 6 weken eventueel een vervolgtraject komt, maar wat dat inhoud was nu niet belangrijk, dat komt later wel.
Dus, dat hebben we er nu ook allemaal bij. Ben benieuwd naar het gesprek met de psycholoog morgen. Ik hoop dat het me meevalt, maar ik kijk er wel tegenop. Maar het is nu eenmaal niet anders...
reacties (0)