Wat een KUT zwangerschap

Wie op zoek is naar een leuk positief verhaal, klikt maar door. Ik moet gewoon even van me afschrijven.

Ten eerste sorry voor mijn taalgebruik. Maar zo voelt het nu eenmaal. Deze zwangerschap gewoon niets meer dan ellende. Ik doe zó mijn best om te genieten van mijn kindje, alle kleine schopjes en bewegingen, de mooie echo's, de voorpret van het bedenken van een naam, fantaseren of het een jongetje of meisje is, kleine babykleertjes kopen en wassen en strijken, mijn dochter voorbereiden op de komst van de baby... ik probeer letterlijk ieder lichtpuntje met 2 armen vast te grijpen om nog een beetje het gevoel te hebben dat het ook leuk is om zwanger te zijn. Want vaak voelt het gewoon zo alsof ik niet mag genieten. Elke keer is het een klote drama.

Eerst mijn bekkeninstabiliteit. Het gaat gewoon niet goed. En met alle stress eromheen gaat het ook echt niet beter worden. Afgelopen zaterdag maar krukken en een rolstoel opgehaald bij de thuiszorgwinkel. Buiten lopen met krukken en bekkenband als ik verder dan een paar meter moet en de rolstoel voor als ik de stad in wil. Dan kom ik ten minste nog ergens. Thuis is het stil en saai, mijn dochter zit op school, mijn man werkt en af en toe belt er wel eens iemand, maar de muren komen op me af. Ik kan niet eens een boodschapje doen.

Dan is er mijn moeder. Ik ga er geen lang verhaal van maken. Had ik al gedaan hier op babybytes, maar ik heb het blog gewist en wil er liever niet te veel woorden aan vuil maken. Maar het komt erop neer dat ze is vreemd gegaan met een (eveneens getrouwde) kerel en dat ze niet van plan is om het contact te verbreken. Terwijl ze dus gewoon getrouwd is met mijn vader hè? Ze is psychisch niet helemaal in orde, maar wil zich niet laten behandelen, ondanks herhaaldelijk aandringen van de huisarts. Maar goed, het is mijn moeder, ik hou van haar, maar maak me ook erg zorgen om haar. 

Wat het allemaal nog even meer complex gaat maken, is dat mijn vader onlangs mee heeft gedaan aan een bevolkingsonderzoek naar darmkanker en vanochtend te horen heeft gekregen dat de uitslag niet goed is en dat er verder onderzoek nodig is...

Heb ontzettend gehuild vanmorgen. Al die stress is gewoon niet goed voor mij en mijn kindje. De bekkeninstabiliteit zelf kost me al zoveel energie. Ik weet gewoon niet hoe ik met de situatie van mijn moeder moet omgaan. En van mijn vader is gewoon een grote shock... Ik probeer het allemaal te begrijpen en te verwerken, maar ik krijg gewoon het ene na het andere voor mijn kiezen. Zó geniet ik gewoon echt niet van mijn zwangerschap...