Het zit me even allemaal heel hoog...

Inmiddels voel ik me wel weer iets beter, maar vanmorgen kon me even alles en iedereen gestolen worden. Ik was hondsmoe en had het gevoel even niks meer in eigen hand te hebben. De bekkeninstabiliteit vergt erg veel van mijn energie. Ik slaap 's nachts slecht, kom 's middags niet altijd aan een middagdutje toe en als ik iets doe in het huishouden of zo dan ben ik bekaf. Gistermiddag heb ik niet kunnen slapen en ben gisteren ook niet toegekomen aan mijn oefeningen. Ik heb het gelijk op mijn bordje gekregen. Wat een pijn! En ik ben zó moe! Mijn moeder was vanmorgen hier om me te helpen met mijn strijkgoed. Heb er zo spijt van, maar heb uit moeheid en gevoel van onmacht tegen haar geschreeuwd. We raakten in een discussie waarin ik het niet kon winnen van mijn moeder (lastig als moeders gelijk hebben grrr) en voor ik het wist verhief ik mijn stem. Bah, dat wilde ik niet. Dus gelijk gezegd dat het me speet en het niet zo bedoelde. Gelukkig begreep ze het wel. Maar ze stuurde me gelijk naar bed om te gaan slapen haha.

Heb nog een heel potje zitten janken in bed. Ik voelde me zo machteloos. Ik heb totaal geen regie meer over mijn leven, althans zo voelde het op dat moment. Ik kan mijn huishouden nauwelijks nog zelf doen, ik kan niet eens naar de winkel om een pak suiker te halen. Mijn dochter is begonnen op school, maar de juffen bepalen de schooltijden en het komt erop neer dat ik mijn stinkende best moet doen om haar een hele dag naar school te krijgen zodat ik kan rusten. Ik ben er nu al zo klaar mee met die juffen, en dan gaat mijn dochter nog maar sinds vorige week maandag naar school. Iedereen zegt dat ik moet rusten en het rustig aan moet doen. Maar tegelijkertijd heb ik het gevoel er de gelegenheid er niet voor te krijgen en dat het me haast onmogelijk wordt gemaakt.

Diepe zucht...

Na een poosje is mijn moeder naast me komen liggen op bed en hebben we gepraat. Oh wat voelt dat heerlijk om even uit te huilen bij je moeder. Soms heb je dat gewoon even nodig. Ik prijs me altijd erg gelukkig dat ik zo'n goede band met mijn moeder heb. Ik heb mijn moeder moeten beloven wat meer voor mezelf op te komen en wat meer hulp te accepteren. Ja mam, je hebt groot gelijk. Maar oh wat is het soms moeilijk. Ze zegt dat mijn hormonen me in de weg zitten. Normaal gesproken laat ik ook wel het achterste van mijn tong zien, maar die hormonen maken me zo gevoelig zegt ze. En daar heeft ze gelijk in. Ik voel me zo'n slappeling op dit moment. Niet grappig.

Maar het lucht op om erover te praten en te schrijven. Ik heb maar gelijk de daad bij mijn woord gevoegd en tegen de juf van mijn dochter gezegd dat ze morgen ook de hele dag komt. Ze was het er niet mee eens. Maar ze heeft pech gehad. Morgen gaat ze gewoon de hele dag. Dat slappe gedoe, bah! Ze zou te moe zijn om een hele dag te komen. Volgens de juf was ze nu ook moe. Oh ja? Ze praat honderduit en fietst wel honderd rondjes rondom het huis. Ze is niet moe, wel hongerig! Ze vraagt me continu om iets te eten! Morgen de hele dag naar school... en ik kan dan mijn rust pakken. Wat een goed idee!