Tussen hoop en vrees
Bedankt allemaal voor de lieve, meelevende reacties deze week op mijn blog waarin ik vertelde dat ik bloedverlies had! Helaas had ik door alle drukte en onrust nog geen tijd gehad om een blog of reactie te schrijven.
Het goede nieuws is dat het nog niet is doorgebroken. Het bloeden is niet erger geworden en het is ook nog steeds niet roze of rood maar nog steeds bruin. Het slechte nieuws is dat ik nog steeds af en toe bloed verlies en af en toe krampen heb. Het is alleen niet meer zo erg als zaterdag- en zondagnacht. Toen had ik echt best erge krampen.
Vandaag en gisteren had ik nauwelijks bloedverlies en zag ik het weer wat positiever in. De zwangerschapssymtomen hadden de overhand en dat beviel me wel! ;)
Nu heb ik wel weer menstruatie-krampen en dan is het wc-bezoekje weer spannend. Inderdaad toch weer heel (licht)bruin verlies net. Er zitten soms ook een beetje ''vliesjes'' bij, waar ik me wel zorgen over maak. Het lijkt dan toch echt baarmoederslijmvlies wat los laat.
Eerlijk gezegd was ik er niet zo zeker van dat het nu nog niet doorgebroken zou zijn, dus wat dat betreft valt het mee. En die onzekerheid en spannende wc-bezoekjes die wennen ergens ook wel weer. Maar dat is ook omdat het niet heel erg veranderd.
De vrouwen van mijn verloskundigenpraktijk zijn allemaal erg lief en ik kan ze altijd bellen. Toch wilden ze niet eerder een echo plannen dan de echo die al gepland stond (1 april, met 7w4d). Helaas wilde ook de arts van het UMC geen vroegere echo of ander onderzoek doen. De verloskundige zei dat ze nog bijna niks kunnen zien en al helemaal geen hartje kunnen horen voor die 7 weken. Als ik de verhalen van sommige vrouwen hier lees, dan hebben sommigen al met 5,5 week een hartje gehoord en heel veel ook al met 6 weken, dus ik geloofde het verhaal niet zo. Eigenwijs als ik ben heb ik het ziekenhuis gebeld waar ik eerst onder behandeling was. Daar had de fertiliteitsarts ooit gezegd dat ik daar, als ik zwanger zou zijn, wel een vroege echo zou krijgen met +/- 6 weken. Dat had ik wel onthouden. En inderdaad: hier wilden ze wel een echo inplannen! Geen enkel probleem. Volgende week woensdag 23/3 horen we hopelijk (please!!!) voor het eerst het hartje van ons kindje!!!
Ik ben heel blij dat het eerder is gepland nu. Ook was het anders nog ''maar'' twee weken wachten, het voelt op dit moment echt als een eeuwigheid!! Wat gaan deze dagen langzaam!! Ik heb het gevoel alsof ik al een maand zwanger ben en in onzekerheid zat. Ik dacht dat de tijd langzaam ging in de wachtweken en snel zodra je zwanger bent, maar dat geldt zeker niet nu in mijn geval. Het gaat 10x trager voor mijn gevoel!!! Dat heeft wel echt te maken met die zorgen m.b.t. het bloedverlies want de afgelopen week duurde veel langer dan die week dat ik het ook wist, maar nog geen bloedverlies had.
Vandaag had ik het er wel even moeilijk mee dat ik zwanger ben maar dat de blijdschap die ik in de eerste week had even helemaal weg is. Ik voel me dan een zeikerd die heeft wat ze wil en dan toch nog niet tevreden is... Mijn vriend heeft het misschien nog wel sterker dan ik en is in de ''overleefmodus'' (hij laat nu even geen blijdschap meer toe rondom de zwangerschap) en vindt gelukkig niet dat ik me aanstel, want ik heb tenslotte nog steeds niet mijn droom. Ik hoop zoooooo enorm dat we de eerste echo van woensdag niet af hoeven te zeggen met slecht nieuws.
Tot woensdag leef ik van wc-bezoekje naar wc-bezoekje en elk wc-bezoekje zonder erg bloedverlies is toch weer een stapje dichterbij onze droom!!!
reacties (0)