9 weken en de eerste echo!

Inmiddels weer een flink aantal dagen verder, ik vind de tijd zo hard gaan en probeer om die reden ook mezelf bewust te maken dat ik echt moet genieten. 

Afgelopen week een drukke week gehad en tja.. daar lever je dan ook wat dagen op in. 

In verband met mijn vriend zijn werk (hierover later meer.. maar mocht er iemand bekends op dit forum zitten is al snel duidelijk wie ik ben hihi) heb ik afgelopen weekend een city trip gemaakt, wel te verstaan van 1 dag en in het totaal twee dagen van huis met de reis erbij. Zondag een fantastische dag gehad in deze mooie stad en genoten van het weerzien met de aanstaande papa en het heerlijke weer (Daar was het duidelijk minder drukkend en benauwd dan in ons landje). Maandag was een enorme pechdag, de terug vlucht van twee uur had enorme vertraging en uiteindelijk zo'n 7 uur op het vliegveld moeten wachten, alleen want mijn vriend had een andere vlucht. Die avond dan ook enorme pijn in mijn zij en buik, snel naar bed en rusten, want... dinsdag de echo! 

Dinsdag ochtend werden we al om half 9 verwacht in het ziekenhuis, eerst een intake, vervolgens de echo en uiteindelijk een kennismaking met de verloskundige! Het was zo bijzonder om ons kindje te zien, een kloppend hartje; handjes; voetjes: echt al een zichtbaar mensje! Na alle controles nog een bloedonderzoek, dat kon nu maar ook later. Ik heel overtuigend tegen mijn vriend, laten we het maar doen.. dan zijn we er van af. Het bloed prikken zelf ging goed en tijdens het wachten erna gezellig aan het kletsen met de verpleegkundige, tot ik me inees weg voel zakken.. ik geef dit aan en word fantastisch geholpen. Ze halen koude washandjes, leggen me plat en roepen mijn vriend uit de wachtkamer. Na een flinke tijd gelegen te hebben, lijkt het weer beter te gaan en helpen ze me voorzichtig omhoog. Nog even wat gedronken en toen tijd om naar huis te gaan. 

Dinsdag middag hebben we eerst mijn ouders bezocht. Mijn hondje logeerde daar in verband met mijn trip en voor haar had ik een shirtje laten maken (normaal ben ik hier niet van, maar deze was zo tof) Op het shirtje stond "Baby ... dog guard, duty in january 2019". Mijn ouders waren in tranen en ongelovelijk blij, mijn vader was ook wel een beetje geschokt: "man.. je bent zelf nog maar net geboren hihi". Later bezochten we ook mijn vriend zijn moeder, voor haar hadden we een boekje "voor de allerliefste oma", ook hier tranen en enorm blij.

De woensdag bezochten we de vader van mijn vriend en ook hij was sprakeloos na het lezen van het kaartje, met daarin de echo en een lieve tekst. 

Kortom dagen vol emoties en uiteindelijk ik dus helemaal doodop, misselijk, duizelig en in mijn ogen dus niet in staat te werken.

Donderdag zou mijn laatste werkdag op dat kinderdagverblijf zijn, aangezien ik daar mijn contract niet heb laten verlengen. Enorm zuur dus om me ziek te moeten melden, maar in de staat waarin ik op dat moment verkeerde vond ik dat ik niet de verantwoordelijkheid over andermans kind kon dragen. Na mijn ziekmelding met "griepklachten" (Deze werkgever is niet op de hoogte van mijn zwangerschap) een enorme strijd gehad aangezien zij me niet geloofde. Om deze reden gisteren naar de arbo arts gemoeten en daar mijn eerlijke verhaal gedaan. Gelukkig snapte hij mij volkomen en ben ik alsnog ziek gemeld. Zo vervelend om op deze manier af te moeten sluiten.. 

Al bij al een rollercoaster week en ik merk dat de hormonen goed op spelen deze dagen, zeker wanneer er stress bij komt kijken.. 

Nu weer lekker in de rust stand en genieten van het echo filmpje en de super duidelijke foto's van ons "Jantje". We noemen de baby zo, aangezien de namen bij ons al bekend zijn en we dachten dat mijn vriend zich anders nog wel zou verspreken. "Jantje" is voor ons een speciaal persoon die we helaas moeten missen en zo is hij er toch een beetje bij!