Dag lieve allemaal,
ik schrijf graag, vooral om even van me af te kunnen schrijven maar ook om ervaringen te delen en te horen.
Zoals de titel beschrijft had ik dit nooit verwacht.. Hoe rooskleurig de eerste weken waren nadat ik ontdekte zwanger te zijn, hoe zwaar de afgelopen week is geweest. De nuchtere ik zou normaal tegen een ander zeggen: "Kom op, het is jou tenminste gegund een mooi wondertje te dragen, nog even volhouden, zal snel beter worden". Heel dapper gezegd altijd van mij, maar ongelofelijk moeilijk om daar zelf nog in te geloven nu.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend blij met mijn zwangerschap en dat er kwaaltjes zijn is voor mij een goed teken, de baby en mijn lichaam zijn dus schijnbaar hard aan het werk!
Misselijkheid, zere borsten, vermoeidheid en ga nog even door, het hoort er allemaal bij (voor de meesten dan hihi), maar ik heb momenteel dus al een week lang dat ik haast niets kan eten. Ik probeer zoals velen adviseren iedere twee uur wat kleins te eten maar het lukt me gewoon niet. In de ochtend geef ik over van elke geur die op komt, dus neem ik indien mogelijk de rust tot 10 - 11 uur, ik kan dan wat eten dus neem meestal wat fruit. Vind het toch heel belangrijk wat vitaminen binnen te krijgen.
Rond lunchtijd lijkt het wat beter te gaan en ik dan meestal iets wat wat meer vult zoals een gebakken eitje / omelet of iets dergelijks. Maar hierna is de pret dan ook wel weer gedaan.. Voor de rest van de dag moet ik hopen nog wat binnen te krijgen, deze middag een stuk komkommer, maar nu totaal geen energie meer voor het avondeten.. Ja mensen, ik weet het: eten geeft energie, maar ik heb zojuist helaas weer overgegeven en ben gewoon leeg nu, dus laat staan dat ik mezelf nog op kan rapen om wat eten te maken, wat ik vervolgens toch niet weg krijg.
Gelukkig lukt het me tot nu toe elke dag mijn vitaminen pillen te pakken, zodat ik toch nog een beetje een gerust gevoel krijg..
Ik kan niet wachten tot mijn lieve vriend volgende week weer thuis is, want hoe hij ook zijn beste doet via video bellen mij te steunen, heb ik hem eigenlijk heel hard nodig thuis. Helaas gaat werk door en moeten we nog even doorbijten..
Wanneer hij thuis is kunnen we dan ook eindelijk genieten van onze eerste echo en tel ik dag voor dag af tot de hormonen niet meer door mijn lijf gieren maar ze me even de nodige rust gunnen.
Lief klein wondertje, ik knok voor jou en ben ontzettend dankbaar je te mogen dragen!!
reacties (0)