De eerste stapjes..

Wat een bijzondere trein zijn we ingestapt op het moment dat we elkaar aan keken en zeiden: "Het is goed zo, we zijn er klaar voor". 

Aangezien we beide de droom van een kindje hoog hadden staan op ons "to do list", waren we goed voorbereid. Beide slikten we de juiste voedingssuplementen, zaten we goed in ons vel en waren we op sportief gebied goed bezig. 

Ondanks al het bovenstaande was ik in de grote veronderstelling, ach dat zal wel wat maandjes duren na heel wat jaren de pil te hebben geslikt. We vonden het ook prima, hadden er geen haast bij en we zouden geduldig afwachten. 

Tot ik me een week na mijn eisprong toch wel duidelijk anders ging voelen, mijn darmen waren overstuur, ik was misselijk en enorm moe. Zou het dan nu al? Plots sloeg de knop van geduld om naar een enorm ongeduld. 

4 dagen voor mijn NOD kon ik het dan ook niet meer tegenhouden om te testen en ja hoor een voorzichtig dun lijntje kwam tevoorschijn. Op dit moment was mijn vriend nog in het buitenland en heb ik het dus heel voorzichtig alleen gevierd (met mijn hond dan wel hihi). De daarop volgende dagen werden de testen steeds duidelijker en kreeg ik steeds meer rust in mijn lichaam. 

Mijn vriend kwam op zaterdag thuis (woensdag deed ik de eerste test) en hij was in de veronderstelling dat we pas maandag zouden kunnen testen. Dat was dus een enorme verassing toen daar een groot hart van luiers met erin een positieve test lag. Samen hebben we intens genoten van dit enorm prille geluk.

Maandag heb ik bloed laten afnemen en vanochtend kreeg ik hiervan de uitslag, een HCG van 427 en dus duidelijk zwanger. Ook de andere waarden van mijn bloed zijn goed. Alleen zal ik enorm op moeten letten (net als iedere andere zwangere vrouw) voor het eten van rauw voedsel. 

Na de uitslag van de bloedtest de verloskundige gebeld die mijn vriend en ik inmiddels samen hebben uitgekozen. 29 mei mogen we langskomen voor een eerste echo, super spannend en hopen op een goed verloop tot die tijd. 

Gisteren heb ik het mijn beste vriendin verteld, aangezien mijn vriend opnieuw voor langere periode weg is. Mocht er iets zijn heb ik in ieder geval een persoon waar ik meteen terecht kan. Een super mooi moment dit met haar te mogen delen, daarna heerlijk gekletst over alles wat er komen gaat. 

Alle anderen willen we het vertellen rond de 12 weken, maar oei wat is het moeilijk als je je moeder ziet en je nog niets kan/wil vertellen! Des te mooier het moment over een aantal weken. 

Alle onzekerheden van een eerste zwangerschap komen stap voor stap voorbij, maar ik ben super trots dat het zo snel al heeft mogen lukken en hoop dan ook dat we rond kerst / oud & nieuw of misschien iets later ons eerste kleine hummeltje in handen mogen hebben :)