Daar zijn we weer ..

Ineens ben ik er weer. Ik heb geen idee hoe het gekomen is, ik heb de weg ernaar toe niet eens bewust meegekregen.

Gisteren was ik moe. Ik voelde me niet lekker, mijn schouders waren zwaar. Ik had ook slecht geslapen. Vandaag zou het beter gaan. Ik word vanmorgen wakker met een zwaar gevoel. Ik probeer er geen aandacht aan te schenken en sta vrolijk op. In de auto op weg naar mijn werk beginnen de tranen te branden. Ik snap het niet, en probeer ze tevergeefs weg te slikken. Je bent net weer begonnen. Er zijn vrouwen die tegen de 40 nog zwanger worden. Het is nergens voor nodig verdrietig te zijn, er zijn vele ergere dingen. Houd op met jezelf aan te stellen. Ik geef mezelf een enkele minuut.

Ik ga aan het werk en merk al snel dat veel ineens teveel is. Ik krijg een lichte paniek in mijn hoofd die ik opzij probeer te zetten. Wanneer ik een kleine aanvaring heb met een klant, raak ik volledig in paniek. De tranen blijven stromen, ik krijg mezelf niet meer rustig. 

Wat is er ineens gebeurd? Waarom voel ik me nu zo? 

Ik heb een oud-collega die door hetzelfde heen is gegaan. De dingen die zij zegt, raken mij hard. Ze omschrijft precies wat ik voel. Ze is al wat ouder en wordt soms ook emotioneel, als ze weer beseft waar zij toen ook doorheen is gegaan. Ze zegt me, denk aan je rust. Als jij het gevoel hebt dat Corona jou rust gebracht heeft, en jij jezelf daar beter door voelt, houd dat dan vast. 

Voor Corona werkte ik mezelf over de kop en ging dan 's avonds naar de sportschool, naar vrienden, naar de tennis, naar avond bijeenkomsten van mijn werk. Het weekend zat helemaal vol. Ik vind het niet erg dat dit nu ineens anders is. Ik merk dat ik er rustig van ben geworden.

Betekent dit dat ik moet stoppen met deze baan? Als de hectiek weer komt en ik meteen in paniek raak? Ik heb vaak geprobeerd rustiger aan te doen op mijn werk de afgelopen 2 jaar, maar dit lukt niet. Het blijft teveel. Maar wat moet ik dan gaan doen? Er komt een Corona crisis aan. En hoe ga ik een nieuwe werkgever uitleggen dat ik 2 weken lang om de dag naar het ziekenhuis moet? Op tijden die ik vooraf niet kan zeggen? Of als ik zwanger word in het eerste halfjaar contract?

Maar wat is het alternatief? Ga ik weer mijn kiezen op elkaar zetten en gewoon door rammen? Ik heb niet het gevoel dat dat het beste is. Niet voor mij, niet voor mijn lichaam. 

Ik weet het even niet.