Verdriet

Mijn man is van de harde grappen. Zijn hart zit op de juiste plaats, zijn normen en waarden zijn goed. Maar toch, hij vindt het hartstikke leuk te choqueren. Als er een vrouw voorbij loopt die op het punt van bevallen staat, kijkt hij zijn vrienden aan. “Zo, die is ook geen maagd meer” lacht hij dan, terwijl hij hard met zijn hand op de tafel slaat en een slok van zijn bier neemt.

We zitten op het terras. We hebben het er niet over, maar ik zie zwangere vrouw na zwangere vrouw voorbij lopen. Ik ken mijn man, ik ken zijn grapjes. Ik zie hem naar haar buik kijken, ik zie zijn ogen oplichten. Ik zie het besef binnen komen en hem naar beneden zien kijken. Er komt geen woord uit. Ik voel me schuldig. Ik geef hem niet wat hij wil. Wat ik wil. Wij worden beide gelukkig van lieve kleine kinderen. Baby’s van vrienden om ons heen. Ik zie hem kijken naar die kleine wondertjes. Datgeen, wat ik hem niet kan geven.

Als we thuiskomen open ik mijn mail. Mijn ogen worden groot als ik een factuur van 700 euro van de zorgverzekeraar zie. Man wordt boos. “Je hebt al een paar keer zelf betaald. Ik heb gezegd, we betalen dat samen”. Ik heb het inderdaad zelf betaald. Het is toch mijn schuld. Het lukt mij niet. Hier ligt de fout. Ik begin te huilen, en laat mezelf even gaan. Man komt achter me staan en slaat zijn armen om me heen. “We doen dit samen. Houd nou eens op met dat gekke gedrag”. Ik word langzaam rustig als ik bedenk wat er gebeurt. Wat ik wil zeggen. Hoe ik mijn verhaal op BabyBytes ga beginnen. Ik besef me langzaam dat ik al snel “uit het gevoel” kom. Doordat ik weet dat ik het van me af kan schrijven.

“Schat, vertel me nu eens wat je voelt”, vraagt man. Ik kan het niet. Hoe open en hoe sociaal ik ook ben, ik krijg mijn verdriet niet uitgelegd. Ik wil het ook niet. Ik wil niet zeggen hoe ik me voel, en zijn ogen op me te voelen. Misschien vindt hij er wel wat van. Misschien doe ik niet alles goed. Misschien pakt hij me er in een volgende ruzie wel op. Ik durf het niet. Ik wil het niet. Mijn gevoel, mijn alles zegt me in een hoekje op de bank te kruipen. In mezelf. Ik red het wel.

We zitten even samen. Zijn armen om me heen. Ik voel me verstikt, maar ik weet hoe lief het bedoeld is. Ik probeer te genieten. Wat bof ik met zo’n man. Ineens gaat hij. Mijn wekker. Ik kan het nog prima hebben. Is het omdat ik zo’n leuk geluidje heb uitgekozen? Of omdat ik nog in het begin zit, en net 4 maanden pauze heb gehad? Ik trek het nog. Man voelt het. Hij pakt me even nóg steviger vast; “nou, kom, spuit even 50 euro in”.

Als ik daarna mijn computer open kijk ik even naar mijn man, die nog buiten zit. Hij zit ineengezakt, staart voor zich uit.

Ik voel me zo schuldig.